Ilse DeLange: Our love story❤

31.

(Vanuit Ilse)

Ik was inmiddels 4 maanden zwanger en het ging hartstikke goed met mij. Ik had al een klein buikje en we hadden de familie en de media ook al ingelicht. Bart was even boodschappen doen en ik was thuis gebleven bij Sofie. Ze zat vrolijk op de grond te spelen met een pop. Ik zat op de bank met een kop koffie en ik dacht aan alles wat er ging komen. Ik besefte me ineens dat ik nog een tour moest doen, en dat terwijl ik zwanger was. Nou ja, zal wel goed komen. Opeens ging de telefoon. Ik zag dat het mijn moeder was en nam op. "Hey mam!" Zei ik. "Hoi.." Zei mijn moeder. Ze klonk heel anders dan normaal. Veel zorgelijker. "Wat is er mam?" Zei ik bezorgd. Mijn moeder zuchtte en zei:"er is nog geen paniek." Dat betekende bij mijn moeder altijd dat het wel paniek was, dus ik werd alleen maar banger. "Wat is er dan mam?" Zei ik. "Je vader is ziek." Zei mijn moeder. Ze zei het snel zodat ze niet ging huilen. "Ziek? Wat dan?" Zei ik. Mijn hart klopte in mijn keel. "In het ziekenhuis denken ze aan iets ernstigs.." Zei mijn moeder met een gebroken stem. "Wat..? Dat meen je niet?" Zei ik zacht. "Jawel schat.. Ik wou je niet laten schrikken maar toch.." Zei mijn moeder. Ik zei:"het is goed dat je me dit vertelt mam..." Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Mijn moeder legde alles uit en ik keek naar Sofie, die nog steeds zorgeloos met haar pop zat te spelen. Eventjes voelde ik me net zo klein en afhankelijk als Sofie. Wat moest ik nou..?

(Vanuit Bart)

"Ben thuis!" Riep ik vanuit de gang. Ik kwam de woonkamer binnen en Ilse zat op de bank voor haar uit te staren met haar handen op haar buik. Ze had gehuild, dat zag ik duidelijk. "Liefje, ik ben thuis." Zei ik nog een keer. Ilse keek me aan en zei:"o sorry, ik had je helemaal niet gehoord." "Papa!" Riep Sofie en ik tilde haar op. "Mama is verdrietig. Ze huilde net." Zei Sofie met grote ogen. Ilse glimlachte en keek me aan. Haar blik vertelde alles. Er was iets ergs aan de hand. "Wat is er liefje?" Vroeg ik. Ilse zuchtte en zei:"mijn vader is ziek.. Heel erg ziek. Mijn moeder belde net. Ik schrok me dood. Ilse deed moeite om niet weer in huilen uit te barsten zag ik. Ik ging naast haar zitten en trok haar naar me toe. Ilse ging dicht tegen me aan zitten en legde haar hoofd op mijn schouder. Ik had mijn arm om haar heen geslagen en zei:"je mag best huilen." "Nee, ik wil niet dat zij me weer zo ziet.." Zei Ilse zachtjes. Ze keek naar Sofie, die nog steeds druk aan het spelen was en er liep een traan over haar wang. "Kom nou eens liefje.." Zei ik en toen begon Ilse te huilen. Ik hield haar stevig vast en ik gaf haar een kus op haar hoofd. Ii merkte dat dit niet zomaar huilen was om onzekerheid of om stress. Nee, dit was pure angst..

COMMENTS?
TIPS?