Ilse DeLange: Our love story❤

38.

(Vanuit Ilse)

Bart en ik doen al dagen bot tegen elkaar om de een of andere reden. Ik had geen idee waarom. Waarschijnlijk omdat we moe waren of zo. "Bart!" Riep ik. "Wat is er?" Zei hij. Ik liep naar de woonkamer en zei:"kon jij dat niet heel even opruimen?" Bart keek me aan en zei:"ik was druk met andere dingen." "Andere dingen." Zei ik. "Serieus Ilse, dingen die jij niet doet." Zei Bart bot. "Oh, volgens mij doe ik alles!" Zei ik. "Jezus Ilse, wat heb jij toch de laatste tijd?!" "Dat kan ik beter aan jou vragen! Je bent veel langer weg dan normaal en je doet geen ene flikker hier!" Riep ik. "Ik help je met alles! Maar jij waardeert helemaal niks!" Riep Bart. Ik zuchtte en zei:"je lult." "Ja, natuurlijk. Weet je Ilse, het loopt de laatste tijd niet meer." Zei Bart. Ik zei:"vertel mij wat!" Ergens schrok ik wel van de woorden van Bart. 'Het loopt niet meer' was in mijn oren net zo als 'het gevoel is weg' of 'we kunnen er beter mee stoppen'. "Volgens mij heb je een ander." Zei ik. Het floepte zomaar ineens uit mijn mond. Bart's mond viel open en hij zei:"dat is het dus, je vertrouwt me niet. Maar dat heb je nog nooit gedaan." "IK VERTROUWDE JE ALTIJD!" Riep ik. "DAT DEED JE NIET! EN NU NOG STEEDS NIET!" Riep Bart terug. "OMDAT JIJ ME BEDRIEGT!" Riep ik terug. De ogen van Bart stonden fel en hij keek me aan. "Ilse, als jij dat denkt kunnen we er beter mee stoppen." Daar was de zin. Die ene zin waar ik al de hele relatie bang voor was. De zin die ik nooit hoopte te gebruiken of te horen. Hier was het dan. "Hoe bedoel je? Bedoel je scheiden?" Zei ik zacht. Bart keek me met zijn mooie, lieve, en vooral vertrouwde ogen aan en ik rende huilend weg, naar boven. Daar zakte ik huilend op ons bed. Dit kon niet waar zijn. Dit mocht gewoon niet waar zijn. Opeens hoorde ik:"mama?" Ik keek naast me en zag Sofie staan. "Hey liefje." Zei ik. Ik veegde snel mijn tranen weg en Sofie zei:"wat is er?" Ik haalde diep adem en zei:"niks. Mama was gewoon een beetje verdrietig, maar nu gaat het weer goed." Ik tilde Sofie op en knuffelde haar op mijn schoot. Ze had ons vast en zeker horen schreeuwen. Arm kind.. En Daan lag in bed. Die zal ook wel wakker geworden zijn. Al had ik hem nog niet horen huilen. Ik liep even met Sofie naar de kamer van Daan om te kijken of hij nog sliep. Gelukkig sliep hij nog. Ik nam Sofie mee naar beneden en er was geen Bart te bekennen. Kut. "Waar is papa?" Zei Sofie. Ik zuchtte en zei:"geen idee." "Komt hij wel weer terug?" Vroeg Sofie. Ik zei:"ik weet het niet.."

KOMT DIT GOED?

COMMENTS?
TIPS?