Ilse DeLange: Our love story❤

33.

(Vanuit Ilse)

Ik was vandaag precies 38 weken zwanger en we wisten dat het een jongetje zou worden (ook leuk voor Bart :) ). Mijn vader leefde nog steeds. Godzijdank. Hij was heel ziek, maar ik had toch steeds meer hoop dat hij het kindje nog mee zou maken. Sofie was inmiddels alweer 3 jaar en ze vond het helemaal leuk dat ze een broertje kreeg, ook al wilde ze in de eerste instantie natuurlijk een zusje. Alles ging helemaal goed met het kindje gelukkig. Alleen was ik helemaal niet met de bevalling bezig, wat ik met Sofie wel was. Dat kwam omdat mijn vader voor de zoveelste keer in het ziekenhuis lag. Het ging niet lang meer duren, dat was wel duidelijk. Optreden deed ik al een tijdje niet meer. Ik had tijd voor mezelf en mijn gezin nodig. En nu zat ik aan de keukentafel met een kop koffie. Sofie zat tegenover me te kleuren. "Mama?" Zei ze opeens. Ik zei:"ja liefje." "Wanneer krijg ik nou een broertje?" Vroeg Sofie. Ik glimlachte en zei:"geen idee, maar het zal niet meer heel erg lang duren hoor." "Nee?" Zei Sofie. Ik zei:"nee, ik ben toch al heel dik?" Sofie lachte en zei:"ja." Ik lachte en zei:"dus dat betekent dat het niet lang meer gaat duren." Sofie zei:"gelukkig." En ze ging verder met kleuren. "Voor wie maak je die tekening?" Zei ik. "Voor opa." Zei Sofie vastbesloten. Ik glimlachte en zei:"lief." Dit kon me dus zo aan het huilen maken. Maar ik wilde niet huilen. Niet weer waar Sofie bij was. Ik wilde haar geen pijn doen. Opeens ging mijn telefoon. Ik schrok me dood. Ik hoopte niet dat het mijn moeder zou zijn om te vertellen dat het over was... Ik keek en het was Bart gelukkig. Ik nam op en zei:"hey." "Hey liefje, wat klink je bang." Zei Bart. Ik zei:"ja, ik schrok me dood. Ik dacht dat het mijn moeder was." "Ik ben het maar." Zei Bart. Ik zei:"ja gelukkig." Bart zei:"ik wou alleen even zeggen dat het super druk is in de winkel en dat ik dus waarschijnlijk later thuis ben." Ik zei:"is goed. Tot straks liefje." "Doei schat!" Zei Bart en hij hing op. "Wie was dat?" Zei Sofie nieuwsgierig. "Papa." Zei ik. Sofie knikte en ging weer verder met haar tekening.

*die avond*

"Bart!" Riep ik vanuit de keuken. Volgens mij was de bevalling begonnen, want ik had weeën. "Wat is er liefje?" Zei Bart toen hij aan kwam lopen. Ik zei:"het is begonnen volgens mij." Bart hielp me op een keukenstoel en zei:"ik bel het ziekenhuis. Ik knikte en probeerde niet teveel aan de pijn te denken, wat niet lukte. Even later kwam Bart terug en hij zei:"we moeten naar het ziekenhuis schat." "Maar Sofie dan?" Zei ik terwijl ik weer een nieuwe wee voelde. "Mijn ouders zijn er binnen een kwartier, ze waren bij Joost." Zei Bart. Ik knikte en Bart zei:"gaat het nog?" Ik knikte en op dat moment voelde ik weer een wee. Mijn gezicht vertrok en Bart gaf me een kus op mijn wang. Hij hielp me naar de bank en ik zuchtte diep. Bart sloeg een arm om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Nog geen 10 minuten later waren de ouders van Bart er. Bart liet ze binnen en de moeder van Bart zei:"gaat het nog Ils?" Ik knikte en zei:"ja.." Bart hielp me opstaan en de moeder van Bart zei:"succes meid, je kunt het." Ze gaf me een kus op mijn wang en Bart en ik gingen op weg naar het ziekenhuis.

COMMENTS?
TIPS?