Kevin POV:
"we have to go"- my dad said before he left. I started to pick up myself. Its been 2 days and until now i haven't seen faye. I tried to asked my father about it but he kept silent. I don't understand why she acted bizzare. Sinubukan ko siyang hanapin para makausap pero wala na siya sa condo niya.
"Masyadong mabilis ang pangyayari"
"Nakita nalang daw nila ang duguang katawan nitong nakahandusay at sa tabi ng kanyang sasakyan" Dinig ko ang mga pag uusap usap nila tungkol sa pagkamatay ni mr. fajardo.
"nakikiramay kami"- my dad said. Humagulgol ng iyak si mrs. fajardo at di napigilang napayakap kay daddy. Matalik na magkaibigan ang daddy ko at si Mr. Fajardo Hindi ko din lubos maisip kung sino ang gumawa nito sa kaniya. Napalingon ako sa direksyong ni katrina. Tulala lang siya habang nakatingin sa kabaong ng kaniyang ama. i walk closer to her.
"hey"- i greeted. She smiled at me. A bitter one.
"Everyone of us will die. Nagkataon lang na nauna siya"- i said trying to ease her sadness. She did not look at me, She's still staring at the tomb.
" i know. Matatanggap ko pa sana kung disease ang kinamatay niya. But not this one. He was killed. kaya hindi ko basta basta nalang kayang tanggapin yon"- wika nito. Nanatiling nakatingin lang sa kabaong ng kayang ama at blangko ang expression.
"you have to accept, to forget and to forgive. Then, when you accomplish that. You can live happy"- i said before leave her. I know it couldn't help her pero gusto kong mapagtanto niya na mas makakaginhawa siya pag tanggapin niya ang lahat though it is impossible. Lumabas ako para lisanin ang lugar na yon. Pasakay na sana ako sa kotse ko ng may nasagip na pamilyar na pigura ng tao ang aking mga mata.
Alyssia POV:
Gusto kong makiramay. I really want to enter but i'm sure i am not welcome, i'm sure ipagtatabuyan lang niya ako. Siguro kailangan ko ng tanggapin ang lahat, siguro kailangan ko ng tanggapin ang katotohan na ipinanganak ako sa mundong to para magdusa. Siguro ipinanganak kami para kitilin ang buhay ng bawat isa. I wipe my tears and started to walk. This is the life that has given to me. This is my fate, i can't give up not until i get what i want. I was born to take revenge and they were born to be my enemy. Pasakay na ako sa kotse ko ng bigla nalang may humawak sa braso ko at pinaharap ako sa kaniya.
" faye"- he whispered. then my heart start to beats faster. As if i ran for many years, as if i was chased by giant.
"Faye"- he repeated. I look at his eyes. His eyes are full of excitement, full of happiness, and.. and at the same time it is full of sadness. Sadness that i don't want to see, sadness that i never wanted to witness, because i know, i know i am the reason behind that.
"Faye"- for the 3rd times. Hindi ko magawang kumilos. Habang ang isang kamay niya ay nakahawak pa din sa braso ko. Then.. then.. bigla nalang may pumatak na luha sa mga mata niya. I want to hug him but i can't move my body, parang nakaglue ako at di ko magawang umalis sa kinatatayuan ko.
Kevin POV:
I did not intended to cry but fuck!! i can't control my fucking tears from coming, i don't want her to see me in this situation but hell!! i just can't, i just can't fucking control my fucking emotion. She did not talk, she's staring at me blanky and i can't fucking read what's on her mind.
"i-i have to go"- malamig na wika niya saka inalis ang pagkakahawak ko sa braso niya. Pero muli ko siyang pinigilan at muling pinaharap sa akin.
" faye, we have to talk"- Lumingon siya sakin pagkarinig niya sa sinabi ko.
"wala na tayong dapat pang pag-usapan"- Iritang sabi niya. At muling nagbalak na buksan ang kotse niya pero muli ko din siyang pinigilan.
BINABASA MO ANG
Revenge is my mission
Actionang istoryang ito ay gawa lamang ng aking malikot at di matahitahimik na emahinasyon. maraming wrong typos and wrong grammars dahil ako'y isang tao lamang at nagkakamali ^_^ ang mga pangyayari, characters, at iba pa ay walang katotohanan gaya nga ng...