Η συνάντηση / the meeting

Π Ε Ν Τ Ε (5)

Πέμπτο κεφάλαιο~

Το μόνο που θυμάμαι είναι τα χείλη του κολλημένα στα δικα μου. Ένα γλυκό μεγάλο φιλί, το οποίο διακόπτω εγώ η ίδια.

"Συ_συγνώμη δεν.."καταφέρνω να πω. Ειναι πολλά. Είναι πάρα πολλά για μια μέρα.

Μπαίνω στο σπίτι μου και βροντάω πισω την πόρτα. Δεν ξέρω αν έχει φύγει αλλά μπορω να νιώσω οτι ειναι ακόμα εξω. Δεν μπορώ όμως πλέον να συγκατήσω τα δάκρυα μου. Πέφτουν απο τα μάτια μου και οσο πάνε και αυξάνονται. Ξεσπάσω υποθέτω. Ετσι και με παίρνει ο ύπνος, εκεί στην πόρτα.

Ξυπνάω απο τον ήχο του χτύπου της πόρτας. Τι ώρα είναι; Μάλλον θα ειναι η μαμά μου που θα έχει γυρίσει απο την δουλεια. Βέβαια λίγο αργά δεν είναι να γυρνάς απο την δουλειά στις 12 το βράδυ; Μαλλον..

"Αμούλα μου, κορίτσι μου θέλω να σου μιλήσω για κάτι συμαντικο" μου λέει και εχει μια έκφαση τρόμου στο προσώπο της.

"Μαμά αλήθεια δεν μπορω τώρα. Ειναι 12 το βράδυ αλήθεια χρειάζομαι ύπνο. Θα πούμε ότι θέλεις αλλα αύριο εντάξει; " της λέω εννοώντας τα πάντα. Δεν εχω την παραμικρή δύναμη για να κανω σοβαρή συζήτηση αυτη την στιγμη.

"Εντάξει αγάπη μου. Όπως εσύ θέλεις. Θα τα πουμε αυριο. Καληνύχτα." Λέει και σχηματίζεται στα χείλη της ένα αδύναμο χαμόγελο. Μαλλον στεναχωρήθηκε η κάτι τέτοιο. Αλλα αλήθεια δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά

Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες μέχρι να φτάσω στο δωμάτιο μου. Πέφτω πανω στο κρεβάτι σφίγγοντας τα ματια μου, αναγκάζοντας τα να παραμείνουν κλειστά.

Με ξυπνάει ένας ήχος απο την κουζίνας η μαμά μου πρέπει να ειναι στην δουλειά. Ποιος ειναι μεσα στο σπίτι μου; Τι κάνει στην κουζίνα μου;

Αρχίζω να τρέχω στις σκάλες ώστε να φτάσω οσο πιο γρήγορα μπορώ στην κουζινα.

"Ωωωχ" γιατί μιλάω μόνη μου;

Για καλή μου τύχη ο φούρνος είναι γεμάτος με κούκις και μποστα τους η μαμά μου. Ο πάγκος ειναι γεμάτος με διαφόρων ειδών κέικ, χυμούς, και κρουασάν.

"Περιμένουμε κόσμο;" Ρωτάω την μαμά μου. Τι γίνετε εδώ; Δεν έχει ξανακάνει ποτέ κάτι παρόμοιο.

"Καλημέρα γλυκιά μου" λέει και έχει ακόμα εκείνο το αδύναμο χαμόγελο. Κατι έχει γίνει εδω.

Σοβαρή κουβέντα, αδύναμο χαμόγελο, δεν εχει παει στην δουλεία.

"Πρέπει να φοβάμαι; Έρχονται οι εξογήινοι;"λεω και πηγαίνω προς τα επανω της σε μια ελεινη προσπάθεια να την τρομάξω. Επιτελους την βλεπω να γελάει. Μήπως τελικά δεν είμαι τοσο αποτυχημένος κλόουν.