Η συνάντηση / the meeting

Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α Ο Κ Τ Ω (38)

Z A Y N ' S P.O.V.

"Γεια!" Φωνάζω στην μαμα μου πριν κλείσω την πορτα πίσω μου, για να πάω στην προπόνηση.

Κατεβαινω γρηγορα τα σκαλιά της πολυκατοικίας μου ώστε βγαίνω εξω. Σήμερα έχει λίγο κρύο και μπορω να το νιώσω αυτο στα γυμνά απο τα γόνατα και κάτω πόδια μου.

Τοποθετώ τα ακουστικά μου και πατάω το κουμπί play στο iPod μου, και μουσικη αρχίζει να ακούγεται στα αυτιά μου. Είναι το αγαπημένο μου τραγούδι. Me, myself and I. Πάντα το αγαπούσα.

Δεν μου αρεσουν τα τραγούδια που μιλάνε για αγάπη και τον πόνο ένως χωρισμού. Είναι απλά σαν να λές τον πόνο σου σε όλο τον κόσμο, και εκτός αυτου, δεν μπορούν να προσθέτουν τιποτα στην ψυχή σου και στον τροπο που σκεφτεσαι. Ειδικά αυτα που έχουν να κανουν με χωρισμό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν ειναι να σου χαλάσουν την διάθεση.

Επιτάχυνω το βήμα μου, λόγο της ενέργειας που έχω μέσα μου. Ομως για κάτσε. Η Άμι είναι αυτη μπροστα μου; Τρέχει και τώρα που το παρατηρώ είμαι λίγο πιο κάτω απο το σπίτι της.

Επιταχύνω και αλλο το βήμα μου ώστε την φτάνω. Δεν θέλω να την τρομάξω ή κάτι τέτοιο, οποτε της ακουμπάω απλά τον ώμο.

Δεν πρέπει να τα καταφέρα γιατι ακούω μια μεγάλη κραυγή τρόμου

"Οχι όλα καλά ο Ζέιν ειμαι" της χαμογελάω

"Ενταξει νομιζω τρόμαξα πολυ" λέει και γελάει. Κοίταξε την ρε φίλε.. Ειναι τοσο..

"Λοιπον, πως και τρέχουμε τόσο αργά το βράδυ;" Λέω και αρχίζουμε να περπατάμε ευθεία

"Βασικά ήθελα να ξεφύγω και να βγάλω αρνητικές σκέψεις και_ να ξεχαστω βασικά.. Εσύ για που το έβαλες;" να ξεχαστεί απο τι;

"Πάω στην προπόνηση βασικα.. Εσυ είσαι καλά;" Ρωτάω λίγο αδιάκριτα, παραδεχομαι.

"Εμ.. Ενταξει το προσπαθώ.. Εσύ; Πως αισθάνεσαι για το σχέδιο και την όλη φάση" μην λες τέτοια όταν είμστε έξω. Τον έχω ικανό να με ακολουθεί.

Της κλείνω το στομα με το χέρι μου γρήγορα, και για να διορθώσω αυτη την άσχημη πράξη την παίρνω αγκαλιά. Ξέρω οτι το θέλει όπως και εγω. Άλλο που εγω είμαι ηλίθιος και δεν παίρνω την πρωτοβουλία να το κω πρωτος. Ειμαι ένας δειλός. Πάντα ήμουν.

"Σε παρακαλώ μην μιλάμε για τον Λούι σε ανοιχτό χώρο" της ψιθυρίζω και την νιώθω να γνέφει.

Την αφήνω απο την αγκαλιά μου και της δίνω ενα φιλί στο μάγουλο.

Συνεχίζουμε να περπατάμε λέγοντας διάφορα για το σχολειο, καταλήγοντας οτι και οι δύο εχουμε προχωρήσει την ύλη, και συνεχίζουμε, ώστε να μπορουμε να είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Έχουμε αρκαιτα κοινά μπορω να πω..