Η μεγάλη ξύλινη πορτα του σπιτιού του Νάιαλλ ανοίγει και νιωθω μια ζεστασιά να έρχετε στο πρόσωπο μου.
Αφαιρώ το μπουφάν μου και το τοποθετώ στους ώμους μιας καρέκλας στην τραπεζαρία.
"Θέλετε να παραγγείλουμε κάτι;" Πρότεινει ο Νάιαλλ
"Οχι" ακούω να λέει ο Ζέιν και συμφωνω μαζί του.
Στο δρόμο εχω προετοιμαστεί τελεια για το πως θα του μιληςω και τι θα του πω.
"Ζέιν.." Ξεκινάω
"Ναι" τινάζει το κεφάλι του προς τα εμενα γρήγορα, και τα μέλη του μάτια συναντούν τα δικά μου
"Εμ, θα ήθελα να σου μιλήσω για λίγο"λεω δειλά και αρχίζω να τον πλησιάζω
"Φυσικά πάμε έξω;" Νιωθω μια ανακούφιση νάμε διαπερνάει ενώ κοινουμαι στην μεγάλη μπαλκονόπορτα.
Ο Ζέιν την σέρνει για εμενα και ήδη νιωθω το κρύο να με διαπερνά. Μάλλον δεν έπρεπε να είχα βγάλει το μπουφάν μου. Είμαι έτοιμη να του μιληςω. Κάθομαι σε μια απο τις ξύλινες καρέκλες και παρακολουθώ τον Ζέιν να κάνει την ίδια κινηςη με εμένα. Παίρνω μια μεγάλη ανάσα και ξεκινάω.
"Βασικά, ήθελα να σου πω.. Ζέιν ξέρω οτι τα έχουμε κάνει χάλια, αλλά έπρεπε να σου ξεκαθαρίσω επιτελους οτι νιώθω πολλά πραγματα για εσένα. Επρεπε να στο πω καποια στιγμη, αν και ξέρω οτι έχεις καταλαβει" ανασηκώνω τους ώμους μου κοιτώντας την μικρή περιοχή με γκαζόν γύρω απο το σπιτι του αδερφού μου.
"Άμι, ήθελα τόσο καιρο να σου είχα μιλήσει, αλλα δεν έβρισκα τον τρόπο. Ένιωθα οτι έπρεπε να το κάνω, αλλα δεν μπορούσα. Δεν σου κρύβω την ανακούφιση μου, και θέλω να σου πω και τα δικά μου ξέρεις απο την δική μου πλευρά.. Απο την πρώτη στιγμη που σε είδα, τότε σε εκείνη την άκυρη γιορτη, μου κόλλησες στο μυαλό. Ένιωθα πάντα οτι ήθελα να σε έχω διπλα μου, δίκη μου. Δεν ήθελα όμως να σε πάρω στο σκοτάδι που ημουν. Δεν ξέρω ποσο ικανός είμαι να σου προσφέρω αυτα που θελω.." λέει και ένας κόμπος εμφανίζεται στο λαιμό μου.
"Αλλα θα ήθελα να προσπαθήσω. Ίσως να μην ειμαι τοσο άχρηστος όσο νομιζω. Αναμφισβήτητα θελω να είσαι δίκη μου. Απο την πρωτη στιγμη ήθελα να ξέρω οτι είσαι δική μου. Η κοπέλα μου.." Νιωθω μια ανατριχίλα στο σωμα μου καθως γνέφω με τα λόγια του.
"Θέλω ναι" λέω ενώ συνεχίζω να γνέφω.
Σηκώνεται απο την καρέκλα του, και γονατίζει μπροστα μου. Σφίγγω τα χερια μου στην πλάτη καθως τον κάνω μια μεγάλη αγκαλιά. Τα χέρια του τρίβουν απαλά την πλάτη μου, ενώ γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο του.
Νιωθω ένα υπεροχο συναίσθημα οταν τα χείλια του πιέζουν τα δικά μου σε ενα απαλό φιλί. Η γλωσσα του εις έρχετε στο στομα μου και κρατάμε αυτο το φιλί για αρκαιτή ωρα.
Αφού έχουμε μοιραστεί αρκαιτα φιλία, νιωθω τα χείλια μου ελαφρός πρόσμενα αλλα δεν δίνω δεκάρα. Τώρα έχω τον Ζέιν δικο μου. Δεν μπορω να το καταλαβω ακόμα..
"Λοιπόν, νομίζω έχουμε να τους κάνουμε μια αποκάλυψη" μου γελάει εμώ μπλέκει τα μακρια του δάχτυλα στα δικα μου.
"Λέω να τους δουλέψουμε λίγο" γιατι λέω βλακείες;
"Τρολ και έτσι;"
"Μάλλον" λέω και του κλείνω το μάτι
Μπαίνουμε μέσα απο την μπαλκονόπορτα, και ξεμπλέξουμε τα χέρια μας
"Τι έγινε ρε παιδιά;" Λέει η Σαγιέν με ενα χαμόγελο
"Μμ, τιποτα" λέει ο Ζέιν και τινάζει το κεφάλι του
"Εμ.. Ναι τιποτα" συμφωνω και πηγαίνω στο πλάι του
Ο Νάιαλλ έρχετε διπλα στην Σαγιέν με το μπουκάλι σαμπάνια και ο Χάρρυ ακολουθεί με 5 ποτήρια.
"Βασικα, θέλω να σας πω κάτι" γυρνούν τα βλέμματα τους πάνω σε εμάς του δυο
"Ενταξει..." Κοιτάει ο Νάιαλλ με ένα αμχομενο βλέμμα
"Βασικα.. Αποφασίσαμε ας_ας οτι ειμα_ειμαστε μαζι" τσιριζω στην τελευταια λέξη και βλέπω τα πρόσωπα των κολλητών μου να αστράφτουν
"Επιτελους" έρχετε και με αγκαλιάζει η Σαγιέν
"Άλλος ένας λόγος για σαμπάνια" τσιρίζει ο Νάιαλλ, και ανακινεί το μπουκάλι με το ποτό.
Προσεκτικά, ξετυλίγει το χρυσό αλουμινόχαρτο απο το μπουκάλι και με μια κινηςη η σαμπάνια αρχίζει να χύνετε κάτω δίνοντας ενα εορταστικό κλίμα.
"Στην υγεια μας, και πάντα να έχουμε επιτυχείες και χαμόγελα στα χείλη!" Τσουγγριζουμε ολοι τα ποτήρια μας μετα την πρόποση του Ζέιν.
Αυτη η μέρα γινόταν σταδιακά όλο και καλύτερη.
VOUS LISEZ
Η συνάντηση / the meeting
Fanfiction~ήξερα οτι η επίρρια που ειχε επάνω μου, ήταν καλώς ή κακώς μεγάλη~ ~οταν είμαι μαζί της ξεχνάω το σκοτάδι στο οποίο ανήκω~ ~όλα είχαν ξεκινήσει απο εκείνη την άκυρη συνάντηση..~
