A m i ' s PoV.
"Ναίαλλ;" Λέω και πέφτω στην αγκαλιά του
Ανταποδίδει και νομιζω ηταν ότι ακριβως χρειαζόμουν αυτη την στιγμη
"Τι έχει η αδερφή μου και είναι στεναχωρημένη;" Με ρωτάει με ενα παιδικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλια του
"Οχι στεναχωρημένη.. Μπαρδεμεναι θα ελεγα.." Ανασηκώνω τους ώμους μου και του κανω νόημα να μπει μέσα στο σπιτι
Ανεβαίνω τις σκάλες και ο Νάιαλλ με ακολουθεί.. Θελω να είμαι στο δωματιο μου.
Πέφτω γρηγορα στο κρεβατι μου και ο Νάιαλλ κάθεται στον καναπέ λίγο πιο εκεί.
"Το δωμάτιο σου είναι φοβερό" λεει και κοιτάει γύρω γύρω
"Δεν το έχεις ξαναδεί;" Ρωτάω απλά
"Οχι" λεει γρηγορα"ακουω εε" συνεχίζει
Θα του τα πω. Πρέπει να τα βγάλω απο μέσα μου.
"Βασικα έχω κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν απο χθες το βράδυ" παραδεχομαι
"Όπως; Με τι έχουν σχεση;"
"Με το σχέδιο, τον εαυτό μου και όλα αυτά.." Ανασηκώνω τους ώμους μου
"Έχεις αμφιβολίες για μεθαύριο;" Μόλις αυτο δεν είπα Νάιαλλ;
"Αρκαιτές.. Αν έχουμε πέσει έξω; Αν εχουμε βασιστεί λάθος; Πάει στράφι όλο το σχέδιο. Καταλαβαινεις; Νάιαλλ δεν μπορουμε να ειμαστε σίγουροι οτι θα πετύχει βασιζόμενοι σε κάτι που δεν είναι σιγουρο" εξηγώ απλά
Ο Νάιαλλ δειχνει να σκέφτεται..
"Ξερεις κάτι ρε, κάποιες φορές, έχεις ένα προαίσθημα να το πω, σιγουριά; Δεν ξερω. Όλα θα πάνε καλα. Και έτσι και αλλιως έχουν ταιριάξει οι περιγραφές δεν έχουν;" Λέει και γνέφω
"Έχεις νιώσει ποτε, οτι δεν είσαι επαρκής; Οτι δεν κάνεις τίποτα καλά;" Ρωτάω και περιμενω μια ειλικρινέστατη απάντηση
"Τι συμβαίνει; Νιωθεις κάτι τετοιο;" Γιατι δεν απανταει, σε αυτο που τον ρωτάω;
"Λοιπον ναι Νάιαλλ. Οτι κάνω το κάνω χάλια, και ξέρεις κατι; Μαλλον για αυτο ξερω απο τώρα οτι θα πάνε όλα χάλια. Δεν μου πέτυχε ποτε τιποτα, γιατι να μου πετύχει τωρα;"
"Λοιπον, ξέρω οτι αυτο είναι ενα πολύ λεπτό θεμα, αλλα ξέρεις κάτι; Απο την στιγμη που αναπνέεις και τα σκεφτεσαι ολα αυτα, υπάρχει κάτι θετικό. Οτι έχεις την ευκαιρία να τα διορθώσεις. Βλέπεις Άμι, θα έχουμε πάντα την ευκαιρία να διορθώσουμε και να διορθώσουμε. Και σου λέω επιςης οτι δεν έχει πάει τιποτα χάλια. Μιλάμε για τον Λίαμ; Λοιπον αυτος ήταν όντως σάπιος. Οι γονείς μας; Αυτο ναι ηταν κάτι τραγικό, αλλα δες την θετική πλευρά. Κλείσε τα μάτια σου και δες. Εγω αυτο που βλέπω είναι οτι έχω βρει την αδερφή μου, ειναι στην ζωη μου και την αγαπω παραπανω απο τον καθένα. Δεν θα σε έβρισκα ποτε. Και μετά τι; Με τον Ζέιν; Λοιπον, είναι μέχρι κάποιος απο τους δυο σας να βρει το κουράγιο να πει τα αισθήματα του. Οντως εχει καταντήσει γελοίο, αλλα δεν πειράζει. Καλυτερα έτσι γιατι περνάτε πολλές δοκιμασίες. Όλα μπορούν να διορθωθούν, άκρη να βρεις την δύναμη μα προσπαθήσεις. Και σε διαβεβαιώνω. Θα ειμαι εδω για παντα."
Ηταν ότι πιο όμορφο έχω ακουσει. Δεν μου έχει ξαναμιλήσει κανεις έτσι γαμωτο. Δεν αντεχω και πέφτω στην αγκαλιά του. Ειναι ο καλύτερος. Δεν χωράει αμφιβολία σε αυτο. Νομιζω πως μου φύτεψε καινούργιες σκέψεις. Αυτη την φορα θετικές.
Z a y n 's. P.o.v
"Λοιπον είναι όλα καλα;" Με ρωτάει η Σαγιέν. Νομιζω υπάρχει λίγη αμηχανία στον αερα, και νιωθω οτι σιγα σιγα θα σισορευτει μέσα μου.
"Την αλήθεια; Οχι.." Της λέω και κοιτάω το πάτωμα.
"Ξέρεις ότι δεν φευγω απο εδω μέχρι να μου πεις.." η γνωστή Σαγιέν.
"Λοιπον.. Δεν ξέρω Σαγιέν. Πιστεύω οτι δεν είμαι αντάξιος του. Τα εχω κανει σκατά με την Άμι, και φταίω εγω γαμώτο." Θέλω να ρίξω μια μπουνιά. Οπουδήποτε.
"Ξερεις οτι μπορείς να τον αντιμετωπίσεις άνετα Ζέιν. Τον ξερω και τον ξέρεις πολύ καλα. Ειναι εντελώς θρασύδειλος. Δεν είναι καιρός για απεσιοδοξιες.. Δύο μέρες έμειναν.. Αν τα παρατήσουμε τωρα πάει το χάσαμε το τρενο." Θελω τόσο πολυ να την πιστέψω. Θέλω όντως να ισχύουν αυτα που λέει
"Με την Άμι; Ζέιν είστε ερωτευμένοι μεταξύ σας αλλά δειλοί. Κανένας δεν μιαλει ξεκάθαρα στην εποχή μας. Πρέπει να πας κοντα της, να την κοιτάξεις στα ματια, και να της πεις οτι θέλεις. Ότι σου βγαίνει απο την καρδια. Θα νιώσεις υπέροχα στο υπόσχομαι" λέει και χαμογελάει.
"Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πραγματα Σαγιέν"
"Τόσο εύκολα ειναι Ζέιν. Πάρε μια μεγάλη ανάσα και κλείσε τα ματια σου. Άνοιξε τα και σκέψου οτι βλέπεις τον κόσμο μεσα απο ένα φακό φωτογραφικής μηχανής. Οταν ανοίξεις τα μάτια σου, έχει αφαιρεθεί το μαύρο φίλμ που είχαμε βάλει στον φακό και βλέπεις επιτελους καθαρά"
Ακολουθώ τις οδηγίες της. Ξέρω οτι δνε ειναι κατι σπουδαίο αλλα πάντα μπυ άρεσαν τα μικρά πράγματα με αξία. Και όμως είχε δικιο αυτο βοηθάει. Γαμωτο βοηθάει!
"Και δεν μου λές μιας και τωρα έχουμε πιασει κατι τέτοια θέματα, γιατι δεν κατεβαίνεις ποτέ στην προσευχή; Είσαι μονίμως στην ταξη.." Ασχετο.
"Γιατι Σαγιέν, δεν κάνω την προσευχή σας. Δεν είμαι χριστιανός αλλα μουσουλμάνος. Κατάλαβες;" Λέω και της χαμογελάω. Βασικα ήταν κάτι εντελώς ακυρο αλλά ενταξει σιγα το πραγμα. Ποιος ξέρει τι μπορούσαν να σκεφτοντα_ να σκευτεται ήθελα να πω..
"Αστα κομμάτια. Έτσι εξηγείται.. Καλά και εγω είμαι καθολική και απλά δεν κάνω αυτη την προσευχή. Καθομαι και τους κοιτάω" λέει και γελάμε..
Η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν είχα κανει τέτοιου είδους κουβέντας μαζι της.. Με έκανε να νιώσω καλυτερα. Πολυ καλυτερα.
ESTÁS LEYENDO
Η συνάντηση / the meeting
Fanfic~ήξερα οτι η επίρρια που ειχε επάνω μου, ήταν καλώς ή κακώς μεγάλη~ ~οταν είμαι μαζί της ξεχνάω το σκοτάδι στο οποίο ανήκω~ ~όλα είχαν ξεκινήσει απο εκείνη την άκυρη συνάντηση..~
