Το τηλέφωνο μου δεν έχει σταματήσει να δονειτε επανω στο γραφείο μου. Δεν με ενοιαζε βασικά. Καθομαι στο κρεβατι μου, και κοιτάζω το ταβάνι. Απο το μεσημερι που εχω ερθει δεν κανω αλλη δουλεια. Μονο ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.
Εχω ξεκαθαρίσει αρκαιτα πράγματα στο μυαλό μου. Το σχολειο μου ξεκινάει σε μια εβδομάδα απο τωρα, και μια που είναι η τελευταια χρονια θα παω αυριο να πάρω καποια πράγματα που μου χρειάζονται.
Θα στρώθω φετος. Ειναι η τελευταια χρονια πριν το κολέγιο. Θα αφήσω όλο το παρελθόν πισω. Γιατι, αν εμαθα κατι τις τελευταίες 2 εβδομάδες ειναι οτι δεν πρεπει να κοιτάς το παρελθόν, γιατι παει πέρασε. Το θεμα ειναι το μελλον. Αυτο να σκευτεσαι.
Το κινητο μου δονειτε ξανα. Θα το σηκώσω αυτο το κατεστημένο πραγμα. Μου έσπασε τα νευρα αυτο το κατεστραμμένο πραγμα.
Πλησιάζω στο γραφείο μου και βλεπω το όνομα το Νάιαλλ να αναβοσβήνει
"Ναι" λέω ξερά
"Που είσαι κοριτσι μου; Γιατι εφ_"
"Νάιαλ όλα καλα, δεν χρειαζεται να ανυσηχεις είμαι σπίτι." τον καθησυχάζω
"Γλυκιά μου γιατί έφυγες; Ανησυχήσαμε όλοι."
"Ενταξει" θέλω να κλείσω αυτο το τηλεφωνο. Δεν θέλω σχέσεις με τον αδερφό μου. Μονο προβλήματα του δημιουργώ.
"Αμι πες μου τι συμβενει." Λέει με έναν απαιτητικό τόνο
"Τιποτα. Πρεπει να κλείσω το τηλεφωνο γιατι νύσταξα κάπως.."
"Απο τις 9; Αμι. Αυτιο θα ερθω απο εκει να μιλήσουμε!"
"Εμ, καλυτερα όχι αυριο" λεω γρηγορα
"Γιατι;"
"Γιατι θα πάω να αγοράσω σχολικά πραγματα.." δικαιολογούμε
"Ενταξει θα έρθουμε και εμείς μαζι σου!"
"Εσείς; Και δεν νομιζω.." Ποιοι αυτοί;
"Εγω, ο Ζέιν και ο Χάρρυ, μπορει να χρειαστεί και ο Ζέιν κατι.. Ειναι ίσα με εσενα ξερεις"
Οχι.
"Νάιαλλ καλυτερα όχι, μπορω και μόνη μου.. Ασε που έχω κανονησει με μια φίλη μου" ψεύδομαι
"Καλα. Θα περιμενω μιαν εξήγηση. Σαγαπαω"λέει ο αδερφός μου και κλείνει το τηλεφωνο
Τι είπε; Σαγαπαω; Πως γίνετε να με αγαπάει; Με ξερει μόλις μερικές μέρες.
Αποφασίζω να μην ασχοληθώ τωρα με αυτο το θέμα. Είπα φιλη μου. Η μονη φίλη που έχω η Σαγιέν, ειναι απο το σχολειο μου, αλλα δεν εχουμε μιλήσει ολο το καλοκαίρι. Κατάγεται απο την Αμερική και είχε παει εκει με την οικογενεια της. Ενταξει λοιπον. Θα της τηλεφωνήσω
Ψάχνω το όνομα της στις επαφές και την καλώ.
Χτυπαει , χτυπάει
"Αμι;" Λέει τσιριχτά με εναν τόνο ενθουσιασμού
"Σάι!!" Ανταποδίδω
"Τι κάνεις κοριτσι μου; Πως τα πέρασες; Όλα καλα;" Με βομβαρδίζει με ερωτήσεις
Η αληθεια είναι οτι με θεωρούσε κολλητή της. Εγω έλεγα παντα κολλητό μου τον Λίαμ αλλα νομιζω ότι τωρα άλλαξαν τα πραγματα
"Ολα καλα!! Εσυ; Είσαι Αθήνα;" Μπαίνω στο θέμα
"Ναι γύρισα εχθες!! Εσυ;" Απανταει
"Ναι!! Εμ, σκευτομουν, θα ήθελες να παμε αυριο να ψωνίσουμε γαι το σχολειο και για εναν καφέ ίσως..;"
"Ναι!! Μεσα!! Θα περάσω να σε παρω στις 11 ενταξει;"
"Φυσικά θα σε περιμενω. Εχουμε να πουμε πολλαα.. Τελος πάντων, κλείνω για να παω για ύπνο!! Θα τα πουμε αυριο! Καληνυχτα" λέω και κλείνω το τηλεφωνο.
Αυριο.
ESTÁS LEYENDO
Η συνάντηση / the meeting
Fanfic~ήξερα οτι η επίρρια που ειχε επάνω μου, ήταν καλώς ή κακώς μεγάλη~ ~οταν είμαι μαζί της ξεχνάω το σκοτάδι στο οποίο ανήκω~ ~όλα είχαν ξεκινήσει απο εκείνη την άκυρη συνάντηση..~
