Η συνάντηση / the meeting

Ε Ι Κ Ο Σ Ι Ε Π Τ Α (27)

Και ελεγα, πολυ άργησε. Ο Άλεξ, έρχετε κοντα μου. Σημερα τα πραγματα δεν θα εξελιχθούν ετσι όπως θελει.

"Οπ, να τος. Τι εγινε; Σημερα άργησε η μαμα να βγάλει τα κουλουράκια και για αυτο αργήσαμε να έρθουμε;" Λέει και κανει και καλα μια θλιμμένη φάτσα.

Ειναι ελεινος.

"Αχ καταλαβα. Ξέχασες την φωνούλα σπίτι.. Δεν πηραζει βρε. Παρατάξου μια μεχρι την χώρα σου για να την πάρεις. Βόδι!" Φωνάζει και αρχίζουν να ερχονται παιδιά.

Αν θελετε κερνάω ποπ κορν. Ετσι και αλλιως σημερα ειμαι θεατής, και οχι θύμα.

"Θα μιλήσεις ποτε γαμω;" Λέει ο Άλεξ και παει να απλώσει το χέρι του επανω μου.

Σηκώνω το χέρι μου και σφίγγω τον καρπό του στον αερα. Δεν θελει να βάλω ολη μου την δύναμη, γιατι συγνωμη αλλα θα του τον σπάσω.

Σηκώνομαι απο το παγκάκι και κατσε. Ειναι κοντός, πολυ κοντός. Οχι δεν θα βάλω τα γέλια, οχι Ζειν

"Αφού θέλει τοσο πολυ να ακούσεις την φωνή μου λοιπον μόλις πέτυχες τον στόχο σου. Μην τολμήσεις και με ξαναπιάσεις στο στομα σου. Το έχεις;" Του λεω. Ε! Ηταν πιο εύκολο απο οτι περίμενα

"Γιατι τι θα μου κανεις;" Λεει και σφίγγω κιαλο τον καρπό του.

"Δεν θέλεις να μάθεις. Λοιπον, έφευγες;" Του λεω και του δίνω ενα ειρωνικό χαμόγελο.

Ο Άλεξ φεύγει και, ουα, ειμαι τοσο περίφανοι για εμενα! δεν τον πιστεύω οτι τα κατάφερα μόνος μου..!

Γυρνάω να φυγω και βλέπω την Άμι να εχει τα χερια της στο πρόσωπο της και να με κοιτάει.

Κατευθείνομαι προς τα εκει και εκείνη χαμηλώνει τα χερια της. Δειχνει μονο το χαμόγελο της.

Δεν προλαβαινω να την πλησιάσω και με αγκαλιάζει, τοσο μα τοσο σφιχτά. Δεν θελω να το χαλάσω.

"Ειμαι τοσο τοσο τοσο περιφανη για εσένα Ζέιν" μου ψυθηρίζει και το κουδούνι χτυπαει. Γαμω.

Η Άμι κινείτε προς τα υπόλοιπα παιδιά ενώ εγω κλασικά επάνω. Πρέπει να παρω τηλεφωνο τον χαρρυ, και τον Νάιαλλ ή και τους δυο μαζι.

Αφού ανέβω τις σκάλες βγάζω εξω το iPhone μου και πηγαίνω στην επαφή το Νάιαλλ. Το εχει κλειστό; Δεν πτωούμε και παίρνω τηλεφωνο τον Χάρρυ.

"Ελα ρε" ακούγεται νυσταγμένος. Μαλλον τον ξυπνησα..

"Χάρρυ τα κατάφερα. Χάρρυ μίλησα" του λεω και αυθόρμητα χαμόγελαω για το κατωρθωμα μου

"Όπα κατσε Ζέιν εννοεις αυτό που εννοώ;" τσιρίζει στην αλλη γραμμή

"Ναι Χάρρυ. Με φοβήθηκε ο παλικαράς" λεω και δεν κρατιέμαι και βάζω τα γέλια.

"Κολλητέ, τι νέα ήταν αυτα! Χέρομαι τοσο μα τοσο πολυ για εσενα!" και εγω θα χέρομαι ακομα παραπανω Χάρρυ αν δεν κουφαθω τελείως.

"Λοιπον μπαίνω για μάθημα πρέπει να κλείσω" λέω ενώ εχει περασει το τσούρμο απο τα παιδιά της τάξης μου απο μπροστα μου.

Πηγαίνω και καθομαι γρηγορα στο θρανίο μου. Την κοιτάζω. Είναι πανεμορφη.. Κατσε η Σαγιέν που είναι; Κάθεται μόνη της; Να πάω να κάτσω μαζί της; Δεν νομίζω να μην θέλει.. Ε τι στα κομμάτια.. Και φιλικά να το έβλεπες γιατι οχι..

Παω να σηκωθώ απο την καρέκλα μου και βλέπω τον φλώρο τον Λίαμ να κάθεται δίπλα της. Πάντα μου την έδινε αυτος ο τυπος.

"Φύγε!" Του λέει. Ετσι το κοριτσι μου

"Γιατι ρε Άμι γαμω;" Μαλακα.

Μαζεύει τα βιβλία και την τσάντα της και μεταφέρεται στο θρανίο μπροστα μου. Γιατι δεν έρχεσε να κάτσεις μαζι μου γαμωτο;

Δεν παρακολούθησα τιποτα. Την σκεφτομαι ολη μερα γαμωτο. Τι μου εχει κανει; Εκείνη ενδιαφέρθηκε και συμμετύχε στο μαθημα. Εγω στο μονο πραγμα που φάνηκα σαν μαθητής ηταν οταν απλά έδωσα την εργασία της βιολογίας και της ιστορίας. Επικεντρώθηκα μονο στο να την κοιτάω. Ηταν ακομα πιο κοντα μου.

Το επτάωρο όμως τελείωσε γρηγορα. Πια χτύπησε μόλις το κουδούνι για να σχολασουμε. Τι μαθημα ειχαμε τωρα;

Βάζω μεσα το μπουκάλι μου και την κασετίνα μου στην τσάντα και ειμαι έτοιμος να φυγω. Σκεφτόμουν να της προτεινω να την πάω σπίτι..

Φοράω το σακίδιο μου και σηκώνω το βλεμμα μου. Ο Λιαμ της κρατάει σφιχτά το χέρι; Τι εγινε;

"Παράτα το Λίαμ!" Φωνάζει.

Ευτηχως τα περισσότερα παιδιά εχουν φύγει. Δεν ξερω αν θα της αρεσε να την κοιτάνε ολοι. Εγω το εχω συνηθίσει..

"Γιατι απλά δεν κάθεσαι να με ακούσεις;" Της λέει. Εχει θράσος ο τυπος. Πρώτα της μιλαει λες και ειναι η χειρότερη τσουλα και τωρα το παιζει γλυκούλης; Ελεος.

"Λίαμ, δεν θέλω. Κουράστηκα. Σε παρακαλώ ασε το χέρι μου. Δεν εχω κατσει καν να σκεφτω. Ασε με. Λυπάμαι που στο λέω αλλα δεν είσαι στο προγραμμα και στην ζωη μου πια." Λεει και φεύγει.

Ειναι ώρα τώρα να της το προτείνω;

"Αμι" λέω σιγανά. Ελπιζω να μην με ακουσε. Τελικά δεν ημουν έτοιμος..

"Ζέιν;" Ακυρον.

"Εμ, σκεφτόμουν, δηλαδη τι θα έλεγες να, σε πήγαινα σπίτι;" Αυτο ήταν δύσκολο ναι.

"Αμ, σημερα πρέπει να γυρησω νωρίς.. Τι θα έλεγες να ερθεις το απόγευμα; Να διαβάσουμε και να δουμε καμια ταινια; Μονη μου θα ειμαι.." Λέει με ενα χαμόγελο

"Ναι! Μεσα" σιγα που δεν θα συμφωνούσα

"Οκ.. Σε περιμενω κατα τις 7" μου λέει και φευγει.

Ετσι μένω άφωνος με έναν Λίαμ μπλε λίγο πιο εκει..