Η συνάντηση / the meeting

Π Ε Ν Η Ν Τ Α Δ Υ Ο (52)

~ 2 chapters till the second book

Όταν γυρίζω να τον κοιτάξω βλέπω μια τελείως διαφορετική αντίδραση απο αυτή που περίμενα να εχει..

"Μωρό μου" λέει ενθουσιασμένα. Χαίρεται που θα 'χωριστούμε;'

"Μάντεψε ποιος άλλος θα θα δώσει εξαιτασεις για εκείνο το πανεπιστήμιο" με κοιτάει στα μάτια με ένα μεγάλο χαμόγελο

"Πές μου οτι έχεις κάνει αίτηση για_" δεν προλαβαίνω να τελειωσω την πρόταση μου και ανοίγει τα χερια του έτοιμα για μια μεγάλη αγκαλιά, στην οποία ενδίδω

"Δεν το πιστεύω μωρό μου!" Ο τόνος της φωνής μου βγαίνει λίγο πιο δυνατός απο ότι θα ήθελα

"Εμα τί νόμιζες; Θα με ξεφορτώνοσουν τόσο εύκολα τώρα που με φορτώθηκες;" Γελάει και εγω νομιζω ακόμα δεν μπορω να ξεπερασω το σοκ μου.

"Θεέ μου δεν το πιστεύω" βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου

"Τότε μάλλον ξερω με ποιόν θα μπορούσα να μοιραστώ το σπίτι που θα νοικιάσω.." Κάνει τον σκεπτικό

"Σαγαπάω γαμωτο δεν το πιστεύω!" Είναι το καλύτερο Σαββατοκύριακο της ζωής μου!

"Και εγω σαγαπάω" τρώει ένα κομμάτι απο την φέτα του κέικ του

"Πώς όμως και αποφάσησες να πάς σε αυτό το πανεπιστήμιο;" τον ρωτάω απλά

"Βασικά ήταν το όνειρο μου από μικρός.. Το ίδιο στόχο είχε και η μεγάλη αδελφή μου.. Με επιρέαζε τόσο πολύ" χαμηλώνει το βλέμμα του. Η ποιά του;

Θυμάμαι οτι όταν συναντηθήκαμε πρώτη φορά μου είχε πει οτι ήταν μετανάστης εδώ, καθως και οτι ο μπαμπας του έχει πάει ταξίδι με τις αδερφές του. Κάτι στον τόνο της φωνής του όμως μου δινει την εντύπωση πως κάτι άλλο εχει συμβεί.

"Θέλεις να μου πείς;" Βάζω το χέρι μου πάνω στο δικο του, σφίγγοντας το λίγο

"Δεν είναι ανάγκη να σε πρήξω με τις μαλακίες της οικογένειας μου. Ειδικά σήμερα" ανασηκώνει τους ώμους του

"Μην ξαναπείς τέτοια βλακεία! Φυσικα και θέλω να μάθω παραπανω για εσένα. Ειδικά σημερα, μετά απο την απόφαση μας να μείνουμε μαζι; Ακούω" τον διαβεβαιώνω και περιμενω να ξεκινήσει

"Δεν πειράζει κα_"

"Είπα" μιλάω αποφασιστικά

"Λοιπόν ενταξει.. Να ξέρεις πάντος οτι είσαι η μόνη που θα γνωρίζει εκτος του Νάιαλλ και του Χάρρυ" λέει και νευω. Γιατί με κρατάει σε αγωνία;

"Λοιπόν, έχω τρείς αδερφές. Η μία είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη μας, η άλλη δυο χρονια μικρότερη μας και η άλλη επτά χρόνια μικρότερη μας. Η Ντονίγια, η Γουαλίγια και η Σαφά" ξεκινάει. Εγω συνεχίζω να χαράζω αόρατους κύκλους στο χέρι του για να τον κάνω να ηρεμίσει..

"Απο μικρό παίδι που ημουν, πάντα ο πατέρας μου χτυπούσε την μάνα μου. Θυμάμαι πως όταν ήμασταν μικροί Μαζευόμασταν μαζι με την Ντονίγια και την Γουαλίγια σε ενα κύκλο και τραγουδούσαμε χαρούμενα τραγούδια για να μην ακούμε.. Όταν βλέπαμε την μαμά μας με μόλοπες πάντα μας έλεγε το ίδιο ψέμα. 'Έπεσα' έλεγε πάντα..

Όταν γεννήθηκε η Σαφά ελπίζαμε και οι τρεις μας οτι όλη η κατάσταση θα τελειώσει. Ίσα ίσα που χειροτέρεψε.. Ο πατέρας μου ποτε δεν μας έδινε δικαίωμα ή μας συμπεριφέρονταν άσχημα. Μόνο στην μητέρα μου.. Αυτο ηταν κάτι που δεν κατάλαβα ποτε..

Έτσι όταν το ποτήρι ξεχείλησε η μαμά μου αποφάσισε να πάρει διαζύγιο. Και τότε ήταν η ώρα που έπρεπε να διαλέξουμε με ποιόν γονιό θέλαμε να πάμε.. Διάλεξα κατευθείαν την μαμά μου. Έλεγα οτι έπρεπε να έχει εναν άντρα μαζί της. Άντρας.. Πήγαινα Δευτέρα γυμνασίου.. Τα κορίτσια διάλεξαν τον μπαμπά μου..

Έτσι και φύγαμε με την μαμά μου απο το Μπράντφορντ, και πήγαμε στο Λονδινο. Η μαμά μου μαζί με τους γονείς του Χάρρυ και.. Τους δικούς σου είχαν πολύ φιλικές σχέσεις. Πριν έρθουν τα παιδιά στην Ελλάδα είμασταν κολλητοί και στην Αγγλία.

Λέγοντας οτι τα πραγματα είναι καλά εδω, η μαμά μου αποφάσησε να έρθουμε εδω ως μετανάστες.. Εκείνο τον ένα χρονο που έμεινα στο Λονδινο, μέχρι να είμαστε έτοιμοι να έρθουμε στην Ελλάδα ήταν που μου έλειπαν οι αδερφές μου, ο Χάρρυ, ο Νάιαλλ.. Και έμπλεξα με τον Λούι.. Απο εκεί και πέρα ξέρεις" Έχω μείνει άφωνη με αυτά που μόλις μου είπε. Που να φανταζόμουν..

"Όταν ήρθαμε εδω είχαμε συμφωνήσει με την μαμά μου οτι ο μπαμπας και οι αδερφές μου έλειπα έλειπαν σε ταξίδι..

Η Ντονίγια ήταν η αδυναμια μου. Ήταν η μεγαλύτερη αδερφή και την είχα κάτι σαν πρότυπο. Τις μικρότερες αδερφές μου ένιωθα οτι της προστάτευα.. Την Ντονίγια όμως οχι. Αυτή προστάτευε εμένα.

Λέγαμε οτι θα πηγαίνε πρωτη αυτή στην Οξφόρδη, και μετά απο δύο χρονια που θα πήγαινα εγω θα με ξεναγούσε και θα με καθοδηγούσε" δάκρυα πλέον κυλάνε στα μάτια του. Δεν αντέχω να τον βλέπω ετσι γαμώτο

"Είχαμε σχέδια. Κάτι που ο πατέρας μου φρόντισε να καταστρέψει. Αυτή ήταν που μου συμπαραστέκονταν όταν έφυγε ο Νάιαλλ και ο Χάρρυ. Εκείνη. Δεν έχω συγχωρήσει τον πατερα μου που με απέκοψε απο την οικογενεια μου. Όσο καλη συμπεριφορα να είχε σε εμένα, δεν θα το κάνω ποτέ." Δεν αντέχω άλλο και τον κάνω μια σφιχτή αγκαλιά.

"Μωρό μου, όλα θα πάνε καλά" του ψιθυρίζω θέλοντας να τον ηρεμήσω. Δεν έχω χειρότερο απο το να τον βλέπω έτσι

"Ξέρω. Το ότι θα είμαι μαζί σου, με καθησυχαζει μωρό μου. Και φαντάςου οτι όλα αυτά ξεκίνησαν απο εκείνη την άκυρη συνάντηση."