Η συνάντηση / the meeting

Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α Τ Ρ Ι Α (33)

"Άμι, ξύπνα αγάπη μου,προσγηωνόμαστε" ακούω την φωνή της μητέρας μου μέσα στο αυτί μου

"Ναι" λέω και ανοίγω τα μάτια μου.

Η πτήση ηταν πολύ βαρετή. Έχει βραδιάσει και δεν μπορούσα να δω τίποτα, και το μονο που έκανα είναι να κοιμάμαι και να ακούω μουσικη. Δεν θέλω όμως να παραπονεθώ. Η αίσθηση οτι είσαι ανάμεσα στα σύννεφα ειναι καταπληκτική, και κάθε φορά που πηγαίνω στους παππούδες μου το απολαμβάνω. Η μητέρα μου δεν μιλαει αλλά το κατανοώ. Είναι δυσκολο για αυτή και λογικό ειναι. Οσο για εμενα, την μεγαλύτερη σχεση την εχω με τον παππού μου, αλλα έχω να τους δω και κάπου στα 2 χρονια και μιλάμε σπάνια. Για αυτο πιστεύω δεν με εχει επιρεασει τοσο..

Κατεβαίνοντας απο το αεροπλάνο μπορω να πω ότι έχει κρύο. Καλα εννοείτε οτι το περίμενα.. Αλλα και πάλι ειναι ωραίο κρύο.

Μπαίνουμε μεσα στο αεροδρόμιο με την μητέρα μου και κινούμαστε προς τον χώρο παραλαβής των βαλιτσών μας.

Το Χίθροου ειναι λίγο μακριά απο το σπίτι της γιαγιάς και του παππού και ετσι παίρνουμε ένα ταξί με την μητέρα μου.

Λίγη ώρα αργοτερα βρισκόμαστε στον προορισμό μας. Το σπίτι των παππούδων. Ειναι κάπου ίσα στο μέγεθος με το σπίτι μου, ίσως και πιο μικρο. Είναι βαμμένο σε μια απόχρωση του γκρι και μπροστα του έχει εναν μικροσκοπικό κήπο με γκαζόν. Έχω να το δω χρονια..

Η μητέρα μου ξεκλειδώνει την πόρτα, και μπαίνουμε μεσα. Ο παππούς μου βρίσκετε καθισμένος σε μια πολυθρόνα βλέποντας τηλεόραση και οι θείες μου είναι στην κουζίνα πιο εκεί.. Λοιπον ξεκινάμε υπέροχα..

"Πάω να αφήσω στην βαλίτσα μου επάνω, στο δωμάτιο σου" λέω στη μαμα μου και γνέφει

Η αληθεια ειναι πως το δωματιο της μαμάς μου είναι το πιο ωραίο και περιποιημένο. Ειναι η μικρότερη απο τις τρεις κόρες, και για αυτο είναι λίγο πιο μοντέρνα η διακόσμηση. Οσο θα μπορούσε δηλαδη..

Ανοίγω την ξύλινη ασπρη πόρτα, και περπατάω προς την ντουλάπα. Αφήνω την βαλίτσα μου μέσα και κάθομαι στο διπλό ,άσπρο κρεβάτι.

Και τωρα τί κάνουμε; Πρωτη ιδέα μου είναι να κατέβω να μιληςω στον παππού μου. Να τον παρηγορήσω αλλα και να μιλήσουμε.. Εχουμε τόσο καιρο άλλοςτε..

Παίρνω το κινητο μου απο την τσάντα μου και κατεβαινω τις σκάλες. Μου αρεσε και μου αρέσει να μιλάω με τον παππού μου, και για αυτο έχω ενα χαμόγελο στα χείλη μου. Τον πλησιάζω και καθομαι στην πολυθρόνα διπλα του.