Η συνάντηση / the meeting

Δ Ε Κ Α Τ Ρ Ι Α (13)

A M I ' S    P.O.V

Ειναι τόσο δύσκολο γαμώτο. Είναι πάρα πολύ δυσκολο. Να είμαι στο ιδιο σπίτι με τον Ζέιν, να είμαστε σε απόσταση αναπνοής, τα νεύρα του Λιαμ επειδή θα μείνω στο ίδιο σπίτι με τον Ζέιν για μια εβδομάδα, ποσο υπέροχος ειναι ο Νι.. Είναι πολλά..
Γαμωτο! Αρχίσω να ξανα νιώθω πράγματα για τον Ζειν.. Δεν ξέρω δηλαδη αν σταμάτησα και ποτέ να νιωθω κάτι για αυτον..Αλλά και πάλι. Ο Λίαμ; Δεν νιωθω ερωτικά πραγματα για αυτον. Δεν νιωθω αυτη την έλξη που νιωθω για τον Ζέιν. Δεν ξερωω τι πρεπει να κανω γαμωτο. Αρχικά με τον Ζέιν έδειχνε οτι μπορουμε να εχουμε ενα "μελλον" και οτι μπορει να με ήθελε και αυτος μα.. Τσου. Σημερα μου έδειξε άλλο πρόσωπο. Δεν μου μιλησε δεν με κοίταξε καν..Δεν ξερω γαμωτο. Δεν επρεπε να τον εχω αποφύγει. Αλλα μου σπάει τα νευρα. Γιατι τι του εκανα και δεν μου μιλαει; Ελεος και αυτος ο άνθρωπος. Και βασικά, αυτο που δεν εχω καταλαβει ειναι τι σκευτομουν οταν ελεγα πως θελω να ειμαι με τον Λιαμ. Λάθος, μεγάλο λαθος..

Κατι πρεπει να κανω σχετικά γρήγορα. Ειναι νύχτα και ειμαστε όλοι ξαπλωμένοι. Θα τηλεφωνήσω στον Λιαμ. Πρεπει να ξεκαθαρίσουν τα πραγματα. Είχαμε πει. Οτι και να γινει θα παραμείνουμε φίλοι. Και αν με αγαπάει τοσο οσο λεει θα καταλαβει.

Αφού έχω πάρει πια την απόφαση μου, σηκώνομαι απο τον καναπέ μου και βουτάω το κινητο μου απο το μικρο τραπεζάκι. Σέρνω την βαριά μπαλκονόπορτα και καθομαι σε εκείνο το μικρο γλυκό ξύλινο τραπεζακι. Πληκτρολογώ γρήγορα τον αριθμό του Λιαμ στην οθόνη του κινητού μου.
Καλεί
Καλεί
Καλεί

"Μωρό μου;" Απανταει ο Λιαμ τελικά

"Εμ γεια.. Τι κάνεις;" Ρωτάω

"Καλα. Αμι συμβαίνει κάτι;" Ρωτάει και τον ακουω ανησυχο.

"Οχι.. Δηλαδη ναι.. Θελω να σου πω κατι" πρεπει μια και εξω.

"Σε ακουω" λέει μαλακα και χασμουριέται. Πρεπει να τον ξυπνησα

"Λιαμ.. Δεν πάει αλλο." Λεω οσο πιο γρήγορα μπορω.

"Τι;" απανταει σιγα

"Λεω.. Δεν πάει αλλο.. Δεν.. Δεν το βλεπω ετσι όπως το βλέπεις εσυ.. Και βασικά συγνωμη. Ξερεις γαμωτο ποσο Σαγαπαω απλά.. Οχι με αυτον τον τροπο.. Νιωθω απαίσια τωρα και.." Δεν μπορω να συνεχίζω. Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν απο το πρωσοπό μου

"Ναι ενταξει. Καληνυχτα" λέει ο Λιαμ και μου κλείνει το τηλέφωνο

Ξεσπάσω σε κλάματα με λιγμους. Τον πλήγωσα γαμωτο. Τον πλήγωσα πολυ. Δεν.. Δεν ξερω τι έπρεπε να κανω.. Ήμασταν ηδη κολλητοί γιατι επρεπε να κανουμε κατι παραπανω; Δεν θα το καταλαβω ποτε. Αν τον χάσω.. Δε_δεν ξερω τι θα κανω.

Ξαφνικά νιωθω ενα χέρι στον ώμο μου. Γυρνώ και βλεπω τον Ζέιν ο οποίος έρχετε μπροστα μου και γονατίζει ώστε να ειμαστε στο ιδιο ύψος μια και εγω καθομαι στην καρέκλα.

"Τι συνέβη;" Με ρωτάει μαλακα και προσπαθεί να χαμογελάσει

"Τιποτα αστο" του λέω αλλα δεν συγκρατώ τα δάκρυα μου.

"Δεν πρόκειτε να φύγω απο μπροστα σου αν δεν μου πεις ποιος σε εκανε ετσι" λεει ο Ζειν

"Χώρισα τον Λίαμ.. Και τον πλήγωσα.. Και δε_δεν θα μου ξαναμιλήσει ποτε" ξεσπάσω σε λιγμους μπροστα στον Ζείν. Πόσο πιο χαμηλά να πέσω;

"Ελα εδω" ανοίγει τα χέρια του. Δεν τους αντιστέκομαι και χώνομαι μέσα τους. Τυλίγω τα χέρια μου στην πλάτη του και τον κάνω μια σφιχτή αγκαλιά.

"Θα ξυπνήσουμε τον Χάρρυ και τον Ναιλλ.. Βάλε μια ζακέτα και φύγαμε" μου λέει ο Ζέιν μεσα απο την αγκαλιά. Ξερυλίγω τα χέρια μου απο πάνω του και γνέφω. Δεν εχω ιδέα για το τι σκεύτομαι αλλα η ιδέα να παω μια βόλτα με τον Ζέιν στις 2 το πρωι μου ακούγεται ελκυστικότατη. Με παίρνει απο το χέρι και μπαίνουμε μεσα στο σαλόνι. Ανοίγω τον σάκο, που πήρα σημερα το πρωι απο το σπίτι με ρούχα για μια εβγομαδα, και βγάζω έξω μια ζακέτα. Φοράω γρήγορα τα force μου και ο Ζέιν μου κανει νοημα απο την πορτα. Προχωράω προς αυτον, ανοίγει την πορτα και βγαίνουμε εξω.