SON NEFES

7. Bölüm

2 ay sonra

Her şeyi unutmaya başlamıştım yavaş yavaş Canan hanımın ölümü babamın hapse girişi Oktay'ın kaybolmasını hepsini unutmayı az da olsa başarmıştım. Bu süreçte okuldaki kaydımı dondurmuştum evi satmıştım herkesle konuşmamı kesmiştim kimsenin yüzüne bakamayacak gibi hissediyordum.

Kendime sitede içinde 2 katlı bir ev almıştım babamdan kalan tüm eşyaları satmıştım arabasını evini hayatımı mahvetmişti beni ortada yalnız bırakmıştı.

Yeni bir hayat kurmuştum kendime artık bugün okuluma gidip kaldığım yerden devam edecektim kaçırdığım dersler için çok çalışmam gerekiyordu.

Bir işe de başlamam gerekiyordu bundan sonra hayatımı düzene sokmam lazımdı gerçi para konusunda fazla sıkıntı yaşamıyordum babamın banka hesabının şifresi ve kartı bendeydi oraya her para yatırırdı ve şuan içeride baya miktarda para vardı.

Ama kendim kazanmak istiyordum o para beni nereye kadar götürürdü. Doktora gittiğimde durumumu sürekli zorladığımı terapi almam gerektiğini söylüyordu.

Hiç birini kabul etmiyordum etmekte istemiyordum. Okuldan bir kaç kere Kuzey beni aramış yanıma gelmek istediğini söylemişti her defasında konuşmasını bitirip telefonu yüzüne kapatmıştım.

Ama bugün her şeye son vermiştim dolabımdan beyaz dar jeanımı alıp üstüne bordo kazak çıkarıp üstüme giydim. Havalar soğumuştu. Saçlarımı açık bırakıp siyah çantamı da alıp içini açtım her şeyim tamdı.

Dolabımdan siyah ayakkabılarım da ayağıma geçirdikten sonra evden çıktım. Sitenin çıkışına doğru yürüdüm güvenliğe bit taksi çağırmalarını söyledim onlarda hemen aradılar.

10 dakika sonra taksi gelince taksiye binip "Atıl üniversitesi." Dedikten sonra adam sürmeye başladı. Neredeyse evden ilk defa çıkıyordum cama yaslanıp dışarıyı izlemeye başladım.

Okulun önüne gelince adama parayı uzatıp arabadan indim. Derin nefesler almaya başlamıştım tekrar.

Okulun içine girdiğimde çoğu gözler bana bakmaya başlamıştı. Bir kaç kız dedikodu yapıyordu dinlemeye başladım yavaş yavaş yürürken.

"Evet babası annesini öldürmüş." "Yazık ya acıdım yakında kalpten gider." Diyerek gülmeye başladılar gözlerimi sıkıp yoluma devam ettim. Kuzey birden önüne geçip bana sarıldı. "İyi misin?" "İyiyim." Dedim "Kendini üzme Nefes." Dedi "Üzmüyorum artık." Gülümsedi "Derse mi?" "Evet." "Görüşürüz o zaman yine." Diyerek yanımdan gitti.

Bende sınıfıma doğru yürümeye başladım. Sınıftan içeri girince kimsenin olmadığına şükredip yerime geçip oturdum. Birden kapı açıldı içeriye o girdi hislerim aynıydı onu görünce yine heyecanlanmıştım kalbim hızlı hızlı atmaya başladı kapıyı kapatıp yanıma doğru yürümeye başladı.

Yüzüme bakmadan en arkadaki yerlere doğru ilerlemeye başlamıştı. İçimdeki acının tarifi yoktu kırılmış mıydım?

Neden benden uzaklaşmıştı? Ne yapmıştım ona ya da babam suçlu diye mi benden kaçıyordu? Sınıfın kapısı tekrar açılınca içeri Dilek girdi.

Kıvırtarak arka sıraya ilerledi. "Fazla bekletmedim umarım." Diyerek Uranın yanına gitti. Arkamı döndüğümde Uranın kucağına oturmuştu.

Devamını anlayın artık siz gözümden akan yaşa engel olamadım. Eşyalarımı toplayıp sınıftan çıktım kapıyı hızlı bir şekilde kapattım.

Neden ağlıyordum en ufak bir fikrim yoktu ama böyle yapması beni hayal kırıklığına uğratmıştı. Göz yaşlarımı silip koridorda yürümeye başladım. "Hey Nefes!" Arkamı döndüğümde kumral saçlı orta boylu bir kızdı "Efendim." "Müdür seni çağırıyor."

Kız önden ben arkadan ilerlerken kız bir anda koşmaya başladı koridorun ışıkları kapatıldı. "Katilin okulumuzda işi yok!" Diye sesler gelmeye başladı.

"Nefessiz kalacaksın her nefes aldığında boğulacaksın." "Annenin katili sensin!" Bu yaşlar tekrar akmaya başladı.

"Ben bir şey yapmadım." Diye bağırdım "Işıkları açın lütfen." Işıklar açıldığında önümde kanlı bir bıçak ve babamın fotoğrafı vardı.

Kantin bölümündeydik ışıklar açılınca okuldaki herkesin orda olduğunu görmüştüm herkes kahkaha atarak bana bakıyordu.

"Katilsin sen katilin kızısın." Ağlamaya devam ettim. Ada karşıma geçip "Anneni doğarken öldürdün babanı da hapse tıktın!"

"Yalan söylüyorsun annem ölmedi sana anlatmıştım!" Ağlayarak konuşmaya devam ettim. Nefes almakta zorlanıyordum çantamdan hapımı alıp spreyimi çekeceğim sırada Ada elimdeki spreyi alıp yere fırlattı "Ne yapıyorsun sen!"

Arkasına bakıp "Acındırma kendini!" Gözlerim kararmaya başlamıştı nefes almakta güçlük çekiyordum. Herkes bana gülmeye devam etti. Kuzeyi aradı gözlerim net göremiyordum etrafı zaten onun tayfası yoktu onlardan kimse yoktu. Bir el hissettim sırtımda "Geri çekil!" Dedi Uran Adayı merdivenlerin olduğu yere doğru attı ve düşmesini sağladı. "Bunu yaptığınıza pişman olacaksınız. Dağılan lan çabuk!" Dediğinde herkes dağıldı.

Adaya dönüp "Seni öldüreceğim Ada!" Diyerek yanıma geldi vücudumun artık ayakta durmaya mecali yoktu.

Kucağına aldı okulun çıkışına doğru yürüdü. "İ-ilaç lazım." Dedim sesim gittikçe kısılarak gözlerim artık tamamen kapanmış kendimi krizimin kollarına teslim etmiştim.

Kalbim artık kaldırmıyor dayanamıyorum günden güne bitiyordum..