İliklerime kadar hissettim,ağacın hüznünü
Sonbahar değildi...Gülünce döküldü yapraklar;
Kaldı tüm çıplaklığıyla karşımda,sanki ölü...
Gövdesine kazınan harfler, kalbi ikiye böldü...
Köküne sıkıştı kalbin ilk tohumu,
En ucta ki dalında da kalbin diğer yarısı.
Bir türlü bulamadım,çıkış yolunu,
Hep ağaçlar ağlamasın diye güldüm,can sızı...
Yorgun bedenim kapandı doğanın ayaklarına,
Tabiat Ana aldı sıcacık kucağına.
Rüzgarla mırıldanıyordu bir kaç sözcük,
'Sen içten gül,ağaçlar ağlamaz' dedi kulağima...
Aynı ağacın gölgesinde bulmuştum,bu aşkı. ..
Şimdi yaslandım gövdesine,gülüyorum,
Artık doğanın kalbine sahibim.
Senin yarım kalmış kalbinle işim yok benim. ..
Yeniden çiçek açtı gönül bahçeme,
Kuşların kanatları kabardı.
Yağmura karışsın gözyaşları, çemberime,
Kahkaların sesi bastırdığı kadardı. ..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimdeki Hüsran Gölge
PoetryAşk sana sormadım Gölgesi senin olabilir Ama, bu benim hüsranım... Gözden uzaktın bana Değmezdi tenim tenine Seni öyle yaşardım ki; Dilim dönmezdi, Kalemin karşısında... Kalbime sığmazdı yerin Açtığın yaralar serin Bu izler benim kesin Ah! akıllanma...
