Bir zamanlar "herşeyimsin" dediğin insan
Gün gelir "hiçbirşeyin"oluverir
Ve sen tuzla buz olmuş kalp kırıklıklarını toplamaya çalışırsın
Ama yapamazsın elini kolunu kesersin
Dizlerinde derman kalmaz yere düşersin
Gözyaşların dökülür yere damlalarda onu görürsün
Yeri öpersin...
Canın yanıyodur "Kal" diyemezsin
Yorgundur kalp bi tek onun adıyla çınlar
Kulaklarında atar kalbinin sesi
Bırak kimseyi,kendini dahi duyamazsın
Duymak için gözünü kaparsın
Gelecek sanırsın açtığında
Ama gelmez
Yüzünü hayal ettiğin kör etmiştir seni
Birden üşümeye başlarsın,
Ve de içten içe kor gibi yanmaya
Sonra dersin ki acaba o da üşüyor mu
Sen üşüme güzellik ben kendi canımı yakar ısıtırım seni
Kafamı dağıtmak için yazarken
Sarhoş olmak için içerken
Kalbim daha beter dağılıyor
Unutmaya çalışmak hatırlamaktan geçiyordu dimi
Bilemeyiz şimdi kimlerce unutulduk
Ama aşkla hep aynı yerde durduk
Duâlarıma gömüyorum bizi
Allah'a emanet ol sevgili
Tekrar tekrar nasibim ol!
Acımın yangını sarsın herşeyi geri
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimdeki Hüsran Gölge
PoetryAşk sana sormadım Gölgesi senin olabilir Ama, bu benim hüsranım... Gözden uzaktın bana Değmezdi tenim tenine Seni öyle yaşardım ki; Dilim dönmezdi, Kalemin karşısında... Kalbime sığmazdı yerin Açtığın yaralar serin Bu izler benim kesin Ah! akıllanma...
