Köşe başında mızıka çalan çocuktum
Dertli dertli türküler söylerdim
Bir güzele tutulup giderdim
Koyu bir yalnızlığa gölgesizdim...
Sokak lambası bile titrek yanıyordu
Belirsiz bir umuda sinyal yapıyordum
Halim dumandı,boğuluyordum
Her gün aynı gözlere vuruluyordum
Ben o sokağın başında, görünmezdim
Sen geçince sesim soluğum kesilirdi
Ayaklarım prangalı,ellerim kelepçeliydi
Aşk ritimsizdi,kalp kimsesizdi...
Issız bir sabah sensiz büyüdüm
Sırtımda gitarım,yollara düştüm
Seni her şehrin başkenti gördüm
Kenarı kırık,mızıkamı çalar ağlardın...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimdeki Hüsran Gölge
PoetryAşk sana sormadım Gölgesi senin olabilir Ama, bu benim hüsranım... Gözden uzaktın bana Değmezdi tenim tenine Seni öyle yaşardım ki; Dilim dönmezdi, Kalemin karşısında... Kalbime sığmazdı yerin Açtığın yaralar serin Bu izler benim kesin Ah! akıllanma...
