Koca bi hissizlik bıraktın geriye
Tadını unuttuğum acının dibini kazıyorum
Nasılsa alıştık ya bi kere sevmeye
Hep ne kadar çok seversem
O kadar çok sevilirim zannediyorum
Ama yok işte öyle bi dünya
Bizden birer masal kahramanı çıkmaz
Öyküsüz şiirde olmaz
Öksüz yürek de acıya doymaz
Hayatım dediğin insan
Gün gelir de hayatını içinden söker alır
Sanada onun ruhuyla yaşamak kalır
Buna da yaşamak denirse
O yüzden demiş belki de şair
Elini ayağını bile çok sahiplenmiyeceksin
Benimsin demeyeceksin
Zira bu beden bize emanet
Kimsenin emanetini sahiplenemeyiz
Ancak ruhuna dokunabiliriz
Gölgenle koyu bi sohbete girebilirim mesela
Hayalini sıkıp avuçlarımı yumrukladığım duvara anlatabilirim kendimi
Olmuyor dediğimde derman ararım şarkılarda
Şiirler yazar unuturum ne yazdığımı sonra
Ve tekrar tekrar yazarım
İçim soğuyana dek ateşinden
Canım yansada külleniyor şimdiden
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimdeki Hüsran Gölge
PoetryAşk sana sormadım Gölgesi senin olabilir Ama, bu benim hüsranım... Gözden uzaktın bana Değmezdi tenim tenine Seni öyle yaşardım ki; Dilim dönmezdi, Kalemin karşısında... Kalbime sığmazdı yerin Açtığın yaralar serin Bu izler benim kesin Ah! akıllanma...
