Kurdelesi kopan bi kız çocuğuydu
Yere düşen umudunun çoğuydu
Ağlamadı! Yutkundu, gülerek doğruldu
Rüzgarın Ateşi parladı içinde giderken...
Mesafeler canımı yakarken
Bu gidişe nasıl dayanacak yüreğim
Eskimeyen mesajlarını ezberlerken
Fırtınalı aşka kapılacağım...
Zar zor yakasını iliklediğim şiirlerim
Benim de içimde sana gelişlerim
Yerli yersiz sevinçlerim
Belli ki ben daha ayık değilim...
Yanan gönüllere ilk kar tanesi düştü
Küçük bir kız çocuğunun hayalleriyle süslüydü
Bembeyaz özlemler birikti boğazımda
Gelene dek oynayacağım yabancı rolüydü...
Aşk! En güzel mevsimlerin sonuydu;
Güçlü bir bağ ile iki yürekten oluştu...
Sevmek sabır işiydi, biraz munzurdu
Zamanı avuçlarına bıraktın! Unutma...
Rüzgarın Ateşi cesurdu
Fırtınalı Aşk savundu
Iki çılgın aşık aynı yola baş koydu
Kim zaman savrulsada / kökten aldılar şifayı...
Umut doldurarak kadehlere kutladılar vuslatı...
Sevenleriyle, sevdikleriyle sevgileriyle...
Tutuştu hasret dört duvar içinde...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimdeki Hüsran Gölge
PoetryAşk sana sormadım Gölgesi senin olabilir Ama, bu benim hüsranım... Gözden uzaktın bana Değmezdi tenim tenine Seni öyle yaşardım ki; Dilim dönmezdi, Kalemin karşısında... Kalbime sığmazdı yerin Açtığın yaralar serin Bu izler benim kesin Ah! akıllanma...
