Realism is in fashion.

Part 10

Το επόμενο πρωί, με ξύπνησε το ξυπνητήρι την ώρα του σχολείου. Όλα ήταν μια χαρά, μέχρι που θυμήθηκα τι ακριβώς είχε συμβεί χθες. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, ελπίζοντας οτι μαζί με το πρόσωπό μου, θα ξεπλύνω και όλα αυτά που συνέβησαν χθες. Δε θέλω να θυμάμαι τίποτα απο όλα αυτά. Τίποτα.

Μόλις είδα το είδωλό μου στον καθρέφτη, τρόμαξα κυριολεκτικά. Τα μαλλιά μου ήταν ανακατεμένα και έμοιαζαν σαν κουβάρι πάνω στο κεφάλι μου, τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και εξακολουθούσαν να με τσούζουν, η μάσκαρα είχε κυλίσει στα μάγουλά μου και είχε μουτζουρώσει το περίγραμμα των ματιών μου.
Όσο απαίσια κι αν ήμουν εξωτερικά, όμως, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να ανταγωνιστεί το πως ένιωθα μέσα μου. Η κοιλιά μου πόναγε,  και η καρδιά μου σφιγγόταν στην παραμικρή υπενθύμιση αυτών που διαδραματίστηκαν χθες σε όλη την διάρκεια της ημέρας.
Πλύθηκα και κατέβηκα κάτω να φάω πρωινό, αφού πρώτα τσέκαρα αν κάποιος ήταν στο σπίτι. Ο Luke δεν ήταν σπίτι, και οι γονείς μου προφανώς και έλειπαν. Αν υπήρχε ορισμός για το πιο παρατημένο παιδί, θα είχα ταυτιστεί ήδη. Βασικά, ταυτίζομαι κι ας μην υπάρχει.

Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, βρήκα ένα σημείωμα απο την μαμά και τον μπαμπά που έλεγαν οτι έπρεπε να φύγουν πολύ νωρίς το πρωί επειδή είχαν να πάνε σε ένα σεμινάριο που ήταν σε μια κωμμόπολη κοντά στην πόλη και θα γύριζαν το βράδυ. Φυσικά και είχαν.
Έφαγα, και πήγα να ντυθώ. Για την ακρίβεια, για ποιόν λόγο να πάω σχολείο σήμερα, έτσι κι αλλιώς;
Οι γονείς μου λείπουν και πολύ που τους ενδιαφέρει το τι κάνω ή το πως είμαι, και ο Luke είναι με τους φίλους του ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Γιατί εκείνος έχει φίλους..

Έβαλα τις πυτζάμες μου και έβαλα την μουσική στο τέρμα. Σήμερα θα περάσω την μέρα μου με τον εαυτό μου. Πόσο άσχημα θα μπορούσε να είναι;

Gabriel's POV
Έχουμε ήδη φτάσει στην πέμπτη ώρα και η Laura είναι άφαντη. Δεν πέρασε και λίγα χθες, λογικό που έμεινε σπίτι.. Αν όμως επαθε κάτι στα αλήθεια σοβαρο;
Έχουμε ανησυχήσει όλες, και όλες μας οι συζητήσεις αφορούν εκείνη. Δεν εχουμε πει τίποτα άλλο όλη μέρα.
Δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ ξανά σε τέτοια κατάσταση, ούτε καν όταν ειχε χωρίσει με τον Theo. Τον τελευταίο καιρό δείχνει σαν να είναι εντελώς χαμένη μέσα στο μυαλό της, σαν να μάχεται μέσα της, σαν κάτι να την βασανίζει, κι ας φαίνεται χαρούμενη. Δεν είναι.
Νόμιζα οτι ο λόγος που ήταν σε αυτήν την κατάσταση, ήταν ο Theo, για αυτό και έκανα οτι έκανα. Τελικά όμως, ήταν το μόνο που δεν ήθελε..