Realism is in fashion.

Part 41

Dylan's POV

Δεν κατάλαβα καν πότε έγινε.
Απλά την είδα να σωριάζεται αναίσθητη στο πάτωμα.

Σηκώθηκα απο το πάτωμα όπου χτυπούσα το αναίσθητο πλέον σώμα του Τόμας, και έφτασα τρέχοντας δίπλα της.

Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο μέσα μου, καθώς έψαξα να βρω το κινητό μου για να καλέςω αςθενοφόρο. Τόση ταραχή επικρατούσε μέσα μου, που για μια στιγμή δεν θυμώμουν καν τον αριθμό.

Τελικά τον πληκτρολόγησα, και το σήκωσε μια γυναίκα. Δεν ξέρω πως έβγαλε νόημα ανάμεσα απο τα μπερδεμένα μου λόγια, αλλά μου είπε οτι θα έρθει αμέσως ασθενοφόρο.

Όλη αυτή την ώρα, τα μάτια μου δεν είχαν ξεκολλήσει απο πάνω της.
Ήταν αναίσθητη.
Αναίσθητη..

Με τρεμάμενα χέρια ακούμπησα το πρόσωπό της.. Το μέτωπο, τα μάτια, τα μάγουλα, τα χείλη της..
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ανέπνεε. Προσπάθησα να ακούσω την καρδιά της, αλλά οι χτύποι της δικής μου καρδιάς αντηχούσαν μανιωδώς στα αυτιά μου, και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο.

Λάουρα; Λάουρα με ακούς; Ξύπνα, σε παρακαλώ. Μίλησε μου..

Την φίλησα στο μέτωπο και μετά κατέρρευσα.
Το κορίτσι μου, το κορίτσι μου αγαπούσα ήταν αναίσθητο ακριβώς απο δίπλα μου εξαιτίας αυτού του μαλάκα. Πάντα εξαιτίας του συγκεκριμένου μαλάκα.

"ΓΑΜΩΤΟ!"
Ούρλιαξα, καθώς δάκρυα ανησυχίας, θυμού και απόγνωσης έτρεχαν στα μάγουλά μου χωρίς σταματημό.

Την ξανα κοίταξα και κατευθείαν το θυμωμένο μου βλέμμα μαλάκωσε.

"Συγνώμη Λάουρα. Συγνώμη για όλα. Εγώ φταίω, δεν έπρεπε να σε αφήσω. Συγνώμη.."

Τώρα έκλαιγα με αναφιλήτα, και το κεφάλι μου ήταν χωμένο στον λαιμό της.

Την σήκωσα και την πήρα αγκαλιά, όπως οι μανάδες πέρνουν αγκαλιά τα νεογέννητα μωρά τους, επειδή δεν έχουν τη δύναμη να σταθούν απο μόνα τους σε μια στάση.
Κάθισα στο έδαφος.

Πώς θα μπορούσε κανείς να την κοιτάξει θυμωμένα; Ήταν τόσο γαλήνια, τόσο όμορφη, τόσο τέλεια απο όλες τις απόψεις.
Και ήταν αναίσθητη.

Της χάιδευα τα μαλλιά και την κρατούσα σφιχτά πάνω μου, σαν να μην ήθελα να φύγει ποτέ από την αγκαλιά μου, να μην φύγει ποτέ απο δίπλα μου..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Με το που μπήκα στο ασθενοφόρο και την βάλανε σε κάποιο δωμάτιο, θυμήθηκα οτι έπρεπε να πάρω τηλέφωνο την θεία και τον αδερφό της.
Και βασικά, έπρεπε ήδη να το είχα κάνει.
Αλλά η ταραχή που είχα λίγα λεπτά νωρίτερα- και προφανώς, ακόμα έχω- δεν μου άφησε και πολλά περιθώρια.