Realism is in fashion.

Part 39

Σάββατο, 10:45

Μια μέρα έμεινε μόνο.

Σε ακριβώς 24 ώρες πάει το σπίτι που απο πάντα έμενα, πάει το πάρκο που πέρασα την επέτειό μου με τον Ντύλαν, πάει το σχολείο που έβλεπα κάθε φορά τον Ντύλαν.
Και ο Ντύλαν.. πάει κι εκείνος.

Εντάξει, πρέπει να το πάρω απόφαση. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου. Πρέπει να το αντιμετωπίσω με το κεφάλι ψηλά.
Φεύγω, αλλά στο κάτω κάτω, εγώ το επέλεξα.
Θα είναι καλύτερο για όλους- ακόμα και για τον Ντύλαν, κι ας μην μπορεί να το καταλάβει ακόμα..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μάζεψα όλα μου τα πράγματα, το ίδιο και ο Λουκ κι η θεία.
Θέλαμε να είμαστε έτοιμοι, γιατί αύριο 11 παρά θα ταξιδεύουμε. Ήθελα να είμαι έτοιμη, απο όλες τις απόψεις μέχρι εκείνη τη στιγμή.

13:37

Έκανα ξανά μια προσπάθεια να τον βρω.
Ρώτησα και στο ορφανοτροφείο και μου είπαν οτι εκεί κοιμήθηκε το βράδυ!
Δόξα τω Θεώ!
Δεν είχα νέα του τόσες ώρες, ευτυχώς τώρα έχω ένα σημάδι ζωής..

Γύρναγα στο σπίτι ακούγοντας το wonderwall, αγγίζοντας ασυναίσθητα το κολιέ που μου είχε δώσει καποιες μέρες νωρίτερα..

Μόλις πέρασα δίπλα απο τον φράχτη του πάρκου, παρατήρησα μια γνωστή κόκκινη ζακέτα, και πάγωσα εκεί που βρισκόμουν.
Tommas;!

Τα μάτια μου ήταν γουρλωμένα και ορθάνοιχτα-ένα στάδιο πριν να μου πεταχτούν εντελώς έξω.
Έβγαλα τα ακουστικά μου με αργές κινήσεις, ενώ τον παρατηρούσα να παίζει με το κινητό του.

Προσπάθησα να περάσω όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη.
Αμέτρητα ερωτήματα πέρναγαν απο το μυαλό μου, ενώ προσπαθούσα να βρώ κάποια απάντηση έστω και στα μισά απο αυτά.

Πώς βγήκε απο το αναμορφωτήριο;
Πότε;
Γιατί;
Τι δουλειά έχει εδώ;

Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ, όμως.
Δεν είχα χρόνο να κάνω τίποτα.

Επειδή με είδε.

"Καλώς την να κι ας άργησε! Πού ήσουν μωρό μου; Ανησύχησα," τον άκουσα να λέει, ενώ το κλασικό στραβό  και ειρωνικό χαμόγελο που πάντα έχει-δεν μπορώ να καταλάβω ΓΙΑΤΙ κάποτε το έβρισκα τόσο ελκυστικό.. Τραγικό- σχηματίστηκε στα χείλη του, αργά αργά.
Και εκτός αυτού, και μόνο στο άκουσμα της φράσης του, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι!
Τι στον διάολο θέλει πάλι αυτός; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΒΓΑΛΑΝ ΕΞΩ;!

Δεν προβλεπόνταν να έχει καλό τέλος όλο αυτό..
Είχα που είχα τα προβλήματά μου με το θέμα του Ντυλαν, ήμουν που ήμουν και στρεσαρισμένη, αυτός μου έλειπε τώρα!

Αλλά κι αυτός, δεν μου φαινόταν και πολύ καλά..
Τα μάτια του γυάλιζαν, και γενικότερα ήταν πολύ ήρεμος-ανησυχητικά ήρεμος- δεδομένου των γεγονότων της τελευταίας μας 'συνάντησης'.. Τι θέλει;

Προσπάθησα να μην δώσω σημασία στην οργή που έβραζε μέσα μου, γιατί ήξερα οτι δεν θα ειχε νόημα. Ίσα ίσα· απλά θα χειροτέρευε τα πράγματα ανούσια.

Αποφάσισα, λοιπόν, να αρκεστώ στο να προσποιηθώ οτι είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να βλέπεις το πρώην αγόρι σου, παύλα ψυχάκια, παύλα παραλίγο βιαστή σου στο πάρκο που βρίσκεται λίγο πιο δίπλα απο το σπίτι σου, αντί να είναι εδώ κλειστός για τουλάχιστον το τέλος της κατεστραμμένης ζωής του στο αναμορφωτήριο.
(Είμαι καλός άνθρωπος, αλήθεια)

"Τι θέλεις Τόμας;"
Σταμάτησα να προχωράω και κάθισα στο σημείο που βρισκόμουν.
Ήξερα πολύ καλά, οτι αν ο Τόμας ήθελε να μου μιλήσει, θα το έκανε. Το να προσπαθήσω να φύγω, απλά θα έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Με πλησίαζε όλο και περισσότερο.
Η καρδιά μου βροντοχτυπούσε στο στήθος μου, αλλά προσπαθούσα να μην το δείχνω. Κρατήσου. Πρέπει να φανείς δυνατή..

"Πόσο καλά με ξέρεις.." είπε, χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλό μου.

Ανατρίχιασα.
Ήθελα να ξεκινήσω να τον κοπανάω. Να τον κλωτσήςω τόσο δυνατά που να μην μπορεί να κάτσει σε καρέκλα για κανά δυο μήνες.
Αλλά αντί αυτού, απλά χαμογέλασα.

"Βγάλε το χέρι σου απο το μάγουλό μου, γιατί το μάτι σου θα αλλάξει απότομα χρώμα. Ευτυχώς που το μαύρο είναι πάντα στην μόδα."

Τώρα γέλαγε.

"Πάντα η ίδια. Δεν θα αλλάξεις ποτέ, Laura."
Συνέχισε να γελάει.

"Έτσι μ'αρέσεις, όμως. Είσαι σεξυ"

Μου έκλεισε το μάτι.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΠΑΝΗΣΩ;!

Αναστέναξα, μόνο και μόνο για να μην προβώ σε καμία άλλη πράξη.. Άσε καλύτερα..

"Θα μου πεις τι θέλεις ή να φύγω;"

Ξεκίνησε να γελάει.

"Νομίζεις οτι θα φύγεις; Εδώ θα κάτσεις, μαζί μου. Και θα φύγεις όταν πω εγώ, και ΑΝ το πω."

Έμεινα να τον κοιτάζω.
Τι νομίζει οτι κάνει;

"Είσαι τρελός" είπα μόνο, και πήγα να τον προσπεράσω.

Με έπιασε απο το μπράτσο, αρκετά δυνατά θα έλεγα, και μίλησε μέσα στο αυτί μου, "αρχικά, δε θα μου ξαναγυρίσεις την πλάτη. Εκτός αν θες η κουβεντούλα μας να έχει μια ελαφρώς διαφορετική κατάληξη.."
είπε, χαϊδεύοντας την πλάτη μου, και πηγαίνοντας σταδιακά το χέρι του όλο και πιο κάτω..