Realism is in fashion.

Part 33

- ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Ακούσαμε μια φωνή από πίσω μας και ακολούθησαν παλαμάκια.
Γυρίσαμε απότομα καθώς αποτραβηχτήκαμε απο το φιλί. Ένα φιλί που έμοιαζε να κράτησε αιώνες...

L- Joe; Τι κάνεις εδώ; Εγώ..εμείς.. Κοίτα, βασικά.. δεν..δεν είναι αυτό που νομίζεις!
J- Μην τολμήςεις να χαλάσεις την στιγμή με δικαιολογίες!

Είμαι σίγουρη οτι κοκκίνισα. Όχι απλά κοκκίνισα, για την ακρίβεια.. το πατζάρι το ίδιο!

Ο Dylan μου έπιασε το χέρι, και γύρισα να τον κοιτάξω- απο περιέργεια περισσότερο, επειδή με παρεξένεψε η κίνηση. Ύστερα κοίταξε τον Joe, ακόμα κρατώντας το χέρι μου.

D- Βασικά, είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις.

Στα χείλη του Dylan σχηματίστηκε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα δει ποτέ πάνω του. Γελούσαν και τα μάτια του μαζί και τα λακκάκια που σχηματίζονταν στα μάγουλά του, ήταν πιο ευφανή απο κάθε άλλη φορά.
Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο ερωτευμένη ήμουν όλον αυτόν τον καιρό μαζί του, χωρίς καν να το καταλάβω..

J-  Σωωωωπα, μη μου πεις!

Γέλασε.

J- Δεν θέλω να σας χαλάσω το όνειρο, όμως δεν χρειαζόμουν εσάς να μου το πείτε, το ειχα καταλάβει πολύ πιο πριν απο μόνος μου

Ο σαρκασμός του ήταν έντονος και το ειρωνικό του χαμόγελο τον επισφράγιζε.

L- Τι θες να πεις;
J- Ήταν προφανές οτι θέλατε ο ένας τον άλλον όλον αυτόν τον καιρό, δεν χρειάζομαι κάποιον να μου το εξηγήσει

Γέλασε ξανά και μας σκούντηξε παιχνιδιάρικα.

Γελάσαμε κι εμείς.

J- Λοιπόν, ακούω, πότε ακριβώς τα φτιάξατε; Πώς έγινε;
D- Μόλις τώρα φίλε
L- θα διαφωνήσω.

Γύρισαν και οι δυο και με κοίταξαν παραξενεμένοι.

D- Τ-τι εννοείς; Μα αφού δεν..μα νόμιζα..
L- Τι οτι τα έχουμε;
D- Εμ.. Βασικά.. Ναι;

Μπορούσα να τον δω να στραβοκαταπίνει.

L- Γιατί να το νομίζεις αυτό, δεν άκουσα κανέναν να με ρωτάει αν θέλω να γίνω το κορίτσι του

Ο Dylan κοντοστάθηκε, μη ξέροντας τι ακριβώς πρέπει να κάνει.

J- Άντε ρε φίλε, ρώτησε την!
L- Δεν πιστεύω να φοβάσαι, έτσι;
D- Φυσικά και όχι!

Διαμαρτυρήθηκε.

D- Πώς θα μπορούσες να μου αντισταθείς άλλωστε;