Realism is in fashion.

Part 40

Τινάχτηκα και ξέφυγα απο την λαβή του.

"ΑΦΗΣΕ ΜΕ"

Γέλαγε, πάλι.

"Λοιπόν, πες μου τι ακριβώς θέλεις και παράταμε ήσυχη. ΤΩΡΑ"

"Οκευ οκευ, μη μας δείρεις κι όλας"
Είπε γελώντας κοροιδευτικά.

Όσο περνούσε η ώρα, ο τρόμος που στην αρχή ένιωθα σε τεράστιο βαθμό, τώρα είχε αντικατασταθεί απο απίστευτα πολύ θυμό. Θυμό που χρειαζόμουν να ξεσπάσω κάπου.
Ο Τομας, όμως, δεν ήταν ο κατάλληλος αυτή τη στιγμή, μάλλον..

"Λοιπόν, αρχικά δε σου κάνει εντύπωση που βλέπεις το αγόρι σου έξω απο εκεί που το έστειλες μαζί με το φλώρο που προφανώς με απατάς;"

Αν είχε σκοπό να με βγάλει εκτός εαυτού, προφανώς τα κατάφερε.

"Καταρχάς, μην ξαναμιλήςεις έτσι για τον Ντυλαν. Το εννοώ!
Και κατά δεύτερον, ακούς τι λες αγόρι μου; Καταρχάς, ΔΕΝ είμαστε μαζί εδώ και πόσους μήνες, τώρα αν εσύ έχεις μπερδέψει το παράλληλο σύμπαν που υπάρχει στο κεφάλι σου με την πραγματικότητα, ευθύνονται καθαρά τα ψυχολογικά σου"

"Μη μου μιλάς ειρωνικά Λαουρα, δε το θέλεις αυτό, πίστεψέ με"

"Κρίμα, γιατί μόνο έτσι μπορώ να μιλήσω"

"Ξέρεις τι είναι κρίμα; Που δεν είναι εδώ για να σε σώσει για άλλη μια φορά. Κρίμα όντως, πολύ κρίμα"
Με κοίταξε με νόημα και με πλησίασε ξανά.

"Μάλλον δεν έχεις καταλάβει κάτι,"
είπα, ενώ δεν κουνήθηκα απο την θέση μου. Τον κοιτούσα με σταθερό βλέμμα στα μάτια.
"ΔΕΝ εξαρτάμαι ούτε απο τον Ντυλαν, ούτε απο κανέναν για να με σώσει. Μπορώ να υπερασπιστώ τέλεια τον εαυτό μου. Και μην μιλάς για αυτόν."

Έβγαλε έναν ήχο αποδοκιμασίας και στριφογύρισε τα μάτια του.
Δεν το σχολίασε περεταίρω.

"Τέλος πάντων, για να σου λύσω την απορία που είμαι σίγουρος οτι έχεις, πάντως, είχα μέσο"

"Τι;"
Είπα, προφανώς μπερδεμένη.
Μέσο; Τι μέσο;

"Είχα μέσο," επανέλαβε.
"Έτσι βγήκα απο εκεί μέσα. Δεν έχω σκοπό να σου πω κάτι άλλο στο θέμα. Υπάρχει κάτι που θέλω να μου πεις εσύ, όμως"

"Τελείωνε όμως;"

"Πού είναι ο φλώρος;"

"Αν θέλεις να βγάλεις τα ψυχολογικά σου με το να αποκαλείς τους εκ φύσεώς ανώτερούς σου με επίθετα που αντιπροσωπεύουν εσένα, δε θα βγάλεις άκρη. Τουλάχιστον όχι μαζί μου. Απλά για να ξέρεις."