Realism is in fashion.

Part 27

- Έλα ρε φίλε, μην κάνεις σκηνή πάλι. Δεν αξίζει καν η γκόμενα. Ξεκόλλα. Το πολύ πολύ, θα γυρίσει γονατιστή πίσω, άστην να παρακαλέσει και λίγο

Αυτό ήταν.
Σηκώθηκα από την θέση μου, το μυαλό μου είχε θολώσει. Δεν έβλεπα καν μπροστά μου, δεν καταλάβαινα τι έκανα. Η κάθε μου κίνηση γινόταν μηχανικά καθοδηγούμενη απο τον θυμό που με κυρίευε.

Έφτασα το τραπέζι τους. Συνέχιζαν να μιλάνε, νομίζοντας οτι δεν ακούγονται, ενώ κανένας τους δεν είχε προσέξει οτι στεκόμουν εκεί, μέχρι που μίλησα. Λάθος: ούρλιαξα.

L- Ποιός στον διάολο νομίζεις οτι είσαι;! Έχεις τεράστια ιδέα για τον εαυτό σου αν νομίζεις οτι ακόμα ασχολούμαι μαζί σου και δεν θα σου επιτρέψω ούτε σε σένα ούτε σε κανένα απο τα γελοία υποκείμενα που θεωρούνται άνθρωποι παύλα "φίλοι" σου, να με ξεφτιλίζουν με αυτόν τον τρόπο μιλώντας έτσι για μένα. Γκε γκε;
T- Όχι, εσύ άκουσε να δεις! Δεν θα ανεχτώ να έρχεσαι στο μέρος που ΕΓΩ σε έριξα, με τον οποιονδήποτε φλούφλη βρεις μόνο και μόνο για να μου την σπάσεις. Αλλιώς, μην ξανάρθεις, έχουμε τελειώσει!
L- ΕΙΣΑΙ ΚΑΘΗΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ; Ακόμα κι αν με πλήρωνες, δεν θα τα ξανάφτιαχνα μαζί σου και κούνα λίγο το κεφάλι σου, ΔΕΝ γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω απο εσένα. Οπότε απλώς μην ξανασχοληθείς όπως κάνω κι εγώ

Δεν ειχα να του πω κάτι άλλο. Δεν θα είχε νόημα, δεν θα άκουγε ούτος ή άλλος. Οπότε γύρισα να φύγω, αλλά με τράβηξε βίαια απο τον καρπό και με έβγαλε έξω απο το μαγαζί με τα βλέμματα όλων των πελατών πάνω μας, σε όλη την διάρκεια τς σκηνής.
Μισό.. Ο Dylan πού βρίσκεται; Σκάναρα γρήγορα το μαγαζί ενώ με τραβούσε να βγω έξω, αλλά δεν τον είδα πουθενά.

Είχα σημαντικότερα πράγματα να ανησυχώ, όμως. Ο Tommas φερόταν πολύ περίεργα σήμερα- χειρότερα απο κάθε άλλη φορά- και η λαβή του ήταν πιο βίαιη απο ποτέ. Και.. Πού με πάει ακριβώς;
Προσπαθούσα να ελευθερώσω το χέρι μου αλλά το μόνο που κατάφερνα ειναι να με πονάει περισσότερο.

L- Πού με πας;! Αφησέ με τώρα!
Τον κλότσησα στο καλάμι και μόρφωσε απο τον πόνο. Βρήκα την ευκαιρία και του έδωσα αγκωνιά στο πρόσωπο και η λαβή του χαλάρωσε. Τελικά, κατάφερα να απελευθερωθώ και άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς τον δρόμο για τα McDonalds. Ειχα φτάσει γύρω στα 100 μέτρα μακριά απο την είσοδο του μαγαζιού, όταν μια πέτρα εκτοξεύτηκε απο το χέρι του, στο κεφάλι μου. Είμαι σιγουρη οτι είχε αρχίσει να ματώνει και ζαλιζόμουν κάπως, αλλά δεν με ενδιέφερε, αρκεί να μην ειμαι κοντά του. Οπότε συνέχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.