Realism is in fashion.

Part18

Ο Luke ήρθε στην στάση σε λιγότερο απο 15 λεπτά απο τότε που είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο.
Μόλις έφτασε, βγήκε απο το αυτοκίνητο, ήρθε προς το μέρος μου και τύλιξε τα χέρια του γύρω απο τους ώμους μου. Άρχισα να κλαίω ακόμα περισσότερο κι απο πριν.
Δεν μπορώ να το χειριστώ αυτό. Είναι πάρα πολύ για μια μέρα.

Ποτέ δεν είχα την κλασική στενή σχέση με τους γονείς μου. Και παρ'όλο που δεν είναι τόσο σημαντικοί όσο είναι ο Luke στη ζωή μου, τους αγαπούσα.. και τους αγαπάω.

Ο Dylan καθόταν δίπλα μας ενώ έκλαιγα στην αγγαλιά του Luke, και σύντομα με χάιδευε καθησυχαστικά στον ώμο, πάντα κοιτάζοντάς με στα μάτια.
Ο Luke είχε κόκκινα μάτια αλλά προσπαθούσε να μην ξεσπάσει σε κλάματα μπροστά μου, μπορούσα να το καταλάβω οτι πιεζόταν να μην κλάψει.

L- Έλα μπες στο αυτοκίνητο, πρέπει να φύγουμε
Είπε απαλά και τραβήχτηκε.
Έγνεψα και πήγα κάνω ένα βήμα προς το αυτοκίνητο, όταν με έπιασε απαλά ο Dylan απο τον καρπό μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει οτι ήταν εκεί τόση ώρα..μάλλον νόμιζα οτι απλώς θα έφευγε. Δεν το έκανε όμως..

Γύρισα και τον κοίταξα με απορία. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά μου.
D- Προσπάθησε να ηρεμήσεις και να κοιμηθείς νωρίς. Χρειάζεσαι ξεκούραση. Και να προσέχεις.
Με φίλησε στο μέτωπο και τον αγγάλιασα σφιχτά πριν μπω στο αυτοκίνητο του μπαμπά που οδήγησε ο Luke μέχρι εδώ. Δηλαδή, το νέο αυτοκίνητο του Luke..
...

Στον δρόμο, ήμασταν και οι δυο πάρα πολύ ήσυχοι. Αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή και να κάνω την ερώτηση που με βασάνιζε εδώ και ώρα.
L- Πώς έγινε;
Το βλέμμα μου καρφωμένο στο παράθυρο, και του Luke στον δρόμο.
L- Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει οτι έγινε.
Σοβαρά μιλάει;!
Γύρισα απότομα να τον κοιτάξω.
L- Συγνώμη;! Ο μπαμπάς και η μαμά σκοτώθηκαν, και δεν εχω το δικαίωμα να ξέρω το πώς;!
D- Δεν χρειάζεται να ξέρεις. Ειδικά τώρα. Απλώς θα σε συγχήσει περισσότερο.
Ο τόνος της φωνής του ήταν σιγανός και ήρεμος, σε αντίθεση με μένα που φώναζα και τα δάκρυα έκαναν πάλι την εμφάνιση τους στα μάτια μου.
L- Luke, μπορείς να καταλάβεις οτι δεν είμαι μωρό; Μπορείς να καταλάβεις οτι μπορώ να χειριστώ τέτοιες καταστάσεις και με το να μου κρύβεις πράγματα δεν με βοηθάς πουθενά! Ίσα ίσα, με συγχίζεις περισσότερο!

Η αλήθεια είναι οτι οχι, δεν μπορώ να χειριστώ τέτοιες καταστάσεις. Αλλά δεν θέλω να με βλέπει σαν μια αδύναμη κοπελίτσα. Θέλω να ξέρει οτι μπορώ να είμαι δυνατή και μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, ακόμα και τώρα. Αλλά πάνω απο όλα, θέλω να ξέρω τι τους συνέβη..
Lu- Το ξέρω οτι μπορείς Laura και το ξέρω οτι θέλεις να μάθεις, αλλά θέλω να σε προστατεύσω. Δεν θέλω να σε απασχολούν αυτά.
L- Για όνομα Luke, είναι γονείς μου! Θέλω να ξέρω τι ακριβώς έγινε!
Lu- Ήταν.
Η φωνή του έσπασε και ένα δάκρυ ξέφυγε απο τα μάτια του, αλλά το σκούπισε γρήγορα. Αυτή ήταν η πρώτη μέρα που έκλαψε.. Δεν του αρέσει να κλαίει μπροστά στους ανθρώπους. Έχω ακριβώς την ίδια αντίληψη. Αλλά σήμερα, λυγίσαμε και οι δυο. Θα ήταν ανώφελο να προσπαθήσουμε να το εμποδίσουμε..