Realism is in fashion.

Part 34

Τετάρτη

Dylan's POV

Με ξύπνησε το ξηπνητήρι στις 6:30.
Το είχα ρυθμίσει απο χθες για να της κάνω έκπληξη, γιατί σήμερα είναι τα γενέθλιά της!
...

Η ώρα είναι 8 παρά τέταρτο και έχω σχεδόν τελειώσει με την έκπληξη. Τώρα μου μένει απλώς να ενημερώσω και τον Joe για τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Στις 8:30 πρέπει να πάω να την πάρω απο το σπίτι της, όπως είχαμε συνεννοηθεί απο χθες και δεν πρέπει να αργήσω-με τίποτα! Μην τυχόν υποψιαστεί κάτι..

Είμαι σίγουρος οτι το έχει ξεχάσει, όμως, γιατί δεν εχει αναφέρει τίποτα.

Άμα δεν της είχα κάνει stalking απο την ημέρα που την γνώρισα, στο προφίλ της στο facebook, δεν θα το ήξερα καν. Χαίρομαι που το έκανα.

Θα έκανα τα πάντα για να την δω να χαμογελάει όπως χθες οταν τη φίλησα.. Ποτέ δεν την έχω ξαναδεί έτσι. Και απο χθες, υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι θα κάνω τα πάντα για να το πετυχαίνω αυτό την κάθε μέρα που θα περνάω μαζί της.

Μόλις που απάντησε ναι χθες ένιωσα.. σαν επιτέλους να απέκτησε νόημα η ζωή μου. Δεν υπερβάλλω. Πριν την γνωρίσω, περιφερόμουν στον χώρο χωρίς νόημα, χωρίς να έχω κάτι ή κάποιον να με ενδιαφέρει.
Εντάξει, είχα τον Jake, όμως ποτέ δεν τον ένιωσα τόσο κοντά μου ώστε να μπορώ να συζητήσω, να συζητήσω πραγματικά μαζί του.
Απλά μιλάγαμε για ασήμαντα πράγματα και ξεγελούςα τον εαυτό μου οτι έτσι είμαι ένας συνηθισμένος έφηβος.
Δεν είμαι. Και πίστευα οτι ποτέ δεν θα γίνω.

Για όνομα, είμαι ορφανός!
Κανένας δεν νοιάζεται για μένα, κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά. Τουλάχιστον έτσι ίσχυε.
Εκείνη όμως..μπορώ να δω οτι νοιάζεται.

Όλον αυτόν τον καιρό που ήμασταν "κολλητοί", μου το είχε δείξει με άπειρους τρόπους, μέσω απο μικρά πράγματα και πάω στοίχημα οτι ούτε καν καταλάβαινε η ίδια πόσο σημαντικά ήταν αυτά για μένα. Ήταν όμως.

Κάθε φορά που ερχόταν μαζί μου στο ορφανοτροφείο- παρ'όλο που ξέρω πόσο το σιχαίνεται- μόνο και μόνο για να μου κάνει παρέα και να περάσουμε λίγο χρόνο παραπάνω μαζί, όλες εκείνες τις φορές που έκλαιγε για τα πιο ασήμαντα αλλά και πιο σημαντικά πράγματα, τότε που το μόνο που χρειαζόταν για να ηρεμήσει ήταν μια αγκαλιά και το γεγονός οτι ό,τι και να της συμβεί θα τρέξει να μου το πει κατευθείαν γιατί με εμπιστεύεται αρκετά για να το κάνει..
Ποτέ δεν έχω δεθεί με κάποιον άνθρωπο τόσο ουσιαστικά. Ποτέ δεν έχω δείξει σε κάποιον όλες τις πτυχές του εαυτού μου που αυτή ξετύλιξε με τόση ευκολία.

Είναι άπειρα τα πράγματα που έχει κάνει για μένα αυτή η κοπέλα και ακόμα περισσότερα αυτά που με έχει κάνει να νιώσω.

Δεν θα το παίξω αθώος, δεν είναι η πρώτη φορά που είμαι σε σχέση με μια κοπέλα και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που 'ολοκλήρωσα' μαζί τους.

Νιώθω άσχημα για αυτό τώρα, γιατί τις χρησιμοποίησα για να καλύψω τις ανάγκες μου.. Έτσι δεν λένε; Οτι οι αδύναμοι άνθρωποι είναι αυτοί που προσπαθούν να καλύψουν τα κενά τους με ό,τι πιο φθηνό βρουν μπροστά τους.

Ήμουν αδύναμος.
Εκείνη όμως..εκείνη με έκανε δυνατό.
Γιατί εκείνη μου έμαθε τι θα πει αγάπη και η αγάπη είναι αυτό που σε βοηθάει να προχωράς χωρίς να κοιτάς πίσω. Γιατί η αγάπη μας γεμίζει και ολοκληρώνει τα κενά μας.
Όπως ακριβώς γεμίζει εκείνη τα δικά μου.