Realism is in fashion.

Part 29

Lu- Εντάξει. Θα σου εξηγήσω.

Απάντησε μετά απο λίγα λεπτά που καθόταν σιωπηλός ενώ τα δάκρυα είχαν σταματήσει να κυλάνε στο πρόσωπό του.

Lu- θυμάσαι την πρώτη μέρα του σχολείου όταν την είχαμε δει να φασώνεται με τον άλλον τον μαλάκα;
L- ναι;
Lu- Όπως είχες καταλάβει, δεν την είχα ξεπεράσει απο τότε που με είχε χωρίσει. Αλλά δεν μπορούσα να ασχολούμαι άλλο με αυτό το θέμα, δεν θα είχε νόημα. Οπότε αποφάσισα να προχωρήσω παρακάτω.
Όμως, σε εκείνο το πάρτυ που είχε γίνει- εκείνη την ημέρα που ο μπαμπάς και η μαμά... ξέρεις..
Τέλος πάντων, σε εκείνο το πάρτυ..ήταν κι εκείνη εκεί.
L- Μισό, ήσουν κι εσύ εκεί; Αφού δεν είχαμε πάει μαζί και μετά όταν έγινε ότι έγινε, με πήρες τηλέφωνο απο το σπίτι!
Lu- περίμενε να τελειώσω.
Σε αυτο το πάρτυ, είχε έρθει κι η Cathrin με το ηλίθιο αγόρι της και ήταν όλη την ώρα μαζί, χόρευαν και ξέρω γω τι άλλο. Είχα σπαστεί πολύ άγρια, οπότε ήμουν έτοιμος να φύγω.
Όταν βγήκα έξω απο την πόρτα όμως, την είδα να κάθεται σε μια γωνία πιο απομακρυνσμένη απο το υπόλοιπο σπίτι, κι έκλαιγε. Την πλησίασα, την ρώτησα τι έχει και μου είπε οτι ο μαλάκας την χώρισε χωρίς καν να της δώσει εξηγήσεις.

Περάσαμε αρκετή ώρα μαζί, απλά μιλώντας και η διάθεσή της είχε φτιαχτεί αρκετά. Σε κάποια φάση όμως, πετάγεται απο μέσα εκείνος- Brandon τον λένε νομίζω- και ήταν μεθυσμένος. Πολύ μεθυσμένος.
Η Cathrin ανησύχησε, πήγε κοντά του και μετά ασχολούνταν μόνο μαζί του, μέχρι που τον πήγε και σπίτι της!
Είχα θυμώσει τόσο άπειρα πολύ και πήγα σπίτι.
Δεν ήξερα που να ξεσπάσω, ήμουν τόσο θυμωμένος και-

Του ξέφυγε ξανά ένας λυγμός και έκρυψε το πρόσωπό του με τα χέρια του πριν ξαναρχίζει να κλαίει.
Τότε κατάλαβα.

L- Τότε.. τότε ήταν που πήρες τον μπαμπά και την μαμά και..;

Το κλάμα του δυνάμωσε.

Lu- Είμαι απαίσιος, Laura. Εξαιτίας μου έγιναν όλα, εγώ φταίω. ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΑΜΩ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Κοπάνησε τον τοίχο με το χέρι του, αλλά δεν τον έννοιαξε ο πόνος. Η ένταση τον διαπερνούσε, κι ο θυμός ακόμα περισσότερο.

L- Luke, σταμάτα! Στο έχω πει άπειρες φορές, δεν ήταν δικό σου το λάθος. Απλά είχες ένα ξέσπασμα θυμού την λάθος στιγμή, αυτό είναι όλο, δεν φταις εσυ για οτι έγινε. Και μην γυρίζεις στα παλιά, οτι έγινε έγινε. Δεν μπορείς να κατηγορείς τον εαυτό σου, αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα. Πρέπει να μάθεις να συγχωρείς τους άλλους, μα πάνω απο όλα πρέπει να μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου!
Lu- ναι αλλά εγώ-
L- Δεν θα συζητήσουμε άλλο για αυτό, φτάνει. Συνέχισε τώρα την ιστορία