Realism is in fashion.

Part 42

"Άκουσε Ντύλαν, θα είμαι σύντομη και ξεκάθαρη σε αυτό που θα σου πω: σου απαγορεύω ρητώς να ξαναδείς την ανιψιά μου."

Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς μου είπε.
Να μην την ξαναδώ; Καταρχάς, η τύπισα με πήγαινε με τα χίλια, και κατά δεύτερον, γιατί φταίω εγώ;

Κατάφερα να ξεμπλοκάρω ελαφρώς, και της απάντησα:
"Κοιτάξτε, καταλαβαίνω οτι είστε ταραγμένη, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά δε νομίζω οτι χρειάζεται να προβαίνουμε σε τέτοιες αποφάσεις.. Στο κάτω κάτω, αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα ξέρατε καν που να την βρείτε! Σας εξήγησα λεπτομερώς τι έγινε, πού ακριβώς φταίω εγώ σε όλο αυτό; Ο καθηστερημένος ο Τόμας είναι το πρόβλημα, πάντα αυτός ήταν!"

"Δεν φταις άμεσα, Ντύλαν μου. Φταις έμμεσα. Αν δεν είχες προκαλέσει τον Τόμας τόσο έντονα στο παρελθόν, δεν θα ασχολούνταν ακόμα με την Λάουρα! Και προφανώς, εσύ είσαι η αιτία που είναι συνεχώς το επίκεντρο όλου αυτού!"

Ένιωθα το αίμα μου να βράζει σιγά σιγά μέσα μου.
"Τι λέτε δηλαδή; Οτι την επόμενη φορά που θα τον δω να την παρενοχλεί, να μην του σπάσω τα μούτρα; Να μην μπω στην μέση για να την προστατεύσω; Απλά και μόνο για να μην 'τον προκαλέσω', πρέπει να μείνω σαν αγγούρι απο δίπλα; Ή μήπως να αρχίσω να τρέχω; Καλά, επικοινωνείται;!"
Η υπομονή μου έχει αρχίσει και επίσημα να εξαντλείται.
Το ύφος της παρ'όλα αυτά είχε αρχίσει να μαλακώνει κάπως.

"Κοίτα, έτσι όπως το θέτεις, έχεις και κάποιο δίκιο.. Αχ, δεν μπορώ άλλο."

Κάθισε στην πιο κοντινή σε αυτήν καρέκλα, με τα χέρια της πάνω στο κεφάλι της. Το βλέμμα της στο πάτωμα. Τα μάτια της σφιχτά κλεισμένα.

Κάθισα δίπλα της, χωρίς να έχω κάτι να πω.

Καταλάβαινα και τη δική της θέση.. Περνούσε δύσκολα.
Αλλά αυτή τη στιγμή, προείχε να μάθω αν όντως θα εφάρμοζε αυτό που είπε λίγα λεπτά νωρίτερα..

"Εμ.. Θα την ξαναδώ όμως, έτσι; Δεν θα της απαγορεύσετε να με βλέπει..;"

Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με θλιμμένα και κουρασμένα μάτια.
Χαμογέλασε ελαφρώς.

"Όχι. Αλλά ούτως ή άλλος, αύριο φεύγουμε. Πρωί πρωί. Το ξέρεις αυτό, Ντύλαν."

Ένιωσα την γη να ανοίγει κάτω απο τα πόδια μου. Σηκώθηκα απότομα απο τη θέση μου και νόμιζα οτι τα πάντα γύριζαν.
Όχι.
Όχι, δεν μπορεί να το εννοεί.
Δεν θα το έκανε αυτό.
Θα φύγουν όντως;
Θα την πάρει στα αλήθεια απο εμένα;
Στην κατάστασή της;