Realism is in fashion.

Part 21

"Luke! Για ποιόν ηλίθιο λόγο το έκανες αυτό;! Στο είχα πει, το ήξερες οτι δεν ήθελα να γίνει αυτό σε καμία περίπτωση! Τι σκεφτόσουν;"
Πώς μπόρεσε;
Lu- Δεν ειναι τόσο τραγικό, μην το δραματοποιείς τόσο
L- Επικοινωνείς;! Μου το υποσχέθηκες! Είχες πει οτι όσο περνάει απο το χέρι σου δεν θα πηγαίναμε σε ίδρυμα, το υποσχέθηκες!
Lu- Laura, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, καταλαβέ το. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας σε τέτοια ηλικία. Νομίζεις δεν έψαξα; Τα έβαλα κάτω, και απλώς δεν βγαίνει. Ειναι η μόνη μας επιλογή

Ήταν η τελευταία του λέξη πριν φύγω έξαλλη απο το σαλόνι και κλειδωθώ στο δωμάτιό μου.
Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω σε ίδρυμα. Σε καμία περίπτωση. Το μόνο που θα μπορούσε να μου προσφέρει είναι να με κάνει να πέσω σε κατάθλιψη γιατί θα θυμάμαι κάθε φορά που θα κοιτάω τριγύρω μου, οτι είμαι ορφανή. Θα απελπίζομαι κάθε μέρα, όλο και περισσότερο και πραγματικά απορώ μαζί του. Εκείνος θα πρεπε νιώθει ακόμα χειρότερα απο οτι εγώ, με ποιά λογική θα έκανε κάτι τέτοιο; Δεν τον καταλαβαίνω.

Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού μου, κοιτώντας με κενό βλέμμα έξω απο το παράθυρο ενώ οι σκέψεις μου με κατέκλυζαν ανελέητα.

Δεν είχα διάθεση να μιλήσω με κανέναν ούτε και να δω κανέναν. Το μόνο που θέλω, το μόνο που πραγματικά θέλω, ειναι να φύγω απο εδώ. Να ξεφύγω απο όλα όσα μου έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες. Να φύγω μακριά απο όλα αυτά και να επιστρέψω μόνο και αν εχουν τελειώσει.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως νιώθω εαν δεν έχει υπάρξει στη θέση μου. Να, αυτό είναι το κορίτσι που οι γονείς της σκοτώθηκαν σε τροχαίο κοντά στο πάρκο της γειτονιάς. Ολοι όσοι με ήξεραν, έστω και φατσικά, ξέρουν πολύ καλά τι έγινε. Δεν θέλω να είμαι αυτό το κορίτσι και προπαντώς δεν θέλω να με λυπάται κανένας. Στην προκειμένη περίπτωση, μόνο αν φύγω απο εδώ θα μπορέσω να αναρρώσω ψυχολογικά. Μόνο έτσι.

Μετά απο λίγα λεπτά, χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου και εμφανίστηκε η Jana.
L- Jana; Τι κάνεις εδώ;
J- πριν γίνει οτι έγινε, είχαμε πει οτι θα ερχόμουν απο εδώ. Ήρθα απο πιο νωρίς στο σπίτι σου, αλλά μίλαγα με.. με τον Luke
Σαν να κοκκίνισε ελαφρώς και κοίταξε κάτω. Μπα, ο φωτισμός θα είναι.

L- Α ναι σωστά
J- Πώς είσαι λοιπόν;
L- Μια χαρά
Προσπάθησα να λανσάρω ένα χαμόγελο στο ήδη συννεφιασμένο πρόσωπό μου. Ήταν μια φανερά αποτυχημένη προσπάθεια αν κρίνω απο το κατσούφιασμα στο πρόσωπό της..