Realism is in fashion.

Part 4

Καθώς προχωράγαμε προς το σχολείο, υπήρχε τραγική ησυχία. Ήμουν υπερβολικά πολύ αγχωμένη για να μιλήσω. Είχα χαθεί στις σκέψεις κι ούτε καν καταλάβαινα που βρισκόμουν στην πραγματικότητα. Σκεφτόμουν πως θα είναι το σχολείο μου, πως θα είναι τα παιδιά και το πιο σημαντικό αν θα είμαι στο ίδιο τμήμα με τα κορίτσια.
Ουσιαστικά, ήξερα πως θα είναι το σχολείο γιατί κάποιες φορές μου το είχε δείξει εξωτερικά ο Luke όταν περνάγαμε από μπροστά για να πάμε στο super market που μας έστελνε η μαμά, αλλά αυτό είναι τελείως διαφορετικό απο το να περνάς την κάθε μέρα σου μέσα σε ένα κτίριο με τα ίδια παιδιά- τα οποία ίσως να τα βλέπεις πρώτη φορά στη ζωή σου.
Τώρα που το σκέφτομαι, η νοοτροπία του σχολείου είναι πολύ περίεργη..

Lu- Εεει, γη καλεί Laura!
Φωνάζει βγάζοντάς με απο τις σκέψεις μου.
L- Ε; Τι; Μου είπες κάτι;
Lu- Εμ, Ναι; Σε ρώτησα αν είσαι αγχωμένη
L- Εε, όσο να ναι.. Είμαι αρκετά αγχωμένη
Lu- έλα ρε, μην αγχώνεσαι. Και αν ανησυχείς για τους καθηγητές, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Τέτοιο φυτό που είσαι, θα σε σε συμπαθήσουν με το που μπεις μέσα στην τάξη
Με κορόιδεψε γελόντας υπερβολικά πολύ.
L- Σκάσε ρε βλάκα
Του απάντησα γελόντας και βαρόντας τον. Συνέχισε να γελάει και μετά απο λίγο σοβάρεψε απότομα και η έκφραση του άλλαξε και έμεινε να κοιτάει μπροστά του. Ακολούθησα το βλέμμα του και είδα μια κοπέλα που καθόταν στα πόδια ενός αγοριού, χαζογέλαγαν μεταξύ τους και φιλιόντουσαν.
Η κοπέλα ήταν αρκετά όμορφη, είχε καστανά μαλλιά που έπεφταν μπούκλες μπροστά στα πράσινα μάτια της που έλαμπαν από χαρά. Δεν νομίζω να την είχα ξαναδεί.
Το αγόρι που ήταν μαζί της ήταν όμορφο σε γενικές γραμμές, αλλά δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο πάνω του. Με λίγα λόγια, ο Luke ήταν μακράν πολύ πιο όμορφος. Τα μάτια του Luke είναι καστανά σκούρα αλλα μεγάλα και πολύ εκφραστικά, είναι γυμνασμένος και έχει καστανόξανθα μαλλιά και πολύ ωραίο χαμόγελο.

Ήταν απαίσιο να βλέπω τον αδερφό μου σε αυτή την κατάσταση. Έβλεπα την απογοήτευση και την θλίψη να απλώνεται στα μάτια του σταδιακά όλο και περισσότερο. Διέκρινα τα πρώτα δείγματα υγρασίας στα μάτια του να παίρνουν μορφή.
Γρήγορα, παρατήρησε οτι τον κοίταγα και σκούπισε αμέσως τα μάτια του, τα χέρια του σχηματίστηκαν σε γροθιές στο πλάι του σώματός του και άρχισε να προχωράει προς την αντίθετη κατεύθυνση με γρήγορα και θυμωμένα βήματα. Τα μάγουλά του είχαν γίνει κόκκινα από τον θυμό που τον κυρίευε ολοένα και περισσότερο.
Τον είχα ξαναδεί θυμωμένο, αλλά αυτή η αντίδραση ήταν υπερβολική ακόμα και για εκείνον. Συμμάζεψα τις σκέψεις και προσπάθησα πολύ σκληρά να βρω κάποιον τρόπο να τον πλησιάσω χωρίς να ξεσπάσει τον θυμό του πάνω μου. Κομματάκι δύσκολο...