Realism is in fashion.

Part 23

Το απόγευμα είναι η κηδεία.
Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός οτι είμαι ορφανή. Είναι σαν να ξέρω μέσα μου οτι σε κάποια φάση της ζωής μου θα τους ξαναδώ μπροστά μου ή θα γυρίσουν απο τη δουλειά ξανά στο σπίτι.

Η απώλεια τους, δεν είναι τόσο τραγική όσο φαίνεται, όμως. Πάντα ήξερα οτι εγώ είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου και κανένας άλλος, οτι δεν πρέπει να εξαρτώμαι απο κανέναν. Αυτοί μου το έμαθαν, πράγμα που δεν είναι απαραίτητα πάντα θετικό.

Απο την μια φυσικά και είναι, εφόσον είμαι ανεξάρτητη, αλλά απο την άλλη, αυτός είναι ο βασικός λόγος που είμαι τόσο σκληρή. Ούτε αυτό όμως είναι κάτι που με ενοχλεί και σίγουρα δεν θα ήθελα να το αλλάξω.

Πώς θα ήμουν τώρα άμα δεν ήμουν σκληρή;
Μάλλον θα ήμουν κλειδωμένη στο δωμάτιό μου και θα έκλαιγα κάθε μέρα. Ενώ τώρα.. τώρα απλώς αφήνω την θλίψη να με κατα κλείσει ολοκληρωτικά. Είναι πιο αποτελεσματικό, τουλάχιστον.

Πάνε δυο βδομάδες από τότε που είχα πιάσει την Jana με τον αδερφό μου. Απο τότε έχω να της μιλήσω.
Στον Luke απο την άλλη, δεν ήταν δυνατόν να μην μιλήσω, ειδικά όταν με κυνηγούσε όλη την ώρα απο πίσω για να μου "εξηγήσει".
Μου είπε οτι του στάθηκε και οτι τον καταλάβαινε όταν οι φίλοι του δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν, οτι δεν είχε συνειδητοποιήσει τα αισθήματα που έτρεφε για εκείνη και ξέρω κι εγώ τι άλλο. Σαν να βλέπω ισπανική σαπουνόπερα.
Δεν άντεχα να ακούσω άλλο και για το καλό του, έπρεπε να σταματήσει, πριν ξεράσω πάνω του. Οπότε απλά του είπα οτι δεν πειράζει.
Φυσικά και πειράζει, όμως!
Στάθηκε πολύ περισσότερο και πιο ουσιαστικά στον Luke παρά σε εμένα. Ήταν διατεθημένη να χαλάσει την μακροχρόνια φιλία μας μόνο και μόνο για ένα αγόρι και δεν είχε πρόβλημα να μου λέει διαρκώς ψέματα για αυτό. Ή μήπως αυτός ήταν και ο αρχικός σκοπός της; Να γίνει κολλητή μαζί μου μόνο και μόνο για να πλησιάσει τον αδερφό μου;

Και τι να πω για την Madison και την Gabriel; Ήξεραν τα πάντα απο την αρχή και δεν είπαν λέξη. Ούτε καν προσπάθησαν να καταλάβουν τι ακριβώς αισθάνομαι.
Ναι, στο σχολείο προσπάθησαν και καλά να μου μιλήσουν δυο τρεις φορές, και όταν απλώς τις αγνόησα και έφυγα, έκαναν το ίδιο. Καμία άλλη προσπάθεια. Ούτε καν δεν προσπάθησαν να ζητήσουν συγνώμη, απλώς να μου "εξηγήσουν" ήθελαν.
Ε, και μετά βαρέθηκαν να ασχολούνται με μια κομπλεξικιά σαν εμένα και απλώς εγκατέλειψαν τις προσπάθειες. Λογικό. Ποτέ δεν ισχυρίστηκε οτι είμαι εύκολος άνθρωπος, κάθε άλλο. Αλλά τελικά, εκείνοι που ξέρουν κάθε σκοτεινή σπυ πλευρά, κάθε τραγικό ελάτωμά σοθ και παρ'όλα αυτά επιλέγουν να μείνουν στη ζωή σου, αυτοί ειναι οι άνθρωποι που σε αγαπάνε πραγματικά. Και προφανώς, αυτό δεν συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση.