Realism is in fashion.

Part 20

Το πρωί ξύπνησα με το ζόρι, χειρότερα απο οτι συνήθως.
Σκεφτόμουν να μην πάω καν σχολείο σήμερα.. Ποιός ο λόγος; Το πιο πιθανόν είναι να το έχουν μάθει οι περισσότεροι.. Και αυτό με τους γονείς μου και αυτό με τον Chris.
Το τελευταίο που θέλω είναι να με λυπάται ο οποιοσδήποτε. Και στο κάτω κάτω, δεν θα με βοηθήσει σε κάτι να κρύβομαι. Δείχνει οτι ειμαι αδύναμη, και δεν είμαι. Ούτε θα γίνω, οτι και να γίνει.

Τα κορίτσια με έχουν πάρει γύρω στις 5 φορές και μου έχουν στείλει κάποια μηνύματα.
Δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε κανέναν, οπότε τους έστειλα μήνυμα και τους υποσχέθηκα οτι θα τους τα εξηγήσω όλα απο κοντά. Δεν έχω ιδέα πως θα τους το πω.. Οι γονείς μου ειναι νεκροί. Προφανώς όμως, θα το ξέρουν ήδη. Αλλά άμα το ήξεραν, δεν θα ερχόντουσαν να με δουν; Ακόμα κι ο Dylan ήρθε. Ο Dylan..
...

Έφτασα στο σχολείο. Μόνη μου. Ο Luke δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει γνώμη, παρ'όλες τις προσπάθειές μου να τον πείσω.
Απλώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και κοιτούσε στο κενό χωρίς να αντιλαμβάνεται ούτε που βρίσκεται, ούτε τι γίνεται γύρω του.
Νιώθει ακόμα ένοχος, και άμα το αφήσει να κυριεύσει μέσα του, θα βουλιάξει μέσα στις ενοχές του για τα καλά. Κι εγώ ειμαι εδώ για να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει, όπως ήταν κι εκείνος πάντα δίπλα μου. Πώς όμως..;

Τα κορίτσια με περίμεναν στην είσοδο μόλις έφτασα.
Όπως συνειδητοποίησα μετά απο λίγη ώρα, δεν ήξεραν τι είχε γίνει στους γονείς μου. Δεν ειχαν μάθει τίποτα, και όταν τους εξήγησα τα πάντα έμειναν να με κοιτάνε κάγκελο. Αμέσως, άρχισαν να με παρηγορούν και να με "καθηςυχάζουν". Το θέμα όμως ειναι, οτι έτσι με έκαναν να νιωθω χειρότερα. Με έκαναν να ξανα θυμάμαι τα πάντα λεπτομερώς και το πόσο άδικο ήταν αυτό που έγινε. Μα πάνω απο όλα μου θύμισε τον Luke και το πως θα ένιωθε αυτή την στιγμή.. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν οτι μου κάνουν κακό αυτή τη στιγμή.. Αλλά πώς να το ξέρουν;
...

Η μέρα σήμερα δεν έλεγε να τελειώσει.
Η μια ώρα μετά την άλλη, ατελείωτες. Τα βλέμματα απο όλους τους συμμαθητές μου, έπεφταν το ένα μετά το άλλο. Δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν και απλως με κοίταζαν επίμονα.
L- Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι;
Είπα επιθετικά σε κάποιον απο αυτούς. Πόσο να αντέξω πια.

Σε κάθε διάλειμμα το ίδιο πράγμα: τα κορίτσια προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα αλλά το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο. Ένα χρειαζόμουν μόνο για να νιώσω καλύτερα. Έναν..