Realism is in fashion.

Part 38

Παρασκευή, 17:08

Δύο μέρες. Δύο μέρες έμειναν μόνο και μετά δεν θα τον ξαναδώ.

Κι εκείνος πού βρίσκεται τώρα;

Ούτε ΚΑΝ ξέρω!

Τέλεια. Καταπληκτικά.

Πρώτα μου λέει οτι με αγαπάει και μετά απλώς εξαφανίζεται, χωρίς να αφήσει κανένα σημάδι ζωής.

Αλλά όχι, δεν είναι τέτοιος. Δεν θα μου έκανε κάτι τέτοιο.

Τον έχω πάρει πάνω απο 13 τηλέφωνα απο χθες κι ούτε που μπήκε στον κόπο να το σηκώσει.

Πήγα και στο ορφανοτροφείο, αλλά ούτε εκεί ήταν, κι απο οτι μου είπαν  εκεί, δεν τον έχουν δει απο την τετάρτη- απο τότε που μιλήσαμε τελευταία  φορά, δηλαδή.

Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο άλλο μέρος που πιθανώς πήγε, αλλά δεν  μπορεί να πήγε σε κάποιο μέρος που δεν ξέρω- παντού έχουμε πάει μαζί και  δεν υπάρχει κάποιο μέρος που να έχει κρατήσει μόνο για τον εαυτό του  χωρίς να μου το εκμηστηρευτεί, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο σίγουρη για  αυτό.

Όπως επίσης είμαι σίγουρη για το γεγονός οτι δεν πρόκειται-δεν υπάρχει η  παραμικρή πιθανότητα- να μην έρθει να με αποχαιρετήσει, έστω την  τελευταία μέρα, εκείνη που θα φύγω μια και καλή απο την ζωή του. Θα  έρθει. Το ξέρω.

Αφού σκέφτηκα άπειρες φορές την όλη κατάσταση, κατέληξα στο γεγονός οτι ίσως είναι καλύτερο να μην τον 'αποχαιρετήσω' με την τυπική έννοια της λέξης.. Ίσως αυτό θα πρόσθετε μια επιπλέον, αχρείαστη μελαγχολία και στους δυο μας και μας έκανε να δούμε τα πράγματα απο την απαισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων, πράγμα που είναι ο,τι χειρότερο για μένα και προπαντώς και για εκείνον την δεδομένη χρονική περίοδο της ζωής μας!

θέλω να κάνω μια νέα αρχή στην Αγγλία. Το χρειάζομαι.
Δεν μπορώ, επομένως, να κάνω αυτή τη νέα αρχή να είναι όσο καλή θέλω να είναι, αν είμαι σε μια τόσο βαριά ψυχολογική κατάσταση.

Επίσης, δεν θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε στη ζωή μας κάτι τέτοιο.

Οπότε, πρέπει να σκεφτώ έναν τρόπο να τον αποχαιρετήσω, έναν τρόπο που να του αξίζει, που θα του δείξει πόσα πολλά σημαίνει για μένα  και ταυτοχρόνως να δώσει ένα κατάλληλο και όσο όμορφο τέλος όσο αρμόζει σε ο,τι είχαμε.
Έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Σαν την πιο όμορφη ανάμνηση απο την ζωή μου εδώ, όπως και ήταν, κι όχι σαν κάτι τόσο λυπητερό και άσχημο όσο ένας αποκαρδιωτικός αποχαιρετισμός.

Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα είναι αυτό που θα συμβεί στη ζωή σου, μπορείς να κάνεις, όμως, τις κατάλληλες επιλογές, αυτές που ξέρεις οτι θα σε φέρουν εκεί που θέλεις.

Και πάλι όμως.. είναι σίγουρο οτι θα σε φέρουν εκεί που θέλεις;