Who Am I To Say?

Watdafuq Days

Mejo ma drama po ang chapter na ito. HAHAHAHA! Tandang tanda ko bawat ganap dito. Tangina. XD

----------------------------

After that night sa Peryahan, everything went well. Smooth-sailing kumbaga. May mga times na nagseselos ako. Di ko man sabihin, pero napapansin niya. Tapos, lagi niyang sasabihin sakin, "Hey, wala lang yun. She's a friend." And lalambingin niya na ako na parang walang bukas.

.
.

We were good. Chill lang kasi kami. Tho sometimes nagtatanong na ako sa sarili ko ng, eh ano ba kami? Di ko kasi talaga alam estado namin. And I never dare to ask. Natatakot kasi ako. Natatakot na baka hindi pala kami pareho ng interpretation sa mga nangyayari samin. That, "Fling lang tayo. Hindi kita nilliligawan" ang lumabas sa mga bibig niya.

.
.
.

Not that I'm complaining, but we always have this certain routine. As in halos everyday yun ang ginagawa namin. Tatawag siya ng 5:30 to wake me up. Eat lunch together then by chance, kung sabay uwian namin, ihahatid niya ako. Not until 2nd week of September came. Nagbago siya. Slight. Tumatawag pa din naman. Nagtetext, sinasabayan akong mag lunch pero sobrang dalang. Di na nga ako hinahatid sa bahay. I dunno what happened. I wanna ask why? Wanna know why? But I know my place. Kahit naman 1st yr lang ako that time, hindi ako katulad ng iba na hinahabol talaga ang lalake. No, cause one rule I learned from my Mom, "Kusa kang umalis, wag kang magtataka kung wala kanang babalikan."

.
.
.
.

Then the last thing I remember, nawala nalang siya bigla in the midst of September. As in totally. Di na siya nagpaparamdam. Nagtetext, oo pero GM! Saya noh!? I got a bit emotional. Like, watdfuq!? Ganun nalang yun? Edi tanginamopo! I was in my deep thoughts ng may mag announce sa baba,

.
.
.

"Everyone. Intramurals na next week. Have your meeting na with your fellow teammates regarding sa hatian ng event. Whole afternoon will do, I guess."

.
.

Si kuya Bito. SMASCC President. Oo nga pala. Nasa Calendar namin, next week na Intrams kasi by the end of the month, feast day na ni St. Michael. Nagkagulo na mga 1st yr. Mag meeting daw kasi. Since si ako, mejj kj sa mga ganyan, umalis ako ng 2nd floor. Baka kasi may makakita sakin. Pumunta akong cr. And, yes. Nakita ko siya sa clinic. Tabi lang kasi yun ng Girl's CR.

.
.
.

Ewrkeyy. Spell awkward, K-A-M-I. OO. KAMI NGA. Nagkatitigan kami. Ako na unang umiwas ng tingin. Ayoko makita niyang namimiss ko siya. Ang weak ko naman pag ganun!? Deadma pero poise pa din dapat. Pagkapasok ko ng cr, isinara ko agad ang pinto saka dimiritso sa isang cubicle. Di ko alam pero napaluha ako. Oo. Muntanga. Pero tangina nasaktan ako e. Nasaktan lang! And me? Was left no choice but to deal with the pain. We don't have some strings attached so wala akong karapatang mag demand.

.
.
.

Bakit ganun? I don't deserve this. No body deserve this in the first place. I feel toyed! I feel manipulated. Pero tangina! I knew from the start I shouldn't be feing this way. Yes, I should be happy. But not fall in love with him.

.
.
.
.
.

FAST FORWARD ... Intramurals

Naglalakad lakad ako sa hallway. Nag're ready na din. 1st day ng Intrams, laging may parade. So ako, busy busyhan sa balloons, lagay ng ribbons sa hair dress ng mga kasali sa cheerdance. I don't know. I jist felt like kailangan kong mabusy. Ma occupied ang isip.

.
.
.

Phew! Not until I smelled the same old scent behind my back. The smell I've known for the long time. I admit, I miss him. So bad. Kaya di na ako nag dalawang isip at humarap sa kanya. Guess he owes me an explanation, right?

.
.
.
.

Bastos na kung bastos. But this is really how I entertained him that time.

Ako : oh, nawawala ka ata? *smile*

Paul : ha? (Mukhang nagulat pa)

Ako : what are you doing here anyways? Wag mo sabihin may pinapa announce si President may microphone sa baba.

Paul : no. (Bakas sa nga mata niya ang lungkot) I'm here to .... to t-talk to you.

Ako : oh? Tungkol sa?

.
.
.
Hindi na siya nakasagot. At may babaeng lumapit sa kanya. And damn! They hugged! Yes! Fvcking yes! They hugged! Infront of me. I was like stunned. I can't find the right words to say. Di ko na nakayanan.

Ako : nananadya ka ba? Kung oo, efffective. (Matamlay kong ngiti atsaka umalis na. Ayoko makita mga pagmumukha nila.)

.
.
.

I was shocked. No, I was hurt. Di ko alam san ako papunta hanggang sa nakarating na pala ako sa room ng kuya ko. Yeah. Andun na siya. And I can't paint his face nung nakita niya akong mangiyak ngiyak sa harap niya.

Kuya Jovan : fvck! Hey! Ok kalang!?

Di ko alam bakit. Pero napaiyak ako sa tinanong niya. Tanginga lang. Mangiyak ngiyak na ako tatanungin pa kung okay lang ba ako? Edi pakyou. Lumapit nalang sakin si kuya. Sumunod naman sa likod niya ang isang babaeng di ko kilala. Niyakap nalang ako ni kuya.

.
.
.

Lumipas pa ang ilang minuto at nag ring na ang bell. Nag morning assembly na tapos pagkatapos, parade na. After parade, umuwi na ako. Di ko feel sa school ngayon. Kaya ipinagpaalam na ako ni kuya tapos hinatid.

.
.
.

Pagkarating sa bahay, hindi naman ako umiyak. Swerte naman niya kung ganun. Naiyak na ako kanina, okay na siguro yun. Idinaan ko nalang sa pagkain. Oo. Sa pagkain. Para naman maibsan stress ko. Ay! Sakit pala sa puso!

------------------------------------