BİLİNMEYEN HAYATIM

1 BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

YANSIMIN AĞZINDAN

Her insan daha anne karnındayken yaşamaya başlar. Evet doğru duydunuz anne karnındayken hayatla ilişkisi başlar. Daha doğmadan kaderi çizilir her insanın. Sadece hayatına yeni şeyler eklenir ama kaderin hep aynı kalır. Mesela sevgiyi daha doğmadan bilirsin. Annenin karnına dokunduğunda söyledikleriyle ,ya da babanın annenin karnına dokunup seni sevdiğini söyleyerken hisseder ve tepki verirsin. Ben de sevgiyi hissediyordum ama eksiktim. Gülüşlerimde her zaman bir burukluk vardır mesela ama kimse görmez bu burukluğu . En yakınımdakiler bile bilmez . En güzel anlarımı yaşarken de eksiktim. Babam yanımdaydı , benimleydi ama eksiktim işte. Çünkü annem yoktu. Ben eksiktim çünkü annesizdim. Annem 19 yıl  önce beni bırakıp melek olmuştu. Anneler melektir değil mi ?  Onu hiç hatırlayamasamda o benim hayatımın meleğiydi. Küçükken hep annemi özlerdim hatta ağlardım ama gelmezdi . Ben bunu bile bile gelecek diye kendimi avuturdum ama biliyordum gelmeyecekti. Hastalanıp yataklara düşerken anne diye sayıklardım ama hep babam olurdu baş ucumda . Hayatını bana adamış olan babam vardı. Şimdi 19 yaşımdayım ve artık herşeyi çok daha farkındayım. Özlemimi dışa yansıtmamayı öğrenmiştim. Çünkü ne zaman annem için ağlasam babam da yıkılırdı. Onunda canı acırdı. Çünkü hala 19 yıl önceki gibi annemi seviyordu. Benden gizli annemin resmine bakar ve ağlardı. Bir kez onu gizlice izlerken yakalanmıştım. Neden ağladığını sorduğumda ilk başta söylemese de sonunda öğrenmiştim.

-"Annenin yüzünü git gide unutuyorum kızım. Onu ilk günkü gibi sevmediğimi düşünmesinden korkuyorum" demişti. O an içim acımıştı. Ama alıştık ikimizde , başka bir seçenek yoktu ki önümüzde. Alışacaktık ama unutmayacaktık. Annem ve babam birbirlerini çok sevmişler. Babam hep anlatıp dururdu zaten . Bıkmadan usanmadan dinlerdim. Bazen de beni de birgün seven olur mu böyle diye düşünürdüm.

Bugün ünüversite sonuçları açıklanıyordu. Sınavım iyi geçmişti ama yinede korkuyordum . Büyük bir heycanla bilgisayarın başına oturmuş ve sonuçların açılmasını bekliyordum. Bütün dikkatim bilgisayardaydı. Sayfa açılınca sonucuma baktım ve çığlık atarak ayağa fırladım. Tabi fırlamamla sandalyenin yere düşmesi bir olmuştu. Allahım inanmıyorum KAZANMIŞTIM! Hemde avukatlığı . Hala gözlerime inanmıyordum. İstanbulda okuyacaktım artık. Heycandan içim içime sığmıyordu  . Saçma sapan dans ettikten sonra babama söylemediğim aklıma gelince odanın kapısını açıp koşarak aşağı ineceğim sıra ayağım birbirine dolandı ve  yeri boyladım. Hay aksi şeytan neden bugün bunlar beni buluyordu ki ? Bugün sevincimi hiçbirşey bozamayacaktı. Ayağa kalkıp koşarak merdivenlerden inmeye başladım . Bir yandan  da baba diye bağırıyordum. Babam merdivenlerin başında durmuş bana bakıyordu. Son basamağı da bitirip babamın üzerine atladım. Nasıl sardıysam adamı az daha benim yüzümden yeri boyluyorduk.

-"Dur cadı düşüreceksin beni . Ne oldu ne bu sevinç?"

-"Baba sonuçlar açıklanmış."

İlk başta ne dediğimi anlamasa da sonradan anlayınca gözleri açıldı ve bana baktı.

-"Yoksa?"

-"Evet baba karşında geleceğin avukatı duruyor . "

-"Kazanacağını biliyordum minik cadım."

-"Bekle beni İstanbullll ben geliyorum."

-"İstanbul mu ?"

-"Evet baba İstanbul."

-"Şimdi benim minik cadım artık burda olmayacak mı ?

O an yüzüm asıldı. Ben babamsız gidecektim. Ve ondan ayrı olmak ikimiz içinde zor olacaktı.