BİLİNMEYEN HAYATIM

2. BÖLÜM

(Multi Yansım )

Babamın dedikleriyle şok oldum
- "Ben ne yapacağım . Ya benim kızım olmadığını öğrenirse , ya bana baba demezse , ya beni terk edip giderse. .... elimdeki boş bardak yerle birleşirken babam ani bir şekilde arkasını döndü ve beni görmesiyle tam anlamıyla afalladı . Az önce babamın yani öyle bildiğim adamın söylediklerinin kabus olmasını ve az sonra bu kabustan uyanacağımı dileyerek gözlerimi kapattım ama açıp babamın yüz ifadesini görünce gerçeklerle yüzleştim. Sadece;
- "Ben senin kızın değil miyim ? " diyebildim babam önce bir şaşırsada sonra
-"Kızım bak sana anlatmak istiyordum. Ama korktum . Herşeyin belli bir açıklaması var."
Ben ise ona bakıp bağırarak
-" Ben senin kızın değil miyim dedim sana. "
-"U
Üzgünüm meleğim böyle öğrenmeni istemezdim ama sana anlatmayı istedim ama yapamadım , korktum seni kaybetmekten çok korktum . Sana herşeyi anlatmama izin ver" dedi ve Gözünden bir damla yaş düştü. Şuana kadar onu ilk defa ağlarken görüyordum. Kolay ağlayan bir insan değildi babam. Ama şimdi ağlıyordu. Peki şimdi neden ağlıyordu. Gerçekleri öğrendiğim için mi? Yoksa beni kaybetmekten korktuğu için mi ? Ya da onu bırakıp gideceğimi düşündüğü için mi. Şuan bunları düşünemeyecek kadar sinirliydim. . Sesimi yükselterek
-" Bana neyi anlatacaksın ha neyi herşeyi benden gizlemeni mi , beni nasıl yalan bir hayata attığını , veya benim öz olmadığımı mı söylesene neyi !!!!! Ya ben yıllarca anne sevgisi görmedim , annemin kokusunu sıcaklığını hissetmedim, annem beni öpüp iyi geceler meleğim demedi, ağlayınca annem saçlarımı okşayıp beni sakinleştirmedi , satın mı aldın parayla ailem mi verdi yoksa . Neden yaptılar beni o zaman. Ne suçum var benim?" dedim ağlayarak. Bağırmaktan boğazım ağrıyordu . Daha fazla durmadım ve odama doğru koşarak çıktım. Odama gelince kapıyı kapattım. ve kapıya yaslanıp ağlamaya başladım. Yatağa gitmek için kalktığımda nefesim kesilmeye başlamıştı. Başım dönüyor ve gözüm kararıyordu. Ayakta daha fazla durmadım ve yere yığıldım. Kaz sonra kapının büyük bir gürültüyle açıldığını duydum. Sonrası ise karanlık .
Uyandığımda beyaz tavanla bakışıyordum. Hastanede olduğumu o nefret ettiğim kokudan anlamıştım. Bana ne olmuştu? Beynim yavaş yavaş herşeyi idrak etti. Ben babamın öz kızı değildim. Yıllarca bana yalan söyledi. En son odama çıkıp ağladığımı daha sonra Nefesimin kesildiğini ve Başımın döndüğünü hatırlıyorum galiba bayılmıştım. Ben düşüncelerimle savaşırken yıllarca baba dediğim adam gözüktü arkasından da doktor geldi ve bana
- " Kendini nasıl hissediyorsun Yansım? "
-" Halsiz ve yorgun, bana ne oldu ?"dedim
-"Kendini fazla üzmüşsün galiba ve kriz geçirmişsin. Kendine dikkat etmelisin Yansım. Aşırı korku, heyecan ve üzüntüden uzak durmalısın. " Bu durumlarda Kriz geçirme ihtimalin yüksek. Panik Atak krizin üst seviyede. "
-"Artık çıkabilir miyim hastaneden? "
-"Tabiki baban taburcu işlemlerini hallettsin ve bu duyguları yoğun yaşamamaya dikkat et. Kriz geçirmemen için de ilaç yazdım. Tekrar geçmiş olsun. "
Babam çıkış işlemlerini halletikten sonra eve doğru yola çıktık. Eve gelince babam kapıyı açtı. Merdivenlerden çıkarken babam
-"Kızı...." Konuşmasına izin vermeden
-"Yorgunum ve konuşmak istemiyorum . Odama çıkıp uyuyacağım lütfen rahatsız etme. "
Odama çıktım. Kapıyı kapatıp yatağıma yattım ve battaniyeyi kafama kadar çekip kendimi uykunun kollarına teslim ettim.

UMARIM BEGENIRSINIZ HALA ACEMİYİM KİTAP BANA AITTIR YENI BÖLÜMÜ KISA ZAMANDA YAZACAGIM