BİLİNMEYEN HAYATIM

27. BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

İDİLİN AĞZINDAN

2 Haftaya aşkın bir süredir Çağrıyla kötüyüz. Onu öptükten sonra bana karşı olan tavırları oldukça değişmişti. Eskiden biraz da olsa sohbet ederken şimdi ağzını bıçak açmıyordu. Eskisinden daha sert davranıyordu. Konuşmuyor , yüzüme bakmıyor , eve oldukça az geliyor hatta bazen eve gelmiyordu. Yaptığım doğru değildi belki ama sadece bir kez olsun kalbimin sesini dinleyerek birşey yapmıştım . Bugün hayatımdaki en kötü gündü. Bugün annemi son gördüğüm gündü. Annemle beraber benim hayatımında bittiği gün , onsuz geçirdiğim ama aslında geçemeyen 11 yıl. Her zamanki gibi yine ağlamaya başladım. İçimde annesine muhtaç kalmış çocukluğuma ağladım. Bugün yine annemi istedim. Onunla geçirdiğim anıları düşünerek daha çok ağladım. İçimdeki bu acıyı sökmek istercesine akıttım gözyaşlarımı. Yatağımda otururarak 2 hafta önce babamın attığı mesajı açtım. Annemin o melek yüzünü gördükçe kalbim sızlıyor , sanki iğne batırıyorlardı.

-"Seni çok özledim anne. Yine sensiz bir yılım geçti anne. Daha ne kadar katlanacam sensizliğe. İçimdeki çocuk anne diye ağlarken ben kulaklarımı daha ne kadar tıkayacağım. Bak kocaman kız oldum ama biliyor musun ben daha büyümedim. Biz nasıl bu hale geldik anne ? Babam neden bizi bu hale getirdi? Sen sadece babamı sevdin anne. Senin sevgini hakketmeyen adi bir adamı sevdin. Oysa bizi darmadağın etti anne. Beni sakın merak etme . Ben burada güvendeyim ve ilk defa mutluyum. Ela teyze çok iyi biri anne. Sen olsan sende bu kadar severdin beni değil mi ? Çağrıyla Gazeli ne kadar sevdiğini bir görsen. Onlara olan sevgisine imreniyorum (kıskanıyorum). Bende sevilmek istiyorum. Her sene üzülürsün diye ağlamayacağım diyorum. Ama sözümü bu kez de tutamıyorum. Ben senin ölmene sebepken nasıl gülebilirim ki? Seni çok seviyorum anne . "

Mutluluğa ihtiyacım vardı. Bunca yıl hep mutlu olmaktan kaçmıştım ama artık mutlu olmak istiyordum. Anneme birşey olmasında kendimi suçlamadan duramıyordum. O araba bana çarpacağı sıra annem beni itip yerime geçmeseydi belkide herşey farklı olurdu. Kapının açılmasıyla Ela teyzenin içeri girmesi bir oldu.

-"İdil kızım neden ağlıyorsun ? Yoksa birşey mi oldu ?"

-"Yok Ela teyzem birşey olmadı ?"

-"Çağrı mı birşey dedi yoksa. Çekinme kızım Çağrı birşey dediyse gidip çekerim kulaklarını."

-"Yok Ela teyzem Çağrıda birşey sölemedi."

-"E ne oldu kızım?"

-"Ela teyze bugün An-nemin öldüğü gün."

-"Başın sağolsun kızım."

-"Ben onu çok özledim Ela teyze. Onunla yaşayamak istediklerim vardı. Ben annemi gerçekten çok özledim . Ben bu acıyla nasıl baş edeceğimi artık bilmiyorum. Bu yük artık çok ağır geliyor. "Hıçkırıklarla ağlarken Ela teyze beni kendine çekip sıkıca sarıldı. Bende ona sarılarak ağlamaya devam ettim. Ağlamam iç çekişlere dönünce ondan ayrıldım. Onunda gözleri yaşlıydı.

-"Ağlama artık İdilcim. Bak anladığım kadarıyla hiç kolay şeyler yaşamamışsın. Ama sen çok güçlü bir kızsın. Bir anne evladının tırnağına bile zarar gelse canı acır. Senin annende sana bişey olmaması için seni kurtarmış. Gazel ya da Çağrıya aynısı olsaydı bende annen gibi yapardım. Şimdi anlamazsın belki ama ilerde anne olunca ne demek istediğimi anlayacaksın. Ağlayıpta hem kendini hem anneni üzme ." Elimle gözyaşlarımı silip çocuklar gibi kafamı olumlu anlamda salladım.

-"Afferin hadi kalk bakalım."

-"Nereye ?"

-"Mutfağa . Akşam biz Görkemle çıkacağız. Sizde aç kalmayın. Hamaratlığını göster bakalım bana."