Een jonge draak herkent zich niet in wat zijn familie van hem verwacht, en besluit zich tegen hen te keren wanneer hij zij vijand in bescherming neemt. Maar het lot maakt het de draak niet makkelijk, op zoek naar wie hij is, en wie hij wil zijn.
Ga...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Tussen het geritsel van de bomen door, op een klamme zomeravond, hoorde ik een vreemd gemurmel. Haar geur danste langs de stammen, en ik kon niet anders dan het volgen; ik was nou eenmaal een nieuwsgierig wezen.
Tussen de bomen zag ik haar wroeten in het groene, natte gras, waarschijnlijk op zoek naar kleine insecten om mee te spelen. Ze zag er zo lief uit, zo onschuldig, zo ongevaarlijk. Maar ik had kunnen weten dat ik bij haar uit de buurt had moeten blijven. Ons soort was haar vijand met een reden.
Verscholen achter de grove rotsen en wilde begroeiing hield ik haar in de gaten. Soms keek ze op, en ik dacht dat ze me zag, maar ongestoord bleef ze spelen met de kleine stukjes steen.
De zon ging langzaam onder, en de zachte roze gloed die haar had beschenen, veranderde in een blauwe deken die haar hulde in de duisternis. Ik was bang in het donker; ik weet niet waarom. De bossen waren overdag even dodelijk als 's nachts, maar 's nachts waren die akelig kromme bomen beduidend angstaanjagender dan overdag.
Ik vroeg me af of ze geen ouders had, wat ze hier zo laat nog deed, wat ze hier überhaupt kwam doen. Hier was geen plek voor haar soort, hier was plek voor iedereen behalve zij. Zoals er, waar plek voor hen was, geen plek was voor iemand anders. Zo waren we geboren, en zo groeiden we op. Maar ik was nieuwsgierig, ik wilde haar beter leren kennen, proberen haar soort te begrijpen.
In plaats van angstig voor mijn vijand weg te sluipen, sloop ik langzaam naar haar toe. Ze keek weer op, toen mijn hoofd zich voorzichtig een weg door de begroeiing baande, en ik wist dat ze me had gezien.
Ze stond op en ontblootte haar tanden. Ik voelde me bedreigd en gromde diep, maar zij bleef even onbewogen staan. Haar ogen schitterden in het maanlicht; haar tanden waren stralend wit en ongevaarlijk. Ze bedreigde me niet, ze was nieuwsgierig, net als ik.
'Hallo daar, kleine draak!' gniffelde ze zachtjes.
Voorzichtig sloop ik naar haar toe, terwijl ze verwelkomend door haar knieën zakte en haar handen naar me uitstak.
