Bloed, overal bloed. Gekrijs en gehuil. Onia was bedekt in zweet, verzwolgen door pijn. Het was vreselijk om aan te zien, om haar in zo veel pijn te zien. Waarom dacht ik dat dit geluk was?
Geluk leek simpelweg nooit alleen te komen. Misschien omdat we niet kunnen realiseren hoe gelukkig we zijn zonder met ongeluk geconfronteerd te worden.
Maar geluk was gekomen, na al die pijn en leed. Geluk werd stiller, terwijl moeder hem knuffelde, terwijl moeder hem waste.
Geluk sliep, niet in staat ons iets anders te kunnen geven dan de aanblik van zijn aandoenlijke lijfje, met kleine vingertjes en teentjes.
Geluk kon niet zonder ons bestaan, geluk was afhankelijk van ons. Wij gaven hem alles, maar wat gaf hij terug? Een volle broek, een eindeloze huilbui, in het holst van de nacht.
Geluk, wat gaf hij terug? Sprankelende oogjes, een glimlach zo nu en dan. Hij brabbelde kleine woordjes, greep vol vertrouwen naar onze hand, bij het zetten van zijn eerste stapjes.
Geluk, onze kleine jongen, met blonde haren en blauwe ogen, het toonbeeld van onschuld, en toch sprekend zijn vader.
Sprekend zijn vader, en toch sprekend zijn moeder, met stralende ogen, een onweerstaanbare glimlach en een hart van goud.
Onze kleine jongen, Geluk.
![](https://img.wattpad.com/cover/60748168-288-k534468.jpg)
JE LEEST
De Kleine Draak
FantezieEen jonge draak herkent zich niet in wat zijn familie van hem verwacht, en besluit zich tegen hen te keren wanneer hij zij vijand in bescherming neemt. Maar het lot maakt het de draak niet makkelijk, op zoek naar wie hij is, en wie hij wil zijn. Ga...