8. Wereld van verschil

208 25 3
                                    


Onia klauterde via mijn schubben omlaag, en gleed vermoeid maar voldaan van mijn vleugel af. 'Wouw!' zuchtte ze met een dromerige blik. 'De wereld om ons heen is nog vele male mooier dan ik had gedacht.' Glimlachte ze me toe.

Ik spinde instemmend, want voor het eerst had ook ik dat ingezien. Toch was die wereld niet veranderd sinds de laatste keer dat ik hem zo zag. Het was het gezeldschap waarmee ik het bekeek, dat een wereld van verschil maakte.

Als een klein kind met onuitputtelijke energie sprong Onia, en verscheen bijna stuiterend van blijdschap voor mijn ogen. 'Oh, kleine draak! Er valt daar zo veel te ontdekken! Ik heb toch zo iets vreemds gezien.' Haar ogen tuurde bedenkelijk tussen de bomen door en ik wist waarover ze sprak.

Ik voelde hoe een ongemakkelijk gevoel door mijn lichaam kroop en ik wende mijn hoofd van haar af.

'Die blokjes, in de vallei. Heb jij het niet gezien kleine draak?' Vanuit mijn ogenhoeken keek ik voorzichtig in haar richting. Een verbaasde frons sierde haar voorhoofd terwijl haar donkere ogen me doordringen aankeken, en mijn ogen draaide zich vluchtig weer bij haar vandaan.

'Morgen wil ik er naar toe, kleine draak!' beval Onia, met toch iets van smeking in haar stem. Ik rolde me speels op mijn rug en slaakte een diepe zucht terwijl ik mijn dikke slijmerige tong uit mijn bek liet hangen en mijn ogen dicht kneep.

Een grommend geluid steeg op uit Onia's keel en via mijn schubben klom ze op mijn buik. 'Jij luie draak!' geeuwde ze lachend, terwijl ze uitgeput haar hoofd nestelde op mijn buik en tevreden in slaap viel.

Ik was moe maar kon niet slapen, want nare gedachtes spookte door mijn hoofd. Die wereld waar ik Onia van weg hield, was de wereld waar zij thuis hoorde. De wezen in die wereld, al waren ze zo verschillend, waren toch net als zij. En ik hield haar hier, niet uit bescherming, maar omdat ik wou, dat ze zou blijven, bij mij.


De Kleine DraakWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu