Een jonge draak herkent zich niet in wat zijn familie van hem verwacht, en besluit zich tegen hen te keren wanneer hij zij vijand in bescherming neemt. Maar het lot maakt het de draak niet makkelijk, op zoek naar wie hij is, en wie hij wil zijn.
Ga...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Regen, wind en sneeuw volgden elkaar op, spelend met mijn leven zoals de valse wolven dat deden met het leven van Onia. Gevaren kwamen met de tijd, maar ik was niet bang, want ik had haar, en zij had mij. Wij hielden elkaar veilig.
Ik zag geen kans dat er mij, noch Onia, iets zou overkomen. Ik dacht dat ik haar onovertroffen veiligheid kon bieden, dat we samen ongestoord gelukkig konden zijn, losgebroken van mijn familie, die nooit meer was teruggekeerd.
Zij voelde zich waarschijnlijk evengoed verlost van mij, nu ze zich ongestoord konden gedragen zoals hun drakenhart hen gebood. Vernietigend, gewetenloos en egoïstisch. Ze waren vast naar een onschuldig dorp gevlogen om zich te wreken voor wat hen ooit was aangedaan.
Ik dacht dat ik, anders dan zij, had gekozen voor een rustige toekomst. Ik dacht dat ik me had losgebroken van mijn lot als draak, voorbestemd om haat, dood en verderf te zaaien.
Mijn broeder had me echter van kleins af aan al gewaarschuwd. Ik had kunnen weten dat ik me niet zo gemakkelijk had kunnen losbreken van mijn lot, van ons lot. Het lot van mens en draak, voorbestemd om vijanden te zijn. Vechtend bij confrontatie, maar liever zo ver mogelijk van elkaar verwijderd.
Ik dacht dat ik, schuilend in de bossen, weg van de wereld die mij haatte, veilig zou zijn. Met Onia aan mijn zijde kon ik me niets anders voorstellen dan dat ik de juiste keuze had gemaakt. Toch bleven de woorden van mijn broeder door mijn hoofd spoken. Zijn woorden over het lot, zijn afkeer van de mens, van Onia, van het onheil.
Onheil? Zijn woorden schoten door mijn hoofd terwijl ik haar aankeek, onbegrijpend. Ik begreep niet wat hij zag, ik begreep niet over welk onheil hij sprak. Onia was allesbehalve onheil, ze was mijn zegen.
Mijn broeder was echter wijzer dan ik had willen geloven. Ik had me bij lange na niet losgebroken van mijn lot als draak, door mij tegen mijn familie te keren, of door geliefd te worden door een mens. Niet zolang de wereld mij zou beschouwen als de draak die ik niet was. Niet zolang de ogen die zorgelijk de mijne ontmoetten, uniek bleven in hun soort.
