De Kleine Draak

10. Verloren van de liefde

De grote dag was gekomen. De dag dat hij door zijn knieën was gegaan. Onia zei volmondig ja, en ik wist dat ik haar nu moest laten gaan.

Hij greep haar hand en wilde haar meenemen. Maar Onia trok zich los en keerde zich naar mij. Ze legde haar handen op mijn kin, zoals ze me voor het eerst had aangeraakt.

Ik wist dat het nu geen begroeting was, het was het afscheid. Het afscheid waarvan ik had gedacht, waarvan ik had gehoopt dat het nooit zou komen.

Kleine druppeltjes water biggelde over haar wangen, en ik drukte troostend mijn hoofd tegen haar aan.

Het is dat ik niet huilen kon, anders had ik een rivier gehuild, had ik de bossen laten overstromen, had ik mijn eigen vuur gedoofd. Ik bromde alleen maar droevig, en Onia sloeg haar armen om mijn hoofd. Ik hoopte dat het moment eeuwig kon duren, maar hij legde teder zijn hand op haar schouder en Onia hief haar hoofd.

Ze veegde vlotjes en ruw de dikke tranen van haar wangen, alsof ze nooit hadden mogen vallen. Ze overwon haar verdriet met een dankbare glimlach, en keek me recht in mijn ogen aan.

Haar rode ogen glinsterde achter haar bedwongen tranen. Haar stem trilde en haar glimlach bibberde. 'Tot ziens, kleine draak.' Voorzichtig trok hij haar met zich mee, tilde haar op zijn paard, en in draf verlieten ze het bos.

Onia keek vanuit de verte nog naar mij om, met haar stralende glimlach. Voor het eerst vrolijkte mij dat niet op. Het liet me slechts dieper zinken in mijn verdriet. Het liet me dieper zinken in de realisatie dat ik mijn waardevolste bezit was verloren.

Ik had haar verloren aan de liefde. Ik had verloren van de liefde. De liefde, waar Onia me in had doen geloven, had nu alles waar ik om gaf van mij ontnomen.

Die liefde tergende me nu pijnlijker dan haat ooit had gedaan. Haat was niet zo hartverscheurend, haat was niet zo wreed. Was dit waarom mijn broeders en zusters nooit hadden willen liefhebben? Was dit wat ik moest leren?