28. Glanzend goud en water

185 31 10
                                    

De soldaten zadelden me op, een voor een vonden ze hun weg naar boven. Twee man die onderaan, naast mijn geketende vleugels stonden, reikten flessen aan met beangstigende mengsels. Niet alleen het glanzende gouden mengsel, maar ook mijn vijand, water.  

Ik stond echter nog machteloos, net zoals alle andere keren dat ik door de soldaten aan de grond genageld was. Gehoorzaam bleef ik liggen, terwijl de spanning in mij opbouwde. De soldaten schreeuwde hun commando's, en het klikken van de losschietende sloten galmde in mijn oren. Mijn startsignaal.

Met alle kracht sloeg ik met mijn vleugels, liet de grond onder mij veranderen in een dodelijke diepte, en maakte een omwenteling. De soldaten tierde en vloekte, maar geen van hen stortte omlaag. Nog lieten de vloeistoffen zich gewillig naar de vrijheid glijden. Ik wist dat het zo simpel niet had kunnen zijn. 

Ik liet me verticaal naar beneden vallen, dook vlak langs de berg, en schuurde met mijn lijf langs de harde rotswand.  Ik hoorde hoe de flessen aan mijn rechterzijde tussen mijn huid en de wand uit elkaar barsten. Ik hoorde de soldaten voor het eerst schreeuwde met iets hun stem, dat klonk als angst. 

Als ik nog iets verder wist te draaien zou ik de soldaten van mijn rug af kunnen schrapen, en zouden hun lichamen als een rode herinnering achterblijven op de kille rotsen. De soldaten gaven zich echter niet zomaar gewonnen. Ze rukte met man en macht aan mijn rechtervleugel alsof hun leven er van af hing, en dat deed het. 

'Water! Water!' Schreeuwde een van de soldaten. En toen klonk alles plots weer verder weg. Zwarte vlekken verschenen voor mijn ogen en mijn kracht verdoofde. De soldaten namen de macht weer over.

Ik had nog niet gewonnen, maar ik wist dat ik een stap dichterbij was gekomen. Ik wist dat zolang ik niet zou opgeven, ik zou winnen. Mijn kans zou nog komen. 


De Kleine DraakWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu