Een jonge draak herkent zich niet in wat zijn familie van hem verwacht, en besluit zich tegen hen te keren wanneer hij zij vijand in bescherming neemt. Maar het lot maakt het de draak niet makkelijk, op zoek naar wie hij is, en wie hij wil zijn.
Ga...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn broeders en zusters daalden nerveus neer, en snel verborg ik het meisje onder mijn vleugel. De haan greep zijn kans en haastte zich weg, net niet snel genoeg om aan mijn zuster te ontkomen.
Mijn broeder snoof minachtend. 'Je houdt de groep op, we moeten gaan!' bromde hij. Hij wendde zijn kop alweer omhoog en bracht soepel zijn vleugels in positie, maar werd tot halt geroepen door het dreigende gesis van mijn zuster. 'Mensenvlees...' siste ze akelig.
Ik slikte angstig en drukte het meisje dichter tegen me aan. Met haar kop duwde mijn zuster ruw mijn vleugel opzij. Ik snauwde haar weg.
'Blijf van haar af! Ze is geen voedsel, ze is mijn vriendin!'
Mijn broeders en zusters lachten. Ze vonden me belachelijk, zoals ze altijd hadden gedaan. Ze verwachtten inmiddels niets anders meer dan dat ik me gedroeg zoals een draak zich niet hoorde te gedragen.
Mijn zuster brulde speels en probeerde het meisje te grijpen. Ik haalde uit met mijn klauwen, en mijn scherpe nagels trokken harde schubben los uit de nek van mijn zuster, waarna haar als vuur gloeiende bloed begon te stromen.
Mijn broeders en zusters vielen stil, en mijn zuster deinsde geschrokken achteruit. Nu ik me eindelijk gedroeg zoals een draak zich hoorde te gedragen, doorbrak ik hun verwachtingen. Ik begreep niet waarom zij er problemen mee hadden. Ik deed precies wat zij altijd deden, maar toch keken ze me vol afschuw aan.
'Laat hem,' bromde mijn broeder. 'Ze zal hem nog wel leren dat hij fouten heeft gemaakt,' snauwde hij naar mijn zuster. 'We hoeven dat onheil niet te accepteren. Het is een gevaar!' Walgend keek hij naar het meisje, dat ondanks al het gebrom en gesnauw dapper aan mijn zijde bleef staan. Ik vroeg me af of ze begreep wat zich voor haar ogen afspeelde.
Mijn broeder wendde zich weer tot mij. 'Als je bij haar wilt blijven, prima,' zuchtte hij. 'Maar breng je familie niet in gevaar. Blijf hier en laat ons met rust. Je was altijd al een blok aan ons been.' Zand stoof op toen ze vertrokken.
Zijn hatelijke woorden in mijn hoofd waren het enige wat die dag nog achterbleef van mijn familie.
