De Kleine Draak

9. De ander

Mijn egoïsme gehoorzamend heb ik Onia nooit meer in de buurt van het dorp gebracht. Tijd doofde haar brandende vragen, en wuifde haar herinnering weg. Maar het mocht niet eeuwig duren. Het moest zo zijn, het was ons vervloekte lot.

Die dag was ik gaan zonnebaden op een open plek iets verderop, waar de slaap mij snel bevatte. Ik weet niet hoe lang ik al had geslapen, toen ik plots wakker werd van Onia's gelach, die was gaan baden in het moeras. De zon stond al laag en ik realiseerde me, dat Onia nog nooit zo lang van mijn zijde had geweken.

Ik sloop terug naar het moeras en zag ze zitten langs het water. Zijn blonde lange haren hingen nat over zijn schouders, en Onia hing even doorweekt en gefascineerd aan zijn lippen. Met zijn handen maakte hij wilde gebaren, en vertelde haar over al zijn heldhaftige avonturen.

De vervaagde herinneringen wakkerde aan, en ik kon ze niet langer ontvluchten. Het dorp had Onia gevonden, en ik wist dat ik haar vroeg of laat zou verliezen.

Onia merkte op, hoe ik zo onopvallend mogelijk naar haar toe was geslopen. Ze had zich niet kunnen bedenken dat ik hen bespiede met woede in mijn maag, en ze zwaaide opgewonden toen ze me zag.

De blonde jongen wist wel beter, en sprong in een ruk overeind. Onia sprak wat sussende woordjes, vertelde hem dat hij niet bang hoefde te zijn. Ik had hem graag het tegendeel bewezen, ik had hem graag verslonden, had ik het maar gedaan.

In plaats daarvan won ik zijn vertrouwen, en al won hij nooit de mijne, had ik hem toegelaten in het wereldje dat door zijn toedoen ten onder ging, het wereld van Onia en mij.

Hij bleef komen, en zij bleef gaan. Dag na dag was ze verder van mij verwijderd, terwijl ze door hem werd opgeslokt. Maar ik kon niet langer egoïstisch zijn, ik wou het ogenschijnlijke geluk niet van haar afnemen, gegrond op jalousie. Want ik hield van haar.

Ik hield van haar, als een ouder. Ik hield van haar slechts als een vriend. Maar zij hield van hem, als geen ander. Zij hield van hem, meer dan van mij.