Mijn Geheim

H 3

Eindelijk is mijn familie weg. Nou, ja, familie. Het voelt als familie. Ik snap echt niet waarom mijn ouders dit hebben gedaan! Ik was hun eerste kind! Ach ja, het is gebeurt. En als ik 18 ben ga ik echt niet bij ze op bezoek! Maar eerst even douchen. Ik ga er lekker lang onder staan. Gelukkig heb ik een eigen badkamer. Die heb ik voor me zelf op geëist. Al sinds ik 10 was. Eerst was deze van mijn mijn moeder, maar u van mij. Charlotte was er toen nog niet. Maar die doucht nu samen met mijn moeder in de andere badkamer. Als ik klaar ben met douchen droog ik me af en trek mijn mooiste kleren aan. Ik ga vandaag solliciteren. Voor het beste baantje ever! Als ik beneden kom, is het huis versierd en is de tafel super mooi gedekt. Oké, het verjaardagsontbijt kan nog wel, maar die slingers? 'Mam, ik ben 16, zijn die slingers echt nodig?' Vraag ik zuchtend. 'Ja, weet je niet wat er vandaag nog meer is?' Vraagt mijn moeder verbaasd. 'Natuurlijk wel. Dat vergeet ik heus niet' zeg ik zuchtend. 'De inschrijvingen voor de wedstrijd. Moet ik er echt heen? Ik word toch niet gekozen en ik vind hem niet eens leuk!' Zeg ik. 'Ja, dat moet en je moet niet negatief denken! Je bent hartstikke mooi' zegt mijn moeder. 'Oké, het zal wel' zucht ik. Na het ontbijt ga ik naar boven om tanden te poetsen en make-up op te doen en mijn haar mooi maken. 'Layla, ben je al klaar?' Roept mijn moeder van beneden. 'We moeten gaan! Anders kom je te laat voor de foto's' 'Ja, bijna!' Roep ik terug. Gelukkig had ik mijn sollicitatie aan het einde van de dag gepland. Ik kijk nog even in de spiegel en vind mezelf er mooi uit zien. Ik loop naar beneden en tref daar iedereen aan. 'Je ziet er prachtig uit, schat' zegt mijn moeder. 'Je moet jezelf niet te nooi maken, Layla! Straks word ik nog verliefd op je!' Zegt mijn broer plagerig. Ik schud met mijn hoofd. Jongens! Ik zal ze nooit begrijpen. 'Kom, we gaan' zegt mijn moeder en ze trekt me mee naar de auto. De inschrijvingen zijn in de stad en we wonen best ver buiten de stad. Na een half uur rijden zijn we er. We moeten nog een klein stukje lopen. Als ik uitstap hoor ik mijn geroepen worden. Ik kijk achterom en zie mijn vrienden aan komt lopen. 'Gefeliciteerd, Layla!' Roepen ze allemaal in koor. 'Dank je wel! Maar waar is Joy?' Vraag ik verbaasd. Joy is mijn BFF. We kunnen niet zonder elkaar. 'Ze is ook 16 weet je nog?' Zucht Micheal. Hij is mijn jongens BFF. Hij is echt super raar. Hij verft zijn haar steeds in een andere kleur. 'Shit, straks kom ik te laan! Kom mam!' Zeg ik en trek mijn moeder mee.