Mijn Geheim

H 24

'Layla' hoor ik Maya zeggen. Ze duwt me zachtjes heen en weer. Ik en mijn kamermeisjes hebben echt ene goede band gekregen. We zijn vriendinnen geworden. 'Nee, ik wil er niet uit' kreun ik. Ik trek de dekens hoger op. Maar worden tegelijkertijd ook weer weggetrokken. Ik kreun. 'Best' mompel ik. Ik stap uit bed. 'Goedemorgen slaapkop' zegt Maya. Ik kijk om me heen. 'Waar zijn Annebel en Sofia?' Vraag ik. 'Die komen zo' zegt ze geheimzinnig. Ik hou niet van verrasingen. Ik grom. 'Je weet dat ik niet van verrassingen hou' zeg ik. Ze knikt. 'Maar toch doen we het' grinnikt ze. Ik zucht en laat me achterovervallen op bed. Dan gaat mijn deur open en komen Annebel en Sofia binnen. Ik kijk ze met samengeknepen ogen aan. 'Wat hebben jullie gedaan? Waarom waren jullie later?' Vraag ik ze. 'We waren een paar jurken aan het maken' Annebel haalt haar schouders op, alsof het niks is. Ik kreun. Ik vind het super lief wat ze doen, maar het hoeft echt niet. Ik vind de jurken in mijn kast ook heel mooi. Maar zij natuurlijk niet, want zij kunnen veel mooiere jurken maken. Is ook zo, maar toch. Er zit zoveel werk in om een jurk te maken en toch doen ze het met plezier. 'Waarvoor is die jurk?' Vraag ik. 'Ik heb geen date met Vince ofzo' zeg ik. Ik sla gelijk mijn hand voor mijn mond. Ze kijken me met grote ogen aan. 'Mag jij Vince zeggen?' Zeggen ze verbaasd. Ik knik langzaam. 'Aaahhhh' gillen ze. Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. 'Jij gaat hte ver schoppen in de wedstrijd' zegt Sofia. 'Niemand heeft ooit Vince gezegd' zegt ze. 'Het was altijd Vincent, prins Vincent of prins' zegt ze. 'Zullen we gewoon maar mij klaarmaken voor het ontbijt?' Vraag ik zuchtend. Ze knikken met een super grote glimlach op hen gezicht. Ik sta zuchtend op. Ik ben echt benieuwd wat nou gedaan hebben.

De dag is echt voorbij gevlogen. Ik loop nu door het paleis op zoek naar een mooi plekje om te lezen. Ik ben mijn kamer uitgejaagd door mijn kamermeisjes. Ik zie een comfortabele bank staan voor ene groot raam. Ik loop er naar toe. Yes! Uitzicht op de tuin. Ik blijf de tuin altijd fascinirend vinden. Zo groot. Zo veel kleuren. Ik nestel me in het hoekje, zodat ik lekker lig en nog goed uutzicht blijf hebben. Ik sla mijn boek open en begin met lezen.

Na een uur hoor ik stemmen. Ik blijf luisteren. Ze komen dichterbij. 'Je bent echt zo grappig Vincent' hoor ik een meiden stem zeggen. Esmee. Die stem herken ik uit duizende. Ze is dus samen met Vince. Mijn Vince. Ik krijg een naar gevoel in mijn buik. Ik wil niet weggaan. Ik ben te nieuwschierig naar wat ze doen. Maar als ik hier blijf zitten, zien ze meteen en lopen ze door. Dan kan ik moeilijk achter ze aan gaan lopen. Ik kijk snel om me heen en zie gordijnen achter me hangen. Niet super dikken, maar het is al best dinker buiten, dus zien ze me niet. Ik kruip er snel achter. Net op dat moment komen ze de hoek om. Esmee hangt helemaal aan Vince. Zo te zien vind hij het niet heel erg. Weer die nare steek. Halverwege stopt Esmee en drukt Vince tegen de muur. Precies tegen over de plek waar ik nog maar net heb gezeten. Esmee draagt een hele dunne jurk. Esmee drukt haar lippen op die van Vince. Ik zie Vince even schrikken, maar er daarna er mee ingaan. Esmee tilt haar been op. Ze duwt hem naast Vince tegen de muur. Haar vlinterdunne bandje van haar jurk glijt van een van haar schouders. En volgens mij vinden ze het helemaal niet erg. Het zweet breekt me uit. Ik wil hier weg, maar dat kan niet. Ik wil er niet meer naar kijken. Ik kijk om me heen. Ik kan naar de hoek sluipen, maar met mijn lompe lichaam loop ik waarschijnlijk weer ergens tegen aan. Of ik struikel over mijn eigen voeten. Ik word paniekerig. En natuurlijk krijg ik last van mijn keel. Gelukkig is het alleen super irritant, maar hoef niet te hoesten. Maar natuurlijk begint mijn neus te kriebelen. Ik ga stilletjes naar de bank en kruip er weer op. Net op het moment dat ik nies, zit ik weer. Ik zie Esmee zich met een ruk omdraaien. 'Hoe lang zit jij daar al?' Vraag ze woedend. 'Eehhh....vanaf half 8 ofzo' zeg ik. 'En waarom zagen we je net niet? Je zat ons te bespieden, hé? Je bent gewoon jaloers dat ik op date ben' zegt Esmee boos. 'Doe is rustig Esmee. Ik kan je om dit gedrag wegsturen, hoor' zegt Vince streng. 'Maar zíj zat ons te bespioneren' zegt ze nu poeslief. 'Het is een goede plek om te zitten zonder gezien te worden. We hebben haar gewoon over het hoofd gezien, maak er niet zo'n drama van. Wat maakt het uit?' Zucht Vince. Ze kijkt super boos. 'Niks, ik ga terug naar mijn kamer' zegt ze. Ze kijkt nog een keer woedend mijn kant op en loopt nog net niet stampvoetend weg. Ik kijk haar na. Zodra ze uit het zicht is verdwenen vraagt Vince 'Waarom zat je daar?' Vraagt Vince. 'Ik ben mijn kamer uutgestuurd door mijn kamermeisjes, maar ze willen niet zeggen wat ze doen' zeg ik. 'En dat laat jij toe? Het zijn kamermeisjes! Ze horen te luisteren naar jou' zegt hij. Hij komt naast me zitten. 'Ze zijn super aardig en ik ben niet van het achterstellen van mensen. Ook al is dat hen beroep' zeg ik schouderophalend. Hij zucht. 'Zo bedoel ik het ook niet. Ik bedoel eigenlijk dat ze niks tegen jou mogen bevelen. Als jij in je kamer wil blijven, moeten zij dat accepteren' zegt hij. 'Mij maakt het niet hoor. We zijn goede vriendinnen geworden' zeg ik. Hij kijkt me raar aan. 'Laat maar' zeg ik. 'Hoe was je date met Esmee?' Vraag ik. 'Nou, ik heb wel betere gehad' zucht hij. 'Heb je er al meer gehad dan?' Vraag ik verbaasd. 'Twee na die van jou en als je die van Miranda meeteld, drie' zegt hij. 'Waarom heb je me dat niet verteld?' Vraag ik. Ik kijk quasi boos naar hem. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik wilde je niet boos maken' zegt hij. Ik moet lachen. 'Denk je nou serieus dat je me boos maakt daarmee? Je moet echt nog wat leren over meisjes' zeg ik lachend. Hij moet ook lachen. 'Kun jij me wat leren?' Vraagt hij. 'Ligt eraan. Wat krijg ik ervoor terug?' Zeg ik. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dan leu t hij naar voren en zoend mee.