Mijn Geheim

H 47

12 jaar later

'Tris! Kom hier' schreeuw ik. Ze lacht en rent door. Ik laat haar maar. Kinderen zijn vermoeiend. Ze nu dan bijna 12 maar nog steeds super druk. Misschien heeft ze ADHD. Ik moet haar maar laten testen. Ik ga met een zucht naast Vince zitten. Tris rent gillend het water in. Waarschijnlijk is het een beetje koud. Vince en ik moeten erom lachen. 'Kom' zegt Vince en hij staat op. Hij steekt zijn handen uit om me overeind te helpen. Hij trekt me in een ruk omhoog. We botsen tegen elkaar. We moeten allebei lachen. We lopen samen naar het water. Tris staat met haar rug naar ons toe. Vince legt zijn vinger op zijn lippen. Ik moet stil zijn. Hij loopt voorzichtig het water in. Als hij bij Tris is, tilt hij haar in een keer omhoog. 'Hebbes' roept hij. Tris gilt het uit van het lachen. Ik krijg ook een glimlach op mijn gezicht. Ik loop naar ze toe. 'Mama! Help!' Gilt ze. Ik pak haar over van Vince. Ik loop naar een wat dieper stuk. Ik laat haar vallen. Ze komt gierend van het lachen boven. Ze rent op me af en loopt me omver.

'Ik denk dat we weer terug moeten gaan. Het begint donker te worden' zeg ik. Het is al half 6. 'Tris! Kom! We moeten gaan' roep ik. Vince is al begonnen met inpakken. Tris komt aanrennen. Als iedereen droog is en kleren aan heeft looen we terug naar de auto. Een dagje weg is altijd zo voorbij. En aangezien we een druk leven hebben, kunnen we niet vaak zulke dagjes weg veroorloven.

'Tris! Je moet de jurk aan' zucht ik. 'Nee! Ik haat jurken' zegt ze boos. Haar kamermeisjes kregen haar er niet in. Ik zucht en loop naar haar kast. Ik zoek langs al haar jurken. 'En deze?' Vraag ik. Ik hou haar een korte jurk voor. 'Ja, beter' zegt. 'Ze moet over een half uur bij de ingang staan' zeg ik tegen haar kamermeisjes. Ik geef de jurk aan hen en ga teug naar mijn eigen kamer. Want ik ben ook nog niet klaar. 'Oke, waar is mijn jurk?' Vraag ik als ik binnen kom. Mijn kamermeisjes komen snel aanlopen met mijn jurk. Het is ook een kortere jurk. Maar niet te kort. Ik trek hem snel aan en mijn kamermeisjes doen mijn make-up. 'Vince, hoever ben jij?' Vraag ik. 'Ik? Ik ben al lang klaar, hoor' zegt hij grappend. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. 'Klaar' zeggen mijn kamermeisjes. Ze hebben zich weer eens uitgesloofd. Ik sta op en loop aan de arm van Vince naar de ingang. We blijven buuten zicht wachten tot Tris komt. 'Waar blijft ze? Ze moet er over 2 minuten zijn' zeg ik een beetje paniekerig. 'Geen zorgen. Ze komt wel op tijd. Dara zorgen haar kamermeisjes wel voor' zegt Vince geruststellend. 'Green, ga Tris halen' zeg ik tegen een van onze bewakers. Hij knikt en rent weg. Maar Tris komt er al aan. Ze ziet er prachtig uit. Ik tik Vince aan en hij kijkt om. Hij glimlacht bij het zien van zijn dochter. 'Wat een mooie jurk. Perfect voor haar' zegt hij. 'Dank je. Ik heb hem uitgekozen. Ze wilde de andere niet aan' zeg ik. 'Hoi mam en pap. Zijn jullie er klaar voor?' Vraagt ze met een glimlach. 'Wij wel, maar jij?' Vraag ik ook met een glimlach. Het is haar eerste interview. 'Zeker weten' zegt ze zelfverzekerd. Dan begint de introducer te praten. Tris loopt voor ons uit naar het podium. Iedereen begint te klappen zodra Tris in beeld komt. Het word nog harder als wij er ook zijn. We zwaaien alle drie. En dan begint het interview.

Een paar jaar later

'Mam! Alsjeblieft! Dat ga ik toch niet dragen! Waarom mag ik niet in een broek?' Zeurt Tris. En zo als gewoonlijk wilt ze haar jurk niet aan. Geen lange of korte, zoals vroeger. 'Omdat je als prinses er mooi en elegant uit moet zien en dat kan niet in een broek' zeg ik. Ze zucht. 'Mag ik er dan een kort broekje eronder?' 'Best. Zorg dat ze die jurk aan trekt' zeg ik tegen haar kamermeisjes. Ze knikken. Hoevaak ben ik nou naar Tris geroepen omdat ze die jurk niet aanwilde doen? Wel 1000 keeepr denk ik wel. Ik zucht. Ze is een echte puber. Ik laat me op het bed vallen. 'Tris?' Veaagt Vince vanaf het bureau. 'Wie anders' zucht ik. 'Laat haar lekker koppig zijn. Daar leert ze alleen maar van' zegt hij. 'Ik weet in ieder geval van wie ze de koppigheid heeft' zeg ik glimlachend. 'Wil je zeggen dat ze het van mij heeft? Volgens mij was jij al die tijd erg koppig' zegt Vince. Ik voel het bed inzakken. Ik kijk naar rechts. 'Jeej! Doe dat nooit meer! Ik schrik me wild!' Schreeuw ik van de grond. Vince vond het leuk om zijn gezicht lekker dicht bij de mijne te houden. Ik niet dus. Daarom lig ik nu op de grond. 'Vince!' Schreeuw ik. Ik sta op en grijp mijn kussen. Ik sla hem daarmee. En nog een keer. Vince kruipt in elkaar. Niet dat ik hard sla. 'Auw! Auw!' Jammerd Vince. 'Pfffttt' zucht ik. Ik loop een beetje boos naar de badkamer. Ik sla de deur dicht en doe hem op slot. Even later wordt er zacht geklopt. 'Lieverd? Sorry dat ik je liet schrikken. Ik wilde niet dat je boos werd. Schat, kun je de deur open doen? Alsjeblieft?' Vraagt Vince. Ik zucht. Ik veeg snel de tranen weg die zijn ontsnapt. Niet dat het veel zin heeft. Mijn ogen zijn rood, hij ziet gelijk dat ik gehuild heb. 'Ben even bezig Vince. Kom er straks aan. En ik ben niet boos, ik schrok alleen heer erg' zeg ik terug.

Ik kijk verdrietig naar de deur. Ze zegt misschien dat ze niet boos is, maar dat is ze wel. Ik hoor het aan haar stem. En ze doet de deur niet open. Dat betekent dat ze heeft gehuild. Haar ogen worden altijd rood en ze haat het als ik het zie. Ik ga met een zucht op het bed zitten. Na 10 minuten gaat de badkamer deur open. Ik spring op. Ik geef haar een knuffel. We zeggen niks. Na een oaar seconden knuffeld ze ook terug. Gelukkig, ze is niet meer boos of verdrietig.