Mijn Geheim

H 30

Amy

'Micheal, ga je me naar mijn huis? Ik moet je iets belangrijks laten zien' zeg ik zonder hem aan te kijken. 'Kan het niet wachten tot morgen? Ik ben moe' zegt hij. 'Nee' geef ik gelijk als antwoord. 'Best. Meneer Swann kunt u naar Amy's huis gaan?' Vraagt Micheal aan de vader van Layla. Layla. Daar wilde ik kver praten. 'Oke, waar woont ze?' Vraagt de vader. Micheal geeft mijn adres door. Ik hoop dat Micheal begrijpt waar ik mee zit. Dit kan namelijk geen toeval zijn.

'We moeten naar mijn kamer' zeg ik. Ik ren zowat naar mijn kamer. 'Doe eens rustig, Amy. Het is waarschijnlijk geen zaak op leven en dood' zucht Micheal. Als Micheal in mijn kamer is, doe ik de deur dicht. Micheal zit al op mijn bed. 'Wat is er, Amy? Ik ben moe en wil naar bed' zeurt hij. 'Je kan hier slapen. Je kan mijn broers pyjama gebruiken, die heeft hij toch nooit aan. Je kan ook op zijn kamer slapen. Hij is er toch niet' zeg ik. Ik ga voor mijn spiegel zitten en begin met mijn make-up eraf te halen. Micheal kan me vanuit die positie niet aankijken. Gelukkig maar, anders weet hij het meteen. Micheal zucht en gaat op mijn bed liggen. 'Ik hoop dat het wachten het waard is' mompelt hij zacht. 'Als je even wacht, weet je het zo' zeg ik. Mijn make-up is er af. Ik loop naar mijn pruikenkast. Ik heb er super veel. Ik ervang mijn blauwe voor een bruine. Ik draai me om naar Micheal. 'Mikey. Dit is wat ik je wilde laten zien' zeg ik. Hij gaat moeizaam overeind zitten en wrijft even in zijn ogen. Waarschijnlijk bijna in slaap gevallen. Hij kijkt me een tijdje aan en dan dringt het tot hem door. Hij hapt naar adem. 'Je lijkt sprekend op Layla' hij loopt naar me toe. 'Ook ongeveer dezelfde lengte' zegt hij. 'Ik snap het ook niet. Ik heb geen zus. Tenzij mijn ouders iets niet hebben verteld' het laatste zei ik meer tegen mezelf. 'Misschien moet je je ouders het vertellen. Ik heb wel een foto van Layla' zegt Micheal. 'Dit is zo raar' zucht ik. Ik ga op bed zitten. Micheal blijft staan. 'Wanneer ben je ook alweer jarig?' Vraag hij met een wit gezicht. '21 april. Hoezo?' Vraag ik verbaasd. 'Layla ook' zegt hij zacht. Dan dringt het tot me door wat hij wil zeggen. 'Wil je zeggen dat we misschien een tweeling zijn?' Zeg ik. Hij knikt. 'Morgen gaan we naar mijn ouders. Nu eerst slapen' zeg ik. Hij knikt. 'Kom, ik laat je de kamer zien' zeg ik. Na 10 minuten lig ik bed. Ik staar naar het plafond. Ik kan niet slapen. Dit is zo raar. Zijn Layla en ik een tweeling? Of niet? Is het toeval dat we op dezelfde dag jarig zijn en dat we sprekend op elkaar lijken? Ik weet het niet. Ik vraag morgen wel aan mijn ouders. Ik draai me om en val langzaam in slaap.

'Micheal' Ik duw hem heen en weer. Hij word echt moeilijk wakker. Hij kreunt. 'Opstaan' krijs ik. 'Jaja' hij draait zich om en kijkt me aan. Dan dringt het weer tot hem door waar hij is. 'O, hoi' Ik barst in lachen uit. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik wijs naar de spiegel. Hij loopt ernaar toe en moet dan ook lachen. Zijn hara is net een vogelnest en zijn gezicht is echt geen gezicht. Slaapkop. 'Kom, mijn ouders zijn ook al beneden' zeg ik als ik ben uitgelachen. Hij knikt. Nu zijn we weer serieus. We lopen samen naar beneden. Ik heb geen pruik op, dus mijn blonde ligt op mijn schouders in de knoop. Ik loop de keuken in en zie mijn ouders zitten. Ze kijken verbaasd naar Micheal. 'Mam, pap, dit is Micheal' zeg ik. 'Mijn vriendje' zeg ik als ze nog steed verbaasd kijken. Ze knikken. 'Kom zitten, Micheal. Doe alsof je thuis bent' zegt mijn vader. We gaan zitten. Mijn moeder geeft me een scherpe blik. Ze denkt natuurlijk dat hij bij heeft geslapen. Ik schud nee en mim dat hij in mijn broers kamer heeft geslapen. Ze knikt. 'Wat doe je hier Micheal?' Vraag mijn moeder. Dan ziet ze dat hij de pyjama van mijn broer aan heeft. Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Ik denk dat Amy dat het beste kan uitleggen. Door haar ben ik hier' zegt Micheal. Hij kijkt me aan, net zoals mijn ouders. 'Ik was gisteren toch met hem naar het paleis? Naar zijn vriendin?' Vraag ik ze. Ze knikken. Ze begrijpen het niet helemaal. 'Daar deed ik een schokkende ontdekking' zeg ik. 'Heb ik een tweelingzus?' Zeg ik snel. 'Nee, maar er is wel iets anders' zegt mijn moeder. 'Henk, haal jij het op?' Mijn vader knik en loopt weg. 'Mam? Wat is er?' Vraag ik bezorgd. Ik word een beetje bang. 'Wacht maar even' mij. Moeder knijpt in mijn hand. Ik kijk Micheal aan. Hij haalt zijn schouders op, maar kijkt ook bang. Mijn vader komt weer aan tafel zitten met een stapeltje papieren. 'Wat is dat?' Vraag ik. 'Lees maar' mijn vader schuift het stapeltje mijn kant op. Ik begin met lezen. 'Waarom hebben jullie mij dit nooit verteld?' Vraag ik met tranen in mijn ogen. 'Ze wikden het niet' zegt mijn moeder met tranene in haar ogen. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt Micheal. 'Ik heb en tweelingzus, maar er stata niet bij wie. En ik ben de dochter van de broer van de koning' zeg ik. Ik schijf het stapeltje naar Micheal toe. Hij leest het door. 'Waarom zou je dit doen? Die broer heeft nu een zoon van 11. Waarom zou hij jullie wegdoen?' Vraagt Micheal boos. 'Het schijnt dat je moeder bij de geboorte is ovreleden en hij wilde geen herinneringen meer aan haar. Hij was er kapot van' zegt mijn moeder. 'Maar hij wil wel weer contact? Dan ben je toch niet goed in je hoofd?' Zeg ik boos. Ze knikken. 'Ik denk dat we dit aan Layla moeten zeggen' zeg ik tegen Micheal. Hij knikt. 'Kun je haar een berichtje sturen of bellen?' Vraag ik aan hem.  'Jawel, maar of ze reageert is een ander verhaal' zegt hij. 'Ik stuur haar wel een berichtje als ze tijd heeft, me moet bellen. En dat het dringend is' zegt hij.  Ik knik. 'Wij gaan weer naar boven' zeg ik. 'Doe het veilig' roept minn vader als we de hoek om zijn. Ik voel mijn wangen rood worden. Gelukkig loopt Micheal achter me. 'Wie gaat er eerst douchen?' Vraag ik hem. 'Ga jij maar, dan stuur ik Layla een berichtje' zegt Micheal. Ik knik en loop naar de badkamer. Ik doe de deur op slot en zet de douche aan. Als ik klaar ben zie ik dat ik geen kleren heb meegenomen. Slim. 'Micheal?' Roep ik. 'Ja?' Hoor ik. 'Doe je ogen dicht en niet open doen als je iets hoort' commandeerd ik. 'Waarom?' Vraagt hij. 'Ik ben vergeten kleren mee te nemen' zeg ik. 'O, oke' ik hoor hem grinniken. 'Ik leg een kussen op mijn hoofd' zegt hij nog. Ik kijk om het hoekje en ren snel naar mijn kast. Ik pak mijn kleren en ren weer terug. 'Je mag weer kijken' roep ik. Als ik aangekleed ben kom ik de kamer in. 'Ik heb Layla een berichtje gestuurd'  Ik knik en ga naast hem zitten. 'Nu moeten we wachten' zeg ik.